Langhlaup í sjálfstæðismáli.

Það eru góðar fréttir ef stjórn og stjórnarandstaða geta sæst á leið til að koma hinu illvíga Icesave-máli í þann farveg að tjónið af því verði sem minnst bæði í bráð og lengd. 

Finna verður leið sem leitar jafnvægis milli þess annars  vegar að tjónið í framtíðinni verði ekki of mikið og hins vegar þes að of mikið tjón hljótist af töf málsins til lengri tíma litið.

Vandinn felst í því að þetta er milliríkjamál, þar sem hinir aflmeiri og stærri hafa neytt aflsmunar og það eru takmörk fyrir því fyrir litla þjóð eins og okkur hve langt er hægt að ganga gegn því ofurefli.

Ég sagði strax í upphafi haustið 2008 að þetta yrði langhlaup, stanslaus barátta fyrir "Fair deal", sanngjarnri lausn og þá baráttu verður allan tímann að heyja af samblandi af festu og lagni, krafti og úthaldi.

Það tekur tíma að vinna málstað okkar fylgi erlendis og ég held að málskot forsetans hafi sett það í það ljós fjölmiðla erlendis sem svo nauðsynlegt er að leiki um það svo að þekking og skilningur aukist hjá viðsemjendum okkar

Og það eru ekki aðeins Bretar og Hollendingar heldur aðrar þjóðir sem málið hefur áhrif á, misjafnlega mikil þó.

Sjálfstæðisbarátta Jóns Sigurðssonar var langhlaup og hann lifði ekki að sjá því lokið.

Stefnan hans var sú að standa á réttinum þótt neyðst yrði til að beygja sig fyrir aðstæðum hverju sinni.

Kjörorð Jóns forseta "Eigi víkja!" snerist ekki um það að krefjast algers sjálfstæðis þegar í stað þegar það var óframkvæmanlegt heldur að missa aldrei sjónar á endanlegu takmarki og fara ævinlega eins langt og mögulega varð komist án of mikilla vandræða.

Hinir upphaflegu fyrirvarar Alþingis fyrir ríkisábyrgðinni vegna Icesave-samninganna voru að stórum hluta miðaðir við framtíðina,  til að tryggja að Íslendingar ættu færa leið ef á bjátaði og að hér yrði ekki um myllustein um háls þjóðarinnar að ræða langt fram eftir öldinni. 

Allt frá Locarno-samningunum 1925 og fram á okkar dag hafa svona mál iðulega verið færð til betri og sanngjarnari vegar eftir að stórar þjóðir hafa neytt aflsmunar við þjóðir sem heimtað var af að greiða skaðabætur eða skuldir en síðan komið í ljós að of hart var gengið fram og engum til góðs að heimta það fram sem útilokað var að inna af hendi.

Á þennan hátt eigum við að geta leyst þetta mál með reisn líkt og Finnar gerðu þegar þeir öxluðu miklar byrðar eftir Seinni heimsstyrjöldina á þann hátt að eftir var tekið.  

 

Segja um góðan fund að ræða