Loksins, eftir öll þessi ár!

Magnús Leópoldsson og Einar Bollason sátu saklausir í fangelsi í brot af þeim tíma sem Sævar Cieselski að önnur ákærð sátu vegna Guðmundar- og Geirfinnsmálsins. Þeir þurftu ekki að þola nema hluta af því sem hinir sakborningarnir máttu þola í fangelsinu.

Samt voru báðir þessi saklausu menn, Einar og Magnús, komnir á fremsta hlunn með að játa, svo aðframkomnir voru þeir í einangrun fangelsins.

Magnús á þeim forsendum að það væri allt í lagi, því að þegar hann kæmi út úr fangelsinu myndi hið sanna koma í ljós.

Svo óbærileg var vistin orðin honum á rúmum þremur mánuðum.

Persónulega fékk ég að kynnast broti af þessum píslum þegar ég fékk lifrarbrest, stíflugulu og ofsakláða fyrir þremur árum sem entist í þrjá mánuði og rænir viðkomandi svefni, því að vegna lifrarbrestsins er ekki hægt að gefa hinum þjáða nein lyf við kláðanum eða svefnleysinu. 

Við, sem höfum fengið stíflugulu hef ég kallað "Íslenska Guantanamo klúbbinn" vegna þess að svefnrán er árangursríkasta pyntingaraðferð nútímans.

Félagar í Íslenska Guantanamo-klúbbnum þekkja það að þegar á líður í þessu ástandi sjúklingins, styttist í það að hann gangi af göflunum og verði Kleppsmatur.

Af því gæti ég sagt mergjaðar sögur.  

Einar reyndi á tímabili í fangelsinu að einbeita sér að því að reyna að muna, hvernig hann hefði átt þátt í morðinu á Geirfinni. Það gerði hann vegna þess hann gat ekki séð neina aðra ástæðu fyrir því að vera haldið í fangelsi en þá að hann hlyti að hafa gert eitthvað af sér.

Báðum þessum mönnum tókst með viljastyrk að komast hjá því að láta niðurlægja sig með því að knýja fram hjá þeim játningu sem komin var fram á varir þeirra og þeir hefðu þurft síðar að draga til baka.

Þeir munu aldrei bíða þess bætur hvernig farið var með þá.

Fyrir 15 árum gerðum við Þorfinnur, sonur minn, Kastljósþátt um þetta mál og reyndum að kryfja það eftir því sem föng voru á.

Við bárum það saman við morðið á Gunnari Tryggvasyni sjö árum fyrr þar sem lík var til staðar, stolið morðvopn fannst í vörslu hins grunaða og hugsanleg ástæða til morðsins. En aðeins vantaði játningu og þess vegna var hinn grunaði sýknaður.  Það vantaði eitt af fjórum grundvallaratriðum og þess vegna var réttilega kveðinn upp sýknudómur.

Í Guðmundar- og Geirfinnsmálunum vantar lík, morðvopn og ástæður, þrjár af fjórum forsendum, og þá bregður svo við að kveðinn er upp sektardómur af hæstu gráðu.

Shutz, þýskur rannsóknarlögreglumaður, sem fenginn var til að rannsaka Guðmundar- og Geirfinnsmálið var beðinn um að líta aðeins á gögnin varðandi morð Gunnars Tryggvasonar.

Hann sagði að hinn grunaði væri greinilega ekki greindur og þess vegna yrði erfitt að góma hann.

Öðru máli gegndi um sakborninganana í Guðmundar- og Geirfinnsmálunum. Auðveldara væri að fá skarpgáfaðan mann eins og Sævar til að játa, því að aðeins þyrfti að finna eitt smáatriði, sem ekki passaði í framburð hans, og hinn gáfaði reyndi þá yfirleitt að lagfæra það, en kæmi með því oft af stað dómínóferli, sem leiddi hann í gildruna.

Þetta þekkjum við vel úr Colombo-þáttunum.

Flosi Ólafsson gantaðist með þýska lögregluforingjann í Áramótaskaupi og var snupraður fyrir að gefa í skyn að fortíð hans væri frá tímum nasista, þótt afar fínt væri farið í það.

Tuttugu árum síðar kom í ljós að hann hafði verið starfsmaður Gestapo á Ítalíu á stríðsárunum.

Innsæi listamannsins Flosa brást ekki.

Loksins, hálfum fjórða áratug eftir að hér kom upp versta slys dómsmálasögu síðari alda á Íslandi, á nú að fara að rannsaka þetta mál og reyna að ljúka því á þann hátt að þjóðin geti sætt sig við það til framtíðar.

Þetta verður að gera, - ekki til að fella dóma, heldur til að leita sannleikans og ljúka því.

Fyrr eða síðar hlýtur þessi fleinn í holdi þjóðarsálarinnar að verða skorinn upp og fjarlægður og málið afgreitt endanlega. Annað finnst mér ekki vera í boði hjá þjóð, sem vill kalla sig siðaða þjóð.

Aðkoma framkvæmdavaldsins skoðuð

Athugasemdir

[Ásgrímur (IP-tala skráð) 7.10.2011 kl. 16:53]

Talandi um Gestapo...

Gestapo virkaði alveg fullkomlega þangað til Barbarossa áætlunun var komin á skrið.  Þeir fundu lang-oftast þá sem þeir leituðu að, og þurftu merkilegt nokk ekki að pynta menn mikið til þess.

Svo kom operation barbarossa, og megnið af gestapo fraus í hel einhversstaðar í rússlandi og var skift út fyrir menn sem vissu ekkert hvað þeir voru að gera.

Og þá byrjuðu pyntingarnar fyrir alvöru.

Það er smá trikk við pyntingar - þú getur fengið upplýsingar, það er hægt.  Og það er líka hægt að fá menn til að játa hvað sem er.  Spurningin er bara, hvort viltu sannleikann, eða játningu?

[Þorvaldur S (IP-tala skráð) 7.10.2011 kl. 18:25]

Ásgrímur: Ertu að mæla pyntingum bót?

[Viggó Jörgensson, 7.10.2011 kl. 21:46]

Ómar.

Lásuð þið Þorfinnur aldrei dóminn?

Eftir þann lestur.

Er bara ekki möguleiki.

Með besta vilja. 

Að komast að þeirri niðurstöðu að þessir krakkar séu saklaus.  

[Gunnar Th. Gunnarsson, 7.10.2011 kl. 22:42]

"En aðeins vantaði játningu og þess vegna var hinn grunaði sýknaður."

Þetta er bara ekki svona, Ómar. Það þarf ekki játningu til að dæma menn seka. Hvaðan hefurðu þessa vitleysu!

[Ómar Ragnarsson, 8.10.2011 kl. 11:51]

Neitun hins grunaða var svo einbeitt að notuð var meginregla laganna: In dubio pro reo, þ. e. allur vafi skal túlkaður hinum grunaða í hag.

Það sem var fyrir hendi var: Morðvopn, sem hinn grunaði hafið stolið frá velgjörðarmanni sinum og var hið eina sinnar tegundar á íslandi, fannst í vörslu hans í hanskahólfi bifreiðar hans. Hann þekkti Gunnar Tryggvason, sem fannst skotinn til bana í leigubíl sínum.

Hinn grunaði hafði ekki fullgilda fjarvistarsönnun nóttina, sem morðið var framið. Sagnir voru um að Gunnar hefði lánað mönnum fé og haft af því tekjur, en slíkt var þá talið flokkast undir ólöglegt athæfi.

Á þessum tíma var það haft á orði að til þess að sakfella brennuvarg, sem neitaði sök, þyrfti lögreglan að koma að honum á vettvangi með logandi eldspýtu í höndunum.

Skortur á játningu var allt sem þurfti til sýknudóms. In dubio pro reo.

[Ómar Ragnarsson, 8.10.2011 kl. 11:59]

Neitun hins grunaða var svo einbeitt að notuð var meginregla laganna: In dubio pro reo, þ. e. allur vafi skal túlkaður hinum grunaða í hag.

Það sem var fyrir hendi var: Morðvopn, byssa af afar sjaldgæfri tegundu, sem hinn grunaði hafði stolið frá velgjörðarmanni sinum og var hið eina sinnar tegundar á íslandi, fannst í vörslu hans í hanskahólfi bifreiðar hans. Hann þekkti Gunnar Tryggvason, sem fannst skotinn til bana í leigubíl sínum.

Hinn grunaði hafði ekki fullgilda fjarvistarsönnun nóttina, sem morðið var framið. Sagnir voru um að Gunnar hefði lánað mönnum fé og haft af því tekjur, en slíkt var þá talið flokkast undir ólöglegt athæfi. Ástæða til dráps gat verið skuld, en engin lögfull sönnun fannst í þessu efni.

Á þessum tíma var það haft á orði að til þess að sakfella brennuvarg, sem neitaði sök, þyrfti lögreglan að koma að honum á vettvangi með logandi eldspýtu í höndunum.

Ef sönnunargögnin voru ekki gersamlega pottþétt nægði hinum grunaða að þræta fyrir verknaðinn til að fá sýknudóm. In dubio pro reo.

Sýknudómurinn yfir hinum grunaða varðandi morðiö á Gunnari Tryggasyni, en hinn grunaða þekkti ég ágætlega, var réttur að mínum dómi.

Hafi hann verið sekur, var skárra að gengi laus, eins og hann gerði,  en að saklaus maður sé dæmdur fyrir morð.

Eins og Hæstiréttur gerði lít ég svo á að hann hafi verið saklaus og hafi greint rétt frá, - að hann hafi stolið byssunni af Jóhannesi á Borg, týnt henni, annar maður hafi tekið hana og skotið Gunnar og síðan komið byssunni fyrir í hanskahólfi hins grunaða, án þess að hann hefði hugmynd um það.

Ótrúleg saga en engar lögfullar sannanir fyrir því að hún hafi verið röng.

[Gunnar Th. Gunnarsson, 8.10.2011 kl. 13:20]

Að sjálfsögðu á að sýkna menn ef sönnunargögn eru ekki hafin yfir vafa en menn eru þó stundum dæmdir á líkum.

"...lánað mönnum fé og haft af því tekjur, en slíkt var þá talið flokkast undir ólöglegt athæfi."

Gunnar var talinn okurlánari og það er lögrot í dag eins og 1968.

"Hafi hann verið sekur, var skárra að gengi laus, eins og hann gerði, en að saklaus maður sé dæmdur fyrir morð"

[Ómar Ragnarsson, 9.10.2011 kl. 03:51]

Á þessum árum var verðbólgan það mikil að útlánavextir bankanna voru oft langt undir verðbólguprósentunni.

Ég og fleiri, sem vorum að koma okkur upp húsnæði á þessum árum, græddum því meira á lánunum, sem við gátum krækt í þau stærri.

Þessi stórkostlega tilfærsla fjármuna, líkast til upp á hundruð milljóna króna í heild á þessum áratugum, var í raun siðlaus glæpur, þótt hún væri lögleg, svo að ég noti orðfæri Vilmundar Gylfasonar.

Þegar verðbólgan var mest voru hinir svokölluðu "ólöglegu okurvextir" stundum lægri en nam verðbólgunni.  Lögbrotið fólst í því að taka hærri vexti en bankarnir, en gaman væri ef einhver góður fjármálasagnfræðingur kafaði nánar ofan í þetta mál í heild og fyndi út hvenær raunverulegur fjármálaglæpur var framinn og hvenær ekki.

Þá grunar mig að hlutur "okurlánararanna" verði ekki eins slæmur og slæmt orðspor þeirra gefur til kynna.

[Ómar Ragnarsson, 9.10.2011 kl. 03:53]

Leiðrétting: "Hundruð milljóna" á auðvitað að vera "hundruð milljarða" og þá er miðað við núgildandi verðlag.