Þrettán eldstöðvar sýna merki um virkni. Þvi hafði verið spáð.

Um síðustu aldamót leiddu jarðfræðingar líkum að því að vegna minnkunar íslensku jöklanna, myndi virkni íslenskra eldstöðva aukast á þessari öld, líkt og gerðist fyrir ellefu þúsund árum í lok síðustu ísaldar. 

Guðmunur Sigvaldason sló á þá ágiskun að þá hefðu eldgos orðið allt að þrjátíu sinnum tíðari en þekkst hefði áður, aðallega á svæðinu norðan núverandi Vatnajökuls. Því væri það engin tilviljun að stærsta hraunbreiða Íslands, Ódáðahraun, sæti þar eftir sem vitni um þetta.  

Ástæðan er sú létting á jökulfargiinu, sem hafði þetta í för með sér, og léttingin varð mest á þessu norðaustursvæði. 

Ekkert er líklega hægt að segja með vissu um það hvort svipað sé almennt í aðsigi nú, en hvernig, sem því er háttað, að þrettán eldstöðvar sýni nú merki um virkni, rímar alveg við aldarfjórðungs gamla spána um slíkt. 

Sumar þeirra hafa verið rólegar í aldaraðir, likt og eldstöðvarnar á Reykjanesskagi þar sem þær hafa nú vaknað eftir átta alda svefn.    

Þessar eldstöðvar sýna merki um virkni