Sérstaða Bandaríkjamanna.

7. desember 1941 fundu Bandaríkjamenn kannski í fyrsta skipti fyrir því hvernig það er að verða fyrir árás, en samt var árásin á Perluhöfn, sem kostaði álíka mörg mannslíf og árásin á Tvíburaturnana, ekki hliðstæð, vegna þess að hún var á herstöð á eyju úti í miðju Kyrrahafi, en ekki á eina af stærstu borgum landsins í hjarta þess.

Bandaríkin höfðu algera sérstöðu í Heimsstyrjöldinni síðari hvað það varðar, að þeir voru eina þáttökuþjóðin sem aldrei varð fyrir loftárás á helsta þéttbýli sitt. 

Undir lok stríðsins voru Þjóðverjar búnir að smíða sex hreyfla flugvél sem gat flogið yfir Atlantshafið og varpað sprengjum á helstu borgir vestanhafs, og flugu henni einu sinni alla leið upp undir New York, en aldrei kom til raunverulegrar árásar. 

Allar hinar þátttökuþjóðirnar urðu fyrir barðinu á grimmilegum árásum á almenna borgara, ýmist mannskæðum loftárásum eða innrásum. 

Bandaríkjamenn drápu 80 þúsund manns í einni loftárás á Tokyo og vörpuðu kjarnorkusprengjum á Hiroshima og Nagasaki, og bandamenn drápu álíka marga í óafsakanlegri árás á Dresden. 

Þjóðverjar gáfu reyndar tóninn í byrjun stríðsins og drápu 17 þúsund manns í árásinni "refsing" (Bestrafung) á Belgrad í apríl 1941 auk þúsunda manna í loftárásum á breskar borgir. 

Fjöldi almennra borgara sem lét lífið í loftárásum stríðsins skipti milljónum og í samanburði við það manntjón virðast 2947 manns, sem fórust í árásinni á Tvíburaturnana ekki há tala. 

En tölur eru stundum afstæðar, þegar litið er á kringumstæður. Stalin sagði: "Dráp á einum manni er morð, dráp á milljón manns er bara tala." 

Árásin á Tvíburaturnana kom í bókstaflegri merkingu eins og þruma úr heiðskíru lofti og að því leyti til meira á óvart en flestar aðrar árásir í hernaðarsögunni. Fyrir árásina hafði enginn látið sér detta hernaðaraðgerð af þessu tagi í hug, hvað þá að gera ráðstafanir til að verjast henni. 

Bandaríkin áttu ekki í beinni styrjöld við neina þjóð. 

Aðdragandi loftárásarinnar á Perluhöfn var þannig, að ljóst var að Japanir töldu sig tilneydda til að fara í stríð við Bandaríkin vegna þeirra afarkosta sem þeir litu á að viðskiptabann Bandaríkjanna væru. 

Stríðið var óhjákvæmilegt nema Japanir hættu við útþenslu sína í Austur-Asíu og gæfu upp á bátinn að verða stórveldi og nýlenduveldi eins og Vesturveldin. 

Áður en seinni heimsstyrjöldin hófst höfðu allar þjóðir í Evrópu nema Íslendingar búið sig undir það að verjast loftárásum á borð við þær sem Þjóðverjar gerðu í borgarastyrjöldinni á Spáni. 

Junkers Ju-87 steypiflugvélin var skelfilegasta "terror" vopn þess tíma. 

Loftárásirnar komu að því leyti til ekki á óvart þótt skotmörkin gerðu það stundum. 

Fram að Vietnamstyrjöldinni höfðu Bandaríkjamenn aldrei tapað stríði. Samfelld sigurganga er hættuleg í hvaða efni sem er, því að hún skapar falska mikilmennskutilfinningu. 

Fram að Tvíburaturnunum 11. september 2001 höfðu Bandaríkjamenn aldrei upplifað það sama og allar aðrar helstu þjóðir heimsins.  Árásin breytti eðli átaka og hernaðar í heiminum og þurrkaði út gamlar skilgreiningar á mismuninum á stríði og friði. 

 

„Vissi ekki hvað var í aðsigi“

Athugasemdir

[Jón Logi (IP-tala skráð) 12.9.2011 kl. 13:15]

Þjóðverjar höfðu nú ekki ýkja mikla burðargetu til að drasla sprengjum loftleiðina yfir Atlandshafið, það voru mun frekar Japanir austan að.

Þeir reyndu athyglisverða aðferð til að valda skógareldum á vesturströndinni með því að beita loftbelgjum með íkveikjusprengjum (!!!!), og náðu að framkvæma eina árás úr lofti, það var flugvél sem flaug af sér-útbúnum kafbát.

En austan megin náðu Þjóðverjar þó að koma stríðinu alveg upp að nefinu á Bandaríkjamönnum, þegar þeir sökktu skipum í sjónfæri við strendur landsins með kafbátum sínum. Það var jú eins konar "veisla" veturinn 1941-1942 þegar þeir lýstu yfir stríði á hendur Bandaríkjunum, - þá mátti siga kafbátunum á illa skipulagða og að mestu óvarða strandflutninga Bandaríkjamanna.

Og Ju 87.....hún var bara alvöru terror vopn fram að haustinu 1940, þegar gallharðir Bretar sýndu fram á það hvað "Stuka Party" var ;)

Ég man góða lýsingu eftir Anthony Bartley frá viðureign við Stuka vél yfir N-Afríku 1942 (111 sqn, sem við könnumst við)

Hann hafði látið létta flugvél sína (Spitfire Vb) með því að fjarlægja ystu hríðskotabyssurnar af vængjunum. Þetta var hlaupvídd .303, sem þótti ónógt vopn miðað við 20mm vélfallbyssurnar innar á vængnum.

Kappinn lenti í bilun á 20mm batteríinu, en hafði Stuka vél í sigtinu. Hann saxaði hana niður í rólegheitunum með 2x.0.303 fyrir því, og það var ekkert sem sá fyrrum hataði ránfugl gat gert til að komast frá.

Á þessum tíma (haustið 1942) voru Bandaríkjamenn að komast í sín fyrstu átök við hervél Hitlers. Það varð þeim afar þungt í fyrstu. Churchill hafði reyndar beitt miklum þrýstingi á það að hefja aðgerðir í N-Afríku fyrr en í V-Evrópu, og ástæðan var sú að hann taldi bandamenn sína ekki vera að gera sér grein fyrir því hvað þeir ættu í vændum. Þetta reyndist rétt hjá kalli eins og svo margt annað.

Og niðurtaðan af því bröltinu varð eins og ætluð var. Þjóðverjar biðu mikinn ósigur í N-Afríku á nákvæmlega sama tíma og við Stalingrad. Bandamenn lærðu margt sem nýttist þeim seinna. En þarna rann nú blóð margra, og ég þekki til margra Bandaríkjamanna sem misstu þarna nákomna. Stríðið var ekki að marki á þeirra foldu, en stutt undan og lét af sér vita.

Varðandi flug þjóðverja að New York, þá er talið að þeir hafi farið skammt frá New Jersey. Það voru reyndar varnarsveitir (F6F ef ég man rétt) og ratsjárbúnaður á svæðinu. En einhverra hluta vegna fór þetta flug fram hjá þeim, og vilja sumir meina að þetta hafi bara verið áróður eða bull.

[Jón Logi (IP-tala skráð) 12.9.2011 kl. 15:55]

Sé þarna skyssu, - Japanir komust náttúrulega að vesturströndinni. En eru þeir samt ekki austurlandabúar ;)