Hin hættulega "hvort eð er" hugsun.

Það fer ekkert á milli mála íslenska þjóðin er nú í skuldaánauð erlendra lánadrottna þegar timburmenn lánafyllerísins sem skóp Hrunið eru í algleymingi. Skuldir heimila og fyrirtækja fjórfölduðust á örfáum árum tilbúins "gróðæris" og það voru að mestu erlend lán.

Gróðærið var búið til með því að skapa innistæðulausa þenslu sem olli því að gengi krónunnar var skráð allt að 40% of hátt og þar með sköpuð hvatning fyrir skuldasöfnun og gróðrastía fyrir ófyrirleitna fjárglæframenn sem notuðu ofvaxið fjármálakerfi til að leika lausum hala og teyma þúsundir fólks á asnaeyrunum til að fjárfesta í erlendri mynt, sem allir máttu sjá að myndi fyrr eða síðar stórhækka í verði þegar krónan félli að lokum 

"What goes up must come down". 

Gamla dæmisagan um Jósep og söfnun innistæðna á góðu árunum til þess að eiga fyrir áföllum slæmu áranna var okkur gleymd. Í staðinn gerði yfirgnæfandi meirihluti þjóðarinnar þveröfugt, annars hefðu skuldirnar ekki margfaldast á þeim tíma sem við hefðum átt að losna við þær. 

Stjórnmálaflokkurinn sem langmesta ábyrgð bar á því að skapa þessar aðstæður og hugsunarhátt er nú á ný orðinn langstærsti stjórnmálaflokkur þjóðarinnar. 

Árni Mathiesen sagði á sínum tíma þegar allt var að hrynja: "Sjáið þið ekki veisluna, drengir?" 

Árni nafni hans Sigfússon segir nú: "Komið þið bara í Reykjanesbæ og sjáið Ljósanótt!" 

Innan þess flokks og víðar er alið á þeim hugsunarhætti að "hvort eð er" sé þetta og hitt svona og svona. 

Útlendingar eiga fyrirtækin og heimili skuldsettra Íslendinga í raun og þess vegna skiptir ekki máli þótt þeir eignist bara fyrirtækin í raun. 

Það er hvort eð er búið að eyða svo miklu í álverið í Helguvík að það verður að halda áfram. 

Það er hvort eð er komið svo langt með að umturna helstu náttúruverðmætum á Norðausturlandi fyrir Alcoa að það verður að halda áfram til enda. 

Með "hvort eð er" hugsuninni er hægt að réttlæta hvað sem er.  Í gær sá ég mjög vel gerða og áhugaverða kvikmynd, "Future of hope" frumsýnda. 

Það ætti að vera skylduverkefni Íslendinga að sjá slíkar heimildarmyndir þó ekki sé nema af einni ástæðu:

Þótt Hrunið væri hræðilegt hefði verið enn verra að halda áfram á sömu braut því að þetta hlaut að enda svona. Ég spáði því reyndar í Kárahnjúkabókinni 2004 en óraði þó ekki fyrir því að það myndi verða svona víðtækt og fljótt. 

Það góða við Hrunið er að ástæður þess blasa við og einnig það að sú leið sem farin var fram að því og átti að skapa svo mikinn auð og hamingju á Íslandi var sannanlega röng. 

Af því leiðir að það blasir við að við verðum að breyta um stefnu, annars stefnir í enn verra Hrun  sem mun að stórum hluta bitna á milljónum fólks sem á eftir að byggja þetta land í framtíðinni. 

Menn geta verið sammála eða ósammála ýmsu því sem kemur fram í þessari mynd en eftir stendur að þetta gengur ekki áfram hjá okkur óbreytt.  Ég hvet því fólk til að sjá hana.

 

Auðlindir lánardrottna

Athugasemdir

[Gunnar Þór Gunnarsson, 2.9.2010 kl. 11:17]

Með því að þvinga okkur í gjaldskrár hækkanir og nauðasamninga um sölu auðlinda okkar er auðveldlega sýnt fram á það Ísland geti ekki verið sjálfbært til að aðrir í heiminum fari nú ekki að halda að hægt sé að lifa án risafyrirtækja og milljarða samfélaga. Við eigum að sporna gegn þessu til síðasta blóðdropa. Vera sjálfum okkur nóg og kasta burt þessum risafyrirtækjum sem arðræna þjóðina. Það má ekki rétta litla fingur því það er ekki hægt að komast undan valtaranum.