Einn maður, einu sinni í lífshættu, er einu sinni of oft.

Atvikin tvö sem sagt hefur verið frá hér á síðunni í dag og í gær, annars vegar úr Krðflueldum, og hins vegar á gossvæðinu í gær, eru skýr dæmi um það, sem ekki má gerast í umgengni fólks við jarðaleldinnn. 

Í Krðflugosinu fólst hættan fyrst og fremst í því að snjókoma var svo mikil, að hópur manna hefði getað lent undir sjóöandi eimyrju sem borholurör byrjaði að spýja upp úr saér.

Síðustu þrjá aldarfjórðunga hafa eldgos kostað tvö mannslíf. 

Steinþór Sigurðsson jarðfræðingur varð fyfir glóandi hraungrjóti í Heklugosinu 1947, og einn maður fórst vegna eitraðrar gufu í Vestmannaeyjagosiu 1973. 

Nú fara hátíðisdagar í hðnd og eftir margra vikna törn björgunarfólks og komandi frídaga verður vandasamt að manna björgunarstðrfin.   

Einn maður í lífshættu einu sinni, er einu sinni oft.  

„Vorum mjög nærri því að missa mann“

Frá og með 1980 urðu Kröflugosin stækkandi allt til 1984.

Mikilvægi eðlis Krpflugosanna jókst í síðustu gosunum og náði áhaarki í því síðasta. 

Bætt mælitækni ætti að geta uðveldað stðrf vísindamanna í gosum á Reykjanesskaga núna og aukið möguleika á spám um framvinduna og varmaraðgerðir. 

Ekki mun af veita vegna stærðar svæðisins o g flækjustigs mannvirkja og vettvaangs. 

Fylgir forskriftinni úr Kröflueldum