Íslands þúsund ár

22.8.2010 | 22:18

Rétti baráttuandinn.

Ég var að velta því fyrir mér í dag hvað geti blásið svonefndum botnliðum baráttuanda í brjóst þegar ljóst virðist að efri hluti deildarinnar sé fjarri, jafnvel svo fjarri að fall sé óhjákvæmilegt.

Var ég þá einkum að hugsa til liðs Hauka sem byrjaði Íslandsmótið ekkert verr en sum önnur lið.

Þar ber eitt hæst í huga mínum: "Botnlið" má aldrei fara að hugsa á þeim nótum að barátta þess sé einskisverð ef það á eftir að leika einhverja leiki.

Ef "botnlið" á eftir að leika við eitthvað af efstu liðunum getur það haft áhrif á stöðu efstu liða ef það nær stigi af einhverju þeirra.

"Botnlið" getur jafnvel ráðið því hver verður Íslandsmeistari og sýnt fram á að það verði taka getu þess alvarlega.

Ef Grindvíkingar halda siglingu sinni áfram, lyfta þeir sér ekki aðeins ofar í röðina, heldur eiga þeir möguleika á að sagt verði í mótslok: Ef þeir hefðu spilað svona allt mótið væru þeir Íslandsmeistarar !

Þetta á ekki aðeins við í keppni hinna efstu í hverri íþrótt.

Ég minnist þess einu sinni úr svokallaðri deildakeppni RUV í innanhússfótbolta hér á árum áður, að fyrir úrslitaleikinn hafði Fréttadeildin misst af möguleikanum á að lenda í efsta sæti.

Staðan var þannig fyrir síðasta leikinn í mótinu að Smíðadeildin, sem hafði fram að því sýnt langbesta frammistöðu, þurfti ekki annað en að innbyrða auðveldan sigur yfir Fréttadeildinni til að fá einu stigi meira en deildin í öðru sætinu, sem ég man ekki lengur hver var.

En við í Fréttadeildarliðinu keyrðum á það að við gætum í þessum síðasta leik ráðið því hver yrði deildameistari, þótt það yrðu ekki við og öllum á óvart unnum við Smíðadeildina og sönnuðum að við vorum með lið sem bera þyrfti fulla virðingu fyrir og að við gætum unnið hvern sem væri.

Íþróttakeppni byggist nefnilega ekki aðeins á því hver vinnur og hver tapar heldur á hugarfarinu, sem ríkir og því að gera sitt besta frá upphafi til enda.

Þetta er hugarfarið sem ég óska að ríki hjá mínum mönnum, Frömurum, það sem eftir lifir móts.