Íslands þúsund ár

4.6.2011 | 22:03

Hin ógleymanlegu töp.

Fyrir 56 árum stóð mikið til hjá íslenska landsliðinu í knattspyrnu. Albert Guðmundsson, einhver besti leikmaður Evrópu, var kominn heim, og í framlínunni var líka Ríkarður Jónsson "Svíabani", sömuleiðis einhver besti knattspyrnumaður sem Ísland hefur alið.

Uppistaðan í sókninni var gullaldarlið Skagamanna og liðið allt var það gott að nú skyldu Danir liggja í því.

En Danirnir unnu verðskuldað 4:0 og vonbrigðin urðu svo mikil, að sjaldan hef ég upplifað annað eins. Íslendingar voru gersamlega heillum horfnir í þessum leik, alveg glataðir.

Tveimur dögum síðar lék danska liðið við Reykjavíkurúrval og nú skítlágu Danir, 5:2, þar sem varnarjaxlinn Hreiðar Ársælsson úr KR átti einhvern frábærasta varnarleik,sem ég hef séð.

En þetta var ekki landsleikur, því miður, og danska landsleikjagrýlan því hress eftir sem áður.

Nú eru 65 ár síðan við lékum fyrst við Dani og eftir á þriðja tug landsleikja lifir Danagrýlan góðu lífi sem aldrei fyrr.

Fyrir 14:2 leikinn 1967 voru miklar vonir bundnar við íslenska liðið, sem hafði átt mjög góðan landsleik við Norðmenn. Liðið leit raunar afar vel út á pappírnum og Íslendingar skoruðu tvö mörk, en betra hefur það ekki gerst í þessi 65 ár.

Annað markið, mark Hermanns Gunnarssonar, var með þeim fallegustu sem sjást.

En Danirnir skoruðu hins vegar sjö sinnum fleiri glæsimörk!

Ég hef skoðað allt sem til er af 14:2 leiknum en tel hann þó hafa verið skárri en 6:0 tapið fyrir nokkrum árum, því að þá örlaði aldrei á því að Íslendingar ógnuðu danska markinu.

Það gerðu þeir þó í 14:2 leiknum og uppskáru tvö mörk þrátt fyrir allt klúðrið.

Þetta eru einvher óskiljanleg álög sem valda því að engu máli virðist skipta hve sterkt íslenskt lið fer inn á völlinn eða hve góður landsliðisþjálfarinn er, - okkur er fyrirmunað að vinna Dani.

Eftir 65 ára raunasögu er líklega útséð um það að maður muni lifa þann dag þegar hægt verði að segja: Nú lágu Danir í því!