Þú ert ekkert eldri en þú hugsar.

Rannsóknir sýna að eftir að meðalmaðurinn hefur náð hámarki líkamlegrar og andlegrar getu um 25 ára liggur leiðin óhjákvæmilega niður á við, að fyrst að vísu hægt, en samt ævinlega í sömu átt.

Flest fólk nær hins vegar hámarki afkasta síðar á ævinni og sumum tekst að framlengja furðu lengi þá þætti líkamlegrar getu sem erfiðast er að halda, en það er snerpa og viðbragðsflýtir. 

Þannig tókst Linford Christie spretthlaupar að viðhalda sessi sínum sem fljótasti maður heims allt fram til 35 ára aldurs. 

Hnefaleikarar, sem hafa mikla höggþyngd, halda henni lengur en hraðanum.

Reynsla og almenn skynsemi eru þau atriði sem helst geta hjálpað til að gera fólki kleyft að ná jafnvel hámarki afreka sinna á andlega sviðinu langt fram eftir aldri. 

Ég hygg að hugarfarið skipti mestu og ekki hvað síst hvernig fólk tekst á við það verkefni að glíma við Elli kerlingu í glímu, sem getur ekki farið nema á einn veg. 

Mestu meistarar á ýmsum sviðum hafa ekki endilega náð viðurkenningu sem slíkir vegna mestu afreka sinna þegar þeir unnu stærstu sigrana á pappírnum, heldur fyrir það hvernig þeir tóku ósigrum sínum og unnu úr þeim. 

Stærsti "ósigurinn" er að vísu á ytra borðinu að tapa fyrir ellinni, en bardaginn við hana skiptir þó meiru um það hvort á endanum verði með samanburði við aðra, sem heyja svipaða glimu, litið svo á að baráttan við hrörnunina og afrek sem unnin eru í sambandi við það, verði álitin mesti sigur viðkomandi manns. 

Churchill vann mestu afrek sín eftir 66 ára aldur og Konrad Adenauer eftir sjötugt og fram á níræðisaldur. Ótal fleiri dæmi má nefna.

Þótt sumum finnist það hlálegt að gamall maður segist ekki finnast hann vera árinu eldri en sautján ára, er þetta hugarfar hins gamla það sem gefur honum og öllum hans nánustu mesta lífsfyllingu og bestu útkomuna á þeirri baráttu sem allt gamalt fólk hlýtur að þurfa að heyja. 

Það er hugarfarið: Maður er ekki árinu eldri en manni finnst sjálfum. 

Breskur afi slær sundmet