"Það þarf tvo til.."

"Það þarf tvo til" segir danskt máltæki og það átti svo sannarlega við "Smokin´" Joe Frazier og Muhammad Ali. Staða Alis væri ekki alveg hinn sama ef hann hefði ekki verið svo heppinn að fá á móti sér eins ákjósanlegan andstæðing og Frazier var.

Og Ali var enn hentugri andstæðingur fyrir Frazier en Frazier var fyrir Ali. Hefði Ali ekki komið til hefði Frazier endað feril sinn með því að tapa tvívegis illa fyrir George Foreman og verið settur skör lægra en ella. 

Í Gísla sögu segir um ambáttina Bóthildi þegar hún skildi við Gísla Súrsson eftir kappróður til að bjarga lífi hans: "...En ambáttin réri í burtu og rauk hafa henni."  

Afar myndræn lýsing en bardagastíll Joe Fraziers var þannig að hann réðist umsvifalaust til atlögu við hvaða andstæðing sem var og gekk rakleitt inn í skothríðina, sveigði sig og beygði og sló og sló og lét sig litlu varða þótt hannn fengi á sig högg í leiðinni, lotu eftir lotu allt til enda bardagans.

Allir andstæðingar hans vissu að þeir þurftu aðeins að forðast vinstri krókinn til þess að sleppa við að vera rotaðir, en það skipti litlu máli. "Reykspólandi Jói" hélt bara áfram og áfram þangað til opnunin kom loksins. 

Þannig vann hann sína stærstu sigra, svo sveittur að "rauk af honum" og vegna þessa bardagastíls fékk hann viðurnefnið "Smokin'" Joe. 

1971 varð Frazier fyrstur til að vinna Ali eftir að Ali kom úr nær fjögurra ára útlegð vegna baráttu sinnar gegn Vietnamstríðinu.

Ali hitaði upp fyrir bardagann með því að sigra tvo af þeim efstu á heimslistanum, en þurfti að þola mikla barsmíð í bardaga við Oscar Bonavena og var greinlega ekki búinn að jafna sig eftir það þegar hann gekk inn í hringinn á móti Frazier, líklega mánuði fyrr en heppilegt var fyrir hann. 

Ali rotaði Bonavena, en það hafði engum tekist áður, ekki heldur rotarinn mikli, Frazier.

Ali ofmat því stöðu sína þegar hann mætti Frazier í "bardaga aldarinna", hinum eina í þungavigtarsögunni þar sem tveir ósigraðir heimsmeistara hafa tekist á. 

Frazier var á hátindi getu sinnar í þessum bardaga en Ali átt nokkuð í land að ná fyrri getu, hraða og snerpu. Eddi Futch, þjálfari Fraziers, sagði honum að sjá það út ef Ali ætlaði að slá upphögg, sem hann gerði sjaldan, því að sekúndubroti áður en upphöggið færi af stað væri Ali óvarinn hægra megin. 

Frazier boxaði stanslaust fram í 15. lotu þangað til tækifærið kom og hann gat hleypt af fallbyssunni beint í mark og slegið Ali niður með vinstri krók, sem margir telja þann besta í sögu hnefaleikanna. 

Ali stóð strax upp og skildi enginn hvernig hann gat gert það. En Frazier vann örugglega á stigum. 

Svo mikil aðsókn var að bardaganum, að sem dæmi má nefna, að Frank Sinatra tókst að smygla sér inn sem tímaritsljósmyndari! 

Eftir þetta fyrsta tap var takmark Ali aðeins eitt: Að hefna fyrir ófarirnar og verða heimsmeistari á ný. 

Til þess að gera það þurfti hann að sigra alla þá bestu, þeirra á meðal Frazier og George Foreman, sem rassskelti bæði Frazier 1973 og Ken Norton sem hafði einnig unnið Ali en tapað síðar á árinu. 

Niðurstaðan varð frægasti "þríleikur" (triology)  í sögu íþróttanna, bardagarnir þrír á milli Ali og Fraziers, 1971, 1974 og 1975. 

Ali vann tvo þá síðari en síðasti bardaginn, "Thrilla in Manila" er talin mesti hnefaleikabardagi allra tíma, svo nærri sér gengu þessir tveir stríðsmenn sem elskuðu að hata hvor annan og takast á bæði innan hrings og utan.

Í lok 14. lotu var Frazier með sokkin augu og ekki bardagafær, en Ali féll saman skömmu síðar og sagði eftir bardagann: "Þetta var það næsta dauðanum sem nokkur getur komist". 

Þeir voru eins og skapaðir fyrir hvor annan, svo dæmalaust ólíkir. Frazer, þykkur kubbur sem óð áfram og sló og sló, allar 15 loturnar ef svo bar undir, og Ali, hávaxinn og tekniskur, með einstaklega fljótan fótaburð, fádæma handahraða og ofursnörp viðbrögð sem gerðu honum kleyft að "flögra eins og fiðrildi og stinga eins og býfluga". 

Hefur enginn annar slíkur þungavigtarboxari litið dagsins ljós.

Það hefur verið sagt að Frazier hafi verið besti einhenti hnefaleikari allra tíma og er þar átt við það að hann lumaði aðeins á einu vopni sem beit og rotaði andsstæðinga, en það var vinstri krókurinn, sem var líklega einn af þremur bestu vinstri krókum í þungavigtarsögunni, en hinum lumuðu þeir Sonny Liston, Tommy Morrison og David Tua á. 

Að þessu leyti var hann ólíkur svipuðum heimsmeisturum á undan honum, þeim Jack Dempsey, Rocky Marciano og síðar Mike Tyson, sem voru jafnvígir á báðar hendur en höfðu svipaðan bardagastíl. 

Sonny Liston var með skæðan vinstri krók en hægri hendin tók líka niður andstæðinga í einu höggi.

Rocky kallaði hægri höndina "Suzy Q" sem væri ekkert lamb að leika sér við ef einhver vildi fara út og leika sér við hana. 

Muhammad Ali beitti allri sinni sálfræðitaktik á Joe Frazier bæði fyrir bardaga og inni í hringnum og var oft ófyrirleitinn í því efni. Frazier átti  erfitt með að fyrirgefa honum það. Orðið fjandvinir gæti kannski átt við samband þeirra. 

Í hnefaleikum er stundum sagt að ákveðinn boxari "hafi númer" annars. Að "hafa númer" einhvers þýðir að bardagstíll andstæðings henti einkar vel til þess að sigra hann. 

Frazier og Ken Norton "höfðu númer" Alis og þess vegna voru þeir svona erfiðir andstæðingar fyrir hann og nutu meiri frægðar en ella hefði orðið. 

Ali barðist tvívegis við marga en háði aðeins þríleiki við Frazier og Norton af því að þeir unnu hann í fyrsta bardaga. Afleiðingin varð annar bardagi þar sem Ali hefndi fyrir tapið og í stöðunni 1:1 var óhjákvæmilegt að berjast til úrslita í "rubber match".

En ekki kæmi á óvart að sá sem syrgði Frazier mest yrði Ali og þá á svipaðan hátt og Guðrún Ósvífursdóttir lýsti þegar hún sagði: "Þeim var ég verst er ég unni mest."

Ef nokkur maður þurfti á erfiðum andstæðinga að halda til að laða það besta fram í sjálfum sér var það Ali þegar Frazier kom inn í líf hans til þess að skapa magnaðasta þríleik í sögu íþróttanna. 

Stærstu meistararnir eru ekki þeir sem sigra stanslaust heldur kemur hið sanna í ljós í ósigrum og því, hvernig unnið er úr þeim. 

Báðir nutu góðs af og sköpuðu heild sem var stærri en summan af þeim báðum. 

Ali var sá besti, en það þurfti tvo til. 

 

 

Joe Frazier látinn

Athugasemdir

[Haukur Kristinsson (IP-tala skráð) 8.11.2011 kl. 11:46]

Flottur pistill Ómar og vel skrifaður. En svakalega ertu áhugasamur og fróður um hnefaleika, þessa arfaljótu og hallærislegu íþrótt. Enda víða bönnuð.

[Húsari. (IP-tala skráð) 8.11.2011 kl. 13:20]

Afbragð!

Og Frazier vildi henda Ali á eldinn í Atlanta  1996!!

Endurgerð myndbönd af bardögum þessum
er einstaklega velunnið verk.

[Ómar Ragnarsson, 8.11.2011 kl. 13:34]

Þú ruglar saman áhugahnefaleikum og atvinnuhnefaleikum, Haukur. Mér vitanlega eru áhugmannahnefaleikar hvergi bannaðir, enda Ólympííþrótt.

Tilviljun olli því að ég kynntist hnefaleikum. Ég kvartaði við föður minn þegar ég var í sveitinni fyrir norðan, að ég væri búinn að marglesa allt á bænum, líka Markaskrána, Handbók bænda og allar Beverly Gray bækur heimasætunnar. 

Pabbi sendi mér Sögu hnefaleikanna og ég marglas hana eins og hitt og kunni hana orðið utanað. 

Þegar við Bubbi kynntumst komst hann að því að ég væri með þetta eldra nokkuð á hreinu en hann betri í síðari tíma hnefaleikum og bað mig um að lýsa með sér hnefaleikum á Stöð tvö, sem ég og gerði. 

Jack Londin, Norman Mailer og ótal kvikmyndagerðarmenn hafa ekki deilt þeirri skoðun að þetta sé hallærisleg íþrótt og ef þú ferð inn á YouTube og sérð tvær viðureignir Ali í fullri lengd, Muhammad Ali vs. Cleveland Williams og Muhammad Ali vs. Brian London, áttarðu þig kannski á því að það sem dæmt er fyrirfram sem "arfaljótt" er í raun gargandi snilld hjá manni af því tagi sem kemur kannski fram einu sinni á öld.

Ali er af mörgum sérfræðingum talinn mesti íþróttamaður allra tíma og það á ekki aðeins við um líkamlega getu, sem var gersamlega einstæð, heldur einnig og ekki síður andlega hæfileika.

Time Magazine valdi 100 mestu snillinga 20. aldarinnar og eini íþróttamaðurinn í hópnum var Muhammad Ali.  

[Örn (IP-tala skráð) 8.11.2011 kl. 13:53]

Muhammad Ali á skilið að vera á lista Time Magazine þó ekki væri fyrir nema eitt. Hann reyndi að ljúga því að heimamönnum í Zaire að George Foreman væri í raun ekki svartur, heldur frá Belgíu. Það hlýtur að vera ósvífnasta en jafnframt fyndnasta móðgun sögunnar.

[Ómar Ragnarsson, 8.11.2011 kl. 14:38]

Hann "reyndi" ekki aðeins ljúga að heimamönnum að hann væri svartari en Foreman, heldur tókst honum það þótt óbeint væri með ómeðvitaðri hjálp Foremans og þar með ekki með hreinni lygi.  Hann sannfærði þá um að hann væri að berjast fyrir svarta og rækta ræturnar í Afríku og að þess vegna færi bardaginn þar fram. 

Eftir að heimamenn sáu að Foreman hafði með sér hund af sama kyni og hinir hötuðu Belgar fyrrum nýlenduherrar höfðu haft, þurfti ekki að ljúga neinu að þeim. Þeir settu Foreman umsvifalaust í flokk með fyrri kúgurum sínum.

Allur aðdragandi bardagans og ekki síst bardaginn sjálfur bar vitni um það hvernig snillingur getur unnið úr aðstæðum, sem sýnast fyrirfram vera alveg vonlausar og snúið þeim upp í frækilegan sigur. 

[hilmar jónsson, 8.11.2011 kl. 20:09]

Takk fyrir fróðlegann pistil Ómar.

[hilmar jónsson, 8.11.2011 kl. 20:23]

Rothöggið sem Ali greiddi Foremann þarna, er mér enn óskiljanlegt. Þetta virkaði laflaust.