Hársbreidd frá Ragnarökum 1983.

Þótt frásögn Tonys Blair fyrrum forsætisráðherra Breta af því hve liltu munaði að hann þyrfti að fyrirskipa árás á farþegaþotu, sem vék aðeins af leið, eru það smámunir hjá því hve litlu munaði að kjarnorkustríð brytist út 1983 þegar bilun í sovéskum búnaði varð til þess að litlu munaði að Sovétmenn gerðu kjarnorkuárás á Bandaríkin.

Sovétmenn sáu á tölvuskjám sínum að engu var líkara en að eldflaugar stefndu í átt að Sovétríkjunum yfir Kyrrahafi en yfirmaðurinn á staðnum, Stanislav Petrov, sem fylgdist með búnaðinum og var skyldur til að láta yfirmenn sína vita tafarlaust, ef merki sæustu um árás á Sovétríkin, grunaði að um falska viðvörun væri að ræða og ákvað að taka áhættuna af því að bíða og sjá til hvort þetta væri raunveruleg staðreynd áður en hann gerði stjórnendum Sovétríkjanna viðvart. 

Á þessum tíma var sambúð risaveldanna afar viðkvæm og eldfim í kjölfar þess að Sovétmenn skutu niður Suður-Kóreska farþegaþotu, sem villtist af leið inn í sovéska lofthelgi, og var bandarískur þingmaður meðal þeirra sem fórust. 

Í ljós kom að þetta hafði verið bilun í tölvukerfinu en í kjölfrarið fór heilmikil rannsókn á athæfi Petrovs, sem ekki hafði farið alveg eftir skriffinskureglum hersins.

En honum má þakka að Juri Andropov, sem var afar tortrygginn út í Ronald Reagan, fékk aldrei tækifæri til þess að taka ákvörðun um árás á Bandaríkin.  Ástandið var þannig, að ef hinn minnsti dráttur yrði á að ákvörðun yrði tekin, gætu viðbrögð Sovétmanna komið of seint, - þetta var spurning um örfáar mínútur. 

Það er hræðilegt til þess að hugsa að ráðamenn þjóða heims skuli sætta sig við enn í dag að svona geti gerst og neita að horfast í augu við það að með þessu er tekin óviðunandi áhætta. 

Skutu næstum niður farþegaþotu