"Þá var það líka búið..."

"Það er svo margt sinnið sem skinnið" segir máltækið. Sumt fólk á afar erfitt með að hemja skap sitt og getur rokið upp með gríðarlegum látum og látið það bitna á öðrum eins og sést í frétt sem þessi bloggpistill er tengdur við.

Sumt þessa skapofsafólks rennur reiðin mjög fljótt er lætir þá iðrun sína strax í ljós, biðst hið blíðasta fyrirgefningar og málið er úr sögunnni. 

Þetta er bara mannlegt og nokkuð sem viðkomandi á erfitt með að hemja, enda fæddur með þessu lundarfari.

Mun viðkunnanlegra er þegar menn eru fljótir til sátta og erfa ekki hlutina heldur heldur en þegar fólk er langrækið og getur ekki fyrirgefið.

Ég þekki dæmi um knattspyrnumann hér fyrr á tíð sem var kominn í úrvalslið síns heimabæjar en sýndi oft af sér svo grófa takta að það háði liðinu, einkum þegar hann var rekinn af velli.

Var svo komið að erfitt þótti að hafa hann með í liði.

Hann ákvað þá að taka síg á, vinna bug á þessu, lofaði að gera alvarlegt átak í sínum málum og fór til sálfræðings.

Eftir að hann var búinn að vera hjá honum tóku félagarnir eftir því strax á fyrstu æfingu, að hann tautaði við sjálfan sig fyrir æfinguna: "Ég er alveg sallarólegur, alveg sallarólegur".  Sagði hann við félaga sína að þetta væri þáttur í "meðferðinni."

Hann var nú valinn til að leika næsta leik, kom snemma fyrir leikinn og tautaði við sjálfan sig í sífellu, hvenær sem færi gafst: "Ég er alveg sallarólegur.  Alveg sallarólegur!"

Hófst nú leikurinn og er skemmst frá því að segja að ekki voru liðnar nema um fimm mínútur þegar hann braut svo gróflega á einum mótherjanna, að hann var rekinn út af.

Örn sonur minn lá eitt sinn á spítala í næsta rúmi við aldraða mann, sem hafði verið framarlega í flokki hnefaleikara fyrir stríð.  Faðir minn hafði sagt Erni frá ferlli mannsins og helstu afrekum, sem sum hver urðu að blaðamáli og bárust hnefaleikar fljótlega í tal á sjúkrastofunni.

Þegar Örn minntist á það að sumir af þessum boxurum fyrir tíma hefðu verið taldir hreinir ribbaldar og slagsmálahundar, sem hefðu sett ljótan blett á iþróttina, svo að það hefði orðið að fréttaefni í blöðum, andmælti gamli boxarinn því hástöfum.

"Hnefaleikar hafa verið kallaðir hin göfuga íþrótt sjálfsvarnarinnar", sagði hann, "og ég og vinir mínir iðkuðum hana í þeim anda, blökuðum aldrei hendi við nokkrum manni og vorum miklir friðsemdarmenn."

"Jæja" svaraði Örn. "Ætlarðu að bera á móti því að í eitt skiptið lágu níu menn í gólfinu á Hótel Borg eftir að þú og vinir þínir slógu þá niður. Þetta varð að blaðafrétt." 

"Þú meinar það?" sagði boxarinn gamli.

"Já, ég meina það" svaraði Örn.

"Já, það var í sjálfsvörn" sagði boxarinn. "Við sátum við borð, ég og tveir vinir mínir, þegar ofstopafullir þjóðernissinnar í búningum komu inn, minnsta kosti tíu, og gengu rólega í hóp í áttina til okkar, mjög ógnandi.

Ég hvíslaði til vina minna: "Við skulum sitja alveg hreyfingarlausir og láta þá ekki egna okkur upp, ekki gefa þeim minnsta tilefni til þess að gera neitt."

Við sátum og það hvorki datt af okkur né draup meðan þeir færðu sig ógnandi nær og nær þangað til að þeir voru búnir að umkringja borðið, sem við sátum við, og horfðu á okkur með mjög ögrandi svip.

Við sátum alveg grafkyrrir, ákveðnir í að eiga ekki upptök að neinu, og depluðum ekki auga þótt þeir væru komnir alveg fast að okkur og foringi brúnstakkanna væri kominn alveg þétt upp að mér. ´

Hann snerti öxl mína með annarri hendinni. Þá var það líka búið! "

Meira þurfti gamli boxarinn ekki að segja. Í fréttunum á sínum tíma var frá því greint að andartökum síðar hefðu sjö brúnstakkanna legið í gólfinu og hinir hefðu flúið.

 

 

Ólátabelgur iðrast

Athugasemdir

[Karl J. (IP-tala skráð) 25.10.2011 kl. 14:36]

Vel gert hjá gömlu, sem voru það auðvitað ekki á þeim tíma sem sagan gerðist! 

[Séra Jón (IP-tala skráð) 25.10.2011 kl. 17:16]

Skemmtileg upprifjun. Minnir á sögu sem Agnar Kofoed Hansen segir í "Lögreglustjóri á stríðsárunum", sem Jóhannes Helgi skráði af stakri snilld. Þá voru landgönguliðar (US Marines) í miklum ham, en fámenn og óvopnuð lögreglan íslenska hefði eiginlega ekki átt að eiga séns í slíkar bardagavélar. En þeir pökkuðu þeim saman samt og hlóðu þeim á vörubílspall. Það voru til menn sem voru handtakagóðir í þá tíð.

[Jón Logi (IP-tala skráð) 25.10.2011 kl. 19:45]

Enda vanir til sjós og lands....í alvöru, flestir ungir ísleskir karlar voru slíkir þá, harðhraustir jaxlar, búnir að hálfdrepa sig á hangikjötsáti, reiðmennsku og sjóveiki, en lifðu það að að eiga við sílaldar "bardagavélar og hafa betur.