Koma skikki á þetta til framtíðar.

Það hefur dregist of lengi að koma skikki á það hvernig eignarhaldi á landi er háttað hér á landi. Fyrir bragðið þokast hægt og bítandi í þá átt að fjársterkir og valdamiklir einstaklingar, fyrirtæki og félög eignist þegjandi og hljóðalaust stór svæði, heilu dalina og sveitirnar. 

Verða þá bændur og aðrir leiguliðar líkt og var á myrkustu öldum Íslandssögunnar. 

Næsta skref gæti síðan að eignarhaldið færist yfir á enn sterkari útlendinga. 

Nú þarf að sýna framsýni og horfa ekki aðeins á það, hver það er í augnablikinu, sem eignast landareign, heldur það, hverjir það gætu orðið, sem hann  selur það eða erfa það eftir hann.

Er þá hollt að minnast þess þegar Einar Þveræingur benti á það að enda þótt Noregskonungur sá, sem ásældist Grímsey, væri hinn ágætasti maður, eins og hinn ríki Kínverji gæti svo sem vel verið, væri hitt ekki vitað hvernig afkomendurnir yrðu og þaðan af síður hverjir það yrðu sem hann gæti selt landi, eða til hvers hann myndi vilja selja það. 

Það þarf að vera pottþétt að íslensk löggjöf sé skotheld, svo að ekki sé hætta á að við vöknum of seint upp við það að hafa misst landið éða megnið af því úr höndum okkar. 

Ég hef áður lýst þeirri skoðun minni að heppilegustu fjárfestingarnar væru svipaðar og Friðrik Pálsson hefur gert með Hótel Rangá í landi Lambhaga á Rangárvöllum, en jörðin Lambhagi er áfram í eigu bóndans þar. 

Friðrik hefur haft trú á fjárfestingum í íslenskri ferðaþjónustu og allir hafa uppskorið ríkulega af því. 

Til vara mætti íhuga, hvort koma mætti á svipaðri skipan og er í sjávarútvegi, að útlendingar mættu ekki eiga meira en 49% viðkomandi eignar. 

Nú vill svo til að ríkið mun eiga rúman fimmtung Grímsstaða og hefur því rétt sameignaraðila, sem getur orðið aðhald fyrir nýjan erlendan eiganda. 

En hugsanlega er það ekki nóg og þá má spyrja, fyrst þessi erlendi maður hefur tröllatrú á möguleiknum sem fjárfesting í ferðaþjónustu gefur, hvort honum nægi ekki að eiga 49% jarðarinnar  úr því að hann telur eign á landi vera forsendu fyrir ferðaþjónustuinni. 

Við verðum að horfa langt fram á veginn, ekki bara niður á tær okkar, og velta fyrir okkur öllum möguleikum á framhaldinu. 

Dapurlegt er ef það fer þannig að það verður útlendingur sem sér betur möguleika nýrrar ferðaþjónustu hér en við sjálfir. 

Á að selja Grímsstaði?

Þú ert ekkert eldri en þú hugsar.

Rannsóknir sýna að eftir að meðalmaðurinn hefur náð hámarki líkamlegrar og andlegrar getu um 25 ára liggur leiðin óhjákvæmilega niður á við, að fyrst að vísu hægt, en samt ævinlega í sömu átt.

Flest fólk nær hins vegar hámarki afkasta síðar á ævinni og sumum tekst að framlengja furðu lengi þá þætti líkamlegrar getu sem erfiðast er að halda, en það er snerpa og viðbragðsflýtir. 

Þannig tókst Linford Christie spretthlaupar að viðhalda sessi sínum sem fljótasti maður heims allt fram til 35 ára aldurs. 

Hnefaleikarar, sem hafa mikla höggþyngd, halda henni lengur en hraðanum.

Reynsla og almenn skynsemi eru þau atriði sem helst geta hjálpað til að gera fólki kleyft að ná jafnvel hámarki afreka sinna á andlega sviðinu langt fram eftir aldri. 

Ég hygg að hugarfarið skipti mestu og ekki hvað síst hvernig fólk tekst á við það verkefni að glíma við Elli kerlingu í glímu, sem getur ekki farið nema á einn veg. 

Mestu meistarar á ýmsum sviðum hafa ekki endilega náð viðurkenningu sem slíkir vegna mestu afreka sinna þegar þeir unnu stærstu sigrana á pappírnum, heldur fyrir það hvernig þeir tóku ósigrum sínum og unnu úr þeim. 

Stærsti "ósigurinn" er að vísu á ytra borðinu að tapa fyrir ellinni, en bardaginn við hana skiptir þó meiru um það hvort á endanum verði með samanburði við aðra, sem heyja svipaða glimu, litið svo á að baráttan við hrörnunina og afrek sem unnin eru í sambandi við það, verði álitin mesti sigur viðkomandi manns. 

Churchill vann mestu afrek sín eftir 66 ára aldur og Konrad Adenauer eftir sjötugt og fram á níræðisaldur. Ótal fleiri dæmi má nefna.

Þótt sumum finnist það hlálegt að gamall maður segist ekki finnast hann vera árinu eldri en sautján ára, er þetta hugarfar hins gamla það sem gefur honum og öllum hans nánustu mesta lífsfyllingu og bestu útkomuna á þeirri baráttu sem allt gamalt fólk hlýtur að þurfa að heyja. 

Það er hugarfarið: Maður er ekki árinu eldri en manni finnst sjálfum. 

Breskur afi slær sundmet