Enginn er betri en keppinauturinn leyfir.

Ofangreind orð, sem gilda í íþróttum og hvers kyns keppni, hafa oft grimmilegan blæ í augum þeirra sem horfast í augu við þau sannindi sem í þeim felast.

Stundum er það líka haft á orði að "þú breytir ekki vinningsliði." 

Þegar Eiður Smári þurfti að sitja hvað lengst á bekknum hjá Barcelona var það ekki vegna þess að á þeim tíma væri hann svona lélegur, heldur vegna þess að helstu lykilmenn liðsins voru mikilvægir í sigurgöngu liðsins, þeir voru ómeiddir og í fullu fjöri og í hópi bestu knattspyrnumanna heims. 

"Líttu á það hverjir sitja á bekknum til að átta þig á því hvað keppnislið er raunverulega gott" hefur stundum verið sagt og það átti við um Barcelona þá og um mörg önnur lið. 

Við þekkjum þetta vel úr handboltanum, þar sem meiðsli setja oft strik í reikninginn. 

Það sem hrjáir Eið Smára er fyrirbæri, sem þekkt er í íþróttum og hljóðar svona: Því miður er það svo, að eftir að þú kemst á hæsta toppinn, er aðeins ein leið framundan, niður á við. 

Eiður Smári hefur verið á þeirri leið eftir að hann náði lengra en nokkur íslenskur knattspyrnumaður hefur gert í marga áratugi. 

Nú er það hann sjálfur sem einn verður að bera ábyrgð á því í hve góðu formi hann er og hvernig hann spilar úr spilum sínum. 

Mörgum afreksmönnum ber saman um að síðustu árin á ferlinum hafi verið miklu erfiðari en þau fyrstu meðan þeir voru ungir. 

Til þess að halda sér við toppinn þurftu þeir að æfa miklu betur og samfelldara en fyrr og beita sjálfa sig meiri aga. Það þarf Eiður að gera, hvort sem honum líkar betur eða verr og eina spurningin er hversu vel honum tekst það. 

 

Pulis: Eiður fer hvergi