Góðar íþróttafréttir í bunum!

Það er ekki á hverjum degi sem maður fær þrjár góðar íþróttafréttir á sama deginum, en það gerðist í dag og kvöld.

Og allar snerta þær fjölskylduna á einhvern hátt. 

Rimaskóli varð Norðurlandameistari barnaskólasveita í skák, og það er mikið gleðiefni fyrir Jónínu, dóttur okkar Helgu, sem kennir við skólann. 

Fram vann Íslandsmeistara Breiðabliks og heldur enn við voninni um að komast úr fallhættu. Ég var skráður í Fram þremur mánuðum fyrir fæðingu og bý og hef búið lengst af í Framhverfi og í því hverfi ólust börnin okkar upp. 

Síðan tapaði KR í dag, en sem Framari í boltanum og ÍR-ingur í frjálsum þarf ekki að orðlengja hvers vegna það er ekki leiðinlegt. 

Ég viðurkenni samt að hafa einu sinni hrópað "áfram, KR!" en það var þegar B-lið KR með Jón Sigurðsson (með nefið) í fararbroddi sló A-liðið út úr bikarkeppninni í knattspyrnu! 

Rimaskóli Norðurlandameistari

Feðgar, hvor í sínu landi, hefðu getað horft á son og bróður farast.

Árásin á Tvíburaturnana fyrir réttum tíu árum var mér eftirminnilegust fyrir þá sök, að hún sýndi mér á óhugnanlegan hátt hvað heimurinn er orðinn lítill með tilkomu fjarskiptatækninnar.

Ég var staddur á Amager í Kaupmannahöfn með konu minni og systur hennar og mági, þegar Örn sonur minn hringdi í farsímann og sagði, að ef ég færi að sjónvarpstæki myndi ég geta séð að hryðjuverkamenn væru að fljúga farþegaþotum á Tvíburaturnana.

Ég vissi að samkvæmt ferðaáætlun Þorfinns sonar míns og Friðriks Þórs Friðrikssonar sem voru á leið vestur til Kaliforníu, ætluðu þeir að fljúga þangað frá Boston. 

Ég ákvað að raska ekki áætlun okkar í Kaupmannahöfn þennan síðasta dag ferðar okkar, heldur að fresta því að setjast fyrir framan sjónvarp, enda svo sem ekkert hægt fyrir mig að gera í málinu. 

Síðar kom í ljós að þeir Þorfinnur og Friðrki Þór Friðriksson höfðu breytt ferðaáætlun sinni þannig að þeir voru ekki um borð í þotunni, sem rænt var. 

En það hefur oft runnið kalt vatn milli skinns og hörunds á mér síðan við tilhugsunina um það, að nútíma fjarskiptatækni geri það mögulegt að feðgar sitji við sjónvarp, hvor í sínu landi í 2000 kílómetra fjarlægð frá hvor öðrum, og horft saman á son og bróður farast í þriðja landinu hinum megin við Atlantshafið. 

„Ég gjörsamlega lamaðist“

Sérstaða Bandaríkjamanna.

7. desember 1941 fundu Bandaríkjamenn kannski í fyrsta skipti fyrir því hvernig það er að verða fyrir árás, en samt var árásin á Perluhöfn, sem kostaði álíka mörg mannslíf og árásin á Tvíburaturnana, ekki hliðstæð, vegna þess að hún var á herstöð á eyju úti í miðju Kyrrahafi, en ekki á eina af stærstu borgum landsins í hjarta þess.

Bandaríkin höfðu algera sérstöðu í Heimsstyrjöldinni síðari hvað það varðar, að þeir voru eina þáttökuþjóðin sem aldrei varð fyrir loftárás á helsta þéttbýli sitt. 

Undir lok stríðsins voru Þjóðverjar búnir að smíða sex hreyfla flugvél sem gat flogið yfir Atlantshafið og varpað sprengjum á helstu borgir vestanhafs, og flugu henni einu sinni alla leið upp undir New York, en aldrei kom til raunverulegrar árásar. 

Allar hinar þátttökuþjóðirnar urðu fyrir barðinu á grimmilegum árásum á almenna borgara, ýmist mannskæðum loftárásum eða innrásum. 

Bandaríkjamenn drápu 80 þúsund manns í einni loftárás á Tokyo og vörpuðu kjarnorkusprengjum á Hiroshima og Nagasaki, og bandamenn drápu álíka marga í óafsakanlegri árás á Dresden. 

Þjóðverjar gáfu reyndar tóninn í byrjun stríðsins og drápu 17 þúsund manns í árásinni "refsing" (Bestrafung) á Belgrad í apríl 1941 auk þúsunda manna í loftárásum á breskar borgir. 

Fjöldi almennra borgara sem lét lífið í loftárásum stríðsins skipti milljónum og í samanburði við það manntjón virðast 2947 manns, sem fórust í árásinni á Tvíburaturnana ekki há tala. 

En tölur eru stundum afstæðar, þegar litið er á kringumstæður. Stalin sagði: "Dráp á einum manni er morð, dráp á milljón manns er bara tala." 

Árásin á Tvíburaturnana kom í bókstaflegri merkingu eins og þruma úr heiðskíru lofti og að því leyti til meira á óvart en flestar aðrar árásir í hernaðarsögunni. Fyrir árásina hafði enginn látið sér detta hernaðaraðgerð af þessu tagi í hug, hvað þá að gera ráðstafanir til að verjast henni. 

Bandaríkin áttu ekki í beinni styrjöld við neina þjóð. 

Aðdragandi loftárásarinnar á Perluhöfn var þannig, að ljóst var að Japanir töldu sig tilneydda til að fara í stríð við Bandaríkin vegna þeirra afarkosta sem þeir litu á að viðskiptabann Bandaríkjanna væru. 

Stríðið var óhjákvæmilegt nema Japanir hættu við útþenslu sína í Austur-Asíu og gæfu upp á bátinn að verða stórveldi og nýlenduveldi eins og Vesturveldin. 

Áður en seinni heimsstyrjöldin hófst höfðu allar þjóðir í Evrópu nema Íslendingar búið sig undir það að verjast loftárásum á borð við þær sem Þjóðverjar gerðu í borgarastyrjöldinni á Spáni. 

Junkers Ju-87 steypiflugvélin var skelfilegasta "terror" vopn þess tíma. 

Loftárásirnar komu að því leyti til ekki á óvart þótt skotmörkin gerðu það stundum. 

Fram að Vietnamstyrjöldinni höfðu Bandaríkjamenn aldrei tapað stríði. Samfelld sigurganga er hættuleg í hvaða efni sem er, því að hún skapar falska mikilmennskutilfinningu. 

Fram að Tvíburaturnunum 11. september 2001 höfðu Bandaríkjamenn aldrei upplifað það sama og allar aðrar helstu þjóðir heimsins.  Árásin breytti eðli átaka og hernaðar í heiminum og þurrkaði út gamlar skilgreiningar á mismuninum á stríði og friði. 

 

„Vissi ekki hvað var í aðsigi“

Það sem hryðjuverkamenn stefna að.

Lýðræði, öryggi og mannréttindi á Vesturlöndum eru líklega það sem hryðjuverkamenn okkar tíma hatast mest við og vilja helst brjóta niður. 

Því meiri ótta og frelsisskerðingu, sem þeir geta skapað, því betra fyrir þá. 

Þess vegna eiga vel við orð Roosevelts um að óttinn sjálfur sé það eina sem við eigum að óttast og skerðing á mannréttindum, sem atburðirnir 11. september hefur leitt af sér, eins og Ólafur Sigurðsson bendir á, sé það sem okkur eigi að vera efst í huga að berjast gegn þegar við minnumst þess að áratugur er liðinn frá þessum skelfilegu og minnisverðu atburðum. 

Horfði í nótt á mynd um þá, sem var sýnd á slæmum tíma, en ég lét mig hafa það, bara til þess að reyna að setja mig í spor þeirra, sem voru í eldlínunni fyrir tíu árum.

 

Slæm áhrif á mannréttindi

Og samt berja menn hausnum við steininn.

Hafísinn minnkar og er í sögulegu lágmarki. Jöklarnir þynnast og dragast saman. Meðalhiti hvers einasta árs í meira en áratug hefur verið lægri en áður var. Dýr, jurtir og fisktegundir færa sig samfellt norðar og norðar. Gróður á Íslandi er víða í sókn þar sem hann eyddist sífellt áður.

Samt eru þeir til sem vilja helst ekki viðurkenna og alls ekki að þetta standi í sambandi við síaukinn útblástur gróðurhúsalofttegunda af mannavöldum né heldur að spár,sem settar voru fram um hlýnun af mannavöldum hefðu fyllilega gengið eftir. 

"Skrattinn er leiðinlegt veggskraut sagði Davíð Oddsson, þáverandi forsætisráðherra, í nýjársávarpi sínu fyrir meira en áratug þegar hann reyndi að gera sem minnst úr viðvörunum vísindamanna og aðgerðum á borð við þær sem ákveðnar voru í Kyoto en hafa ekki verið framkvæmdar þegar á heildina er litið. 

Nú síðast í þessari viku lýsti Bahn ki-moon framkvæmdastjóri Sameinuðu þjóðanna yfir því að váin vegna hraðrar hlýnunar væri meðal þeirra stærstu sem þjóðir heims stæðu frammi fyrir og vísbendingarnar um það eru miklu sterkari nú en þegar Davíð efaðist á sínum tíma. 

En til eru þeir sem berja áfram höfðinu við steininn. Hvers vegna gera þeir það? Af hverju vilja menn ekki aðhafast neitt heldur frekar láta allt fara á versta veg? 

Vonandi er það vegna hreinnar efahyggju eða barnslegrar trú á því að ekkert sé að og að allt reddist, en því miður gæti fleira valdið þessari afstöðu. 

Þær geta verið að frumstæðum pólitískum hvötum, þeirri hyggju þessara manna, að það séu vondir vinstri sinnaðir vísindamenn og stjórnmálamenn sem vilja bregðast við vandanum til þess að draga úr því mikla tjóni sem aðgerðarleysi hefur í för með sér. 

Þær geta líka verið af hagsmunaástæðum þar sem þröng skammtímasjónarmið ráða för.

Olíuframleiðendur telja sig tapa á því að reynt sé að minnkað olíunotkun og gríðarlegir gróðahagsmunir eru fólgnir í því að viðhalda og auka orkunotkun og þar með útblæstri til að þjóna kröfunni um sífelldan hagvöxt. 

 

Hafísinn í sögulegu lágmarki