Það er dýrt að vera fátækur.

Ofangreint máltæki á um núverandi ástand íslenskrar kvikmyndagerðar, sem á velmektarárum sínum laðaði að sér erlend kvikmyndafyrirtæki, kvikmyndagerðarmenn og fjármagn í svo miklum mæli, að innlend framlög til hennar margborguðu sig og sköpuðu mikil umsvif og tekjur. 

En nú er hún Snorrabúð stekkur, það virðist augljóst. 

Það er slæmt þvi að í stað þess að íslenskt kvikmyndagerðarfólk geti nýtt sé reynslu og hæfileika sem hafa fengið að blómstra síðustu ár til mikilla hagsbóta fyrir þjóðar búið og ekki síst fyrir íslenska menningu og framtíð hennar, er obbinn af íslensku kvikmyndagerðarfólkið komið í kunnuglega stöðu, - verður oft á tíðum að stunda sjálfpíningu vegna þeirrar ástríðu sem sköpunarþrá listamanna gerir þá heltekna af.

Nú átta ég mig ekki alveg á því hvort Hrafnhildur Gunnarsdóttir, formaður Félags kvikmyndagerðarmanna, á einungis við leiknar kvikmyndir í fullri lengd eða leiknar myndir og heimildarmyndir í fullri lengd þegar hún segir að aðeins tvær íslenskar myndir verði frumsýndar á næsta ári. 

Skiptir ekki höfuðmáli, - þetta er skelfilega lág tala og sláandi munur á mllii ára, svo mikill munur, að jafnvel þótt mér takist að bæta þriðju myndinni í fullri lengd við þær, sem boðaðar hafa verið á næsta ári, heimildamyndinni "Sköpun jarðarinnar og ferðir til mars", er það ekki nema eins og dropi í hafið. 

Læt hér fylgja með nokkrar myndir úr nýlegri haustferð um norðausturland og Leirhnjúks-Gjástykkissvæðið til að taka myndir í þessa heimildamynd. 

Ég mun ekki gefa það út nákvæmlega hvenær myndin verði frumsýnd fyrr en ég verð alveg viss með það, eins gott að fara að með gát.

Þessi mynd og gerð hennar er býsna dæmigerð fyrir það sem kvikmyndagerðarfólk er að bardúsa við. 

Hún átti upphaflega að vera 25 mínútna einföld mynd, en þegar ég var farinn af stað með gerð hennar kom í ljós að vegna samhengis umfjöllunarefnisins almennt við íslenska náttúru varð að hafa mestallt landið undir svo að menn áttuðu sig á samhenginu. 

Þess vegna hafa verið teknar myndir í hana allt frá Reykjanestá til Öxarfjarðar.

Síðustu leiðangrarnir voru farnir nú í haust þegar í ljós kom, að bæta þyrfti við og gera betur, og óhjákvæmilegt að veita sér þann munað að hafa með sér kvikmyndatökumann.

Fram að þessu hafði ég aðeins haft efni á því að vera aleinn á ferð við kvikmyndatökur, - fór þó eina ferð með Helgu í fyrra og í tvær stuttar vetrarferðir með Friðþjófi Helgasyni. 

Störfin í Stjórnlagaráði töfðu fyrir alveg fram í ágúst. 

Ef vanda á til verka við gerð svona myndar dugar vart minna en svipuð fjárhæð og fór til gerðar myndarinnar "Framtíðarlandið" en hún kostaði 60 milljónir króna. 

Ef ég hefði ekki átt stórafmæli í fyrra veit ég varla hvernig þetta mál stæði, en afmælisgjafir og styrkur Pokasjóðs hjálpuðu mér til að komast úr skuldum og geta haldið áfram. 

Þetta er samt í járnum þótt reynt sé að sleppa á billegasta hátt, enda ekki um að ræða neina styrki úr sjóðum hins opinbera eins og Kvikmyndasjóði frekar en fyrri daginn.

En stefnan er að frumsýna á næsta ári og fjölga frumsýningum íslenskra mynda á árinu þar með um eina.  

Eitt af ótal mörgu, sem sýnt verður í myndinni, er hvernig farið hefur verið með næsta nágrenni gíganna við Víti í Kröflu, þrátt fyrir umsögn í gögnum Landsvirkjunar um það hve sérstæðir þessir gígar séu.

Þeir eiga samsvörun í Öskju að hluta til og í Kerinu í Grímsnesi, þótt Kerið standi langt að baki að öðru leyti en því að það er í alfararleið og myndi þess vegna vafalaust verða uppi fótur og fit ef það ætti að fara að bora þar allt í sundur og gera virkjun. 

En við Víti hjá Kröflu hefur verið farið inn og gert risastórt 10.000 fermetra borplan og vaðið yfir viðkvæman gróðurinn.

Í baksýn er Leihnjúkur og þetta leiðir hugann að hinum hátíðlegu yfirlýsingum og loforðum um að aðgerðir og frágangur Landsvirkjunar séu og verði alls staðar til sérstaks sóma, beitt nýjustu skáborunum og tækni til að einstæð náttúruundur fái notið sín sem dæmi um hina heimsfræagu ósnortnu íslensku náttúru. 

 

 

Djúp kreppa í kvikmyndagerð