Haukar og dúfur.

Leon Panetta varnarmálaráðherra Bandaríkjanna er umhugað um "strákana sína" sem gegna herþjónustu í Afganistan, Írak og víðar þegar hann vill stíga varlega til jarðar varðandi það að ráðast á Íran.

Eins og svo oft við svona kringumstæður eru áreiðanlega aðrir í stjórnkerfinu vestra sem eru með harðari sjónarmið, annars væri ekki verið að flytja fréttir af hugsanlegr árás. 

Nema að sá fréttaflutningur sé til að skjóta Írönum skelk í bringu. 

En það getur reynst varasamt nema að staðið verði við stóru orðin ef Íranar hvika hvergi. 

Dæmi um togstreitu milli dúfna og hauka eru mýmörg.

Eitt hið frægasta var rökræða Kennedy-bræðra og haukanna í Kúbudeilunni sem vildu nota tækifærið og gera innrás í Kúbu eða gera loftárásir á eldflaugapallana sem Sovétmenn voru að reisa þar. 

Það hefði kostað sovésku ráðgjafana þar lífið og þar með hætta á stigmögnun átaka. 

Kennedy fór þá leið að stefna að sigri í deilunni með minnstu mögulegu áhættu og tilkostnaði og minnka áhættuna um leið með því að gefa mótaðilanum færi á að halda andlitinu.

Það var gert með því að fara skemnmstu leið aðgerða með því að setja hafnbann á Kúbu sem Sovétmenn treystu sér ekki til að rjúfa af því að þeir höfðu ekki flotastyrk til þess. Krústjoff gerði mistök þegar hann tók þennan veikleika Sovétmanna með í reikninginn. 

En Kennedy gerði Krústjoff einnig fært að missa ekki alveg andlitið með því að taka boði Krustjoss um  friðsamlega lausn sem nægði til þess að Bandaríkjamenn næðu sínu fram, þ. e. að eldflaugapallarnir og eldflaugarnar yrðu fjarlægð frá Kúbu.

Hann gerði þetta með því að gefa Krústjoff óbeint loforð um að ráðast ekki á Kúbu og taka niður eldflaugar í Tyrklandi sam Bandaríkjamenn höfðu áður sett upp við landmærin. 

Sovétmenn töldu þær ógnun við sig og sáu sér leik á borði með því að setja upp eldflaugar á Kúbu.

Munurinn var hins vegar sá að eldflaugarnar á Kúbu voru miklu nær Bandaríkjunum og því mun meiri ógn. 

Þetta leit vel út sem friðsamleg lausn tveggja ábyrgra leiðtoga þótt missir eldflaugapallanna í Tyrklandi væri að vísu útlátalaus fyrir Bandaríkjamenn, af því að þær voru að verða úreltar og hefðu verið fjarlægðar hvort eð var síðar. 

En hvað um það, báðir aðilar héldu andlitinu að mestu og héldu því fram að þeir hefðu haft betur, og þegar Krústjoff var hrakinn frá völdum tveimur árum síðar var það að mestu vegna uppsafnaðra mistaka hans þar sem stórfelld mistök í landbúnaði vógu þyngra en eftirgjöfin í Kúbudeilunni. 

Annað dæmi um hauka og dúfur voru deilur í herráði Bandaríkjanna um það hvar varpa ætti kjarnorkusprengjum á Japan. Einn haukurinn vildi láta varpa henni á Kyoto vegna þess gríðarlega trúarlega og þjóðernislega gildis sem hún hefði fyrir Japani og yrði algert reiðarslag fyrir þá. 

Dúfurnar vöruðu hins vegar við þessu á þeim forsendum að þetta væri í fyrsta lagi ekki hernaðarlegt skotmark eins og iðnaðarborgir og að afleiðingarnar yrðu alþjóðleg fordæming og þvílík reiði Japana að afleiðingarnar af því gætu orðið miklu verri en menn óraði fyrir og svo níðingsleg árás hefði öfug áhrif. 

Sem betur fer var Kyoto látin í friði, og eftir á að hyggja er það með ólíkindum að nokkrum skyldi láta sér detta í hug að gera kjarnorkuárás á hana. 

Eisenhower yfirhershöfðingi herja bandamanna á vesturvígstöðvunum var hvattur til þess af mörgum að einbeita sér að því að verða á undan Sovétmönnum að ná Berlín á sitt vald. 

Eftir að bandamenn komust loksins yfir Rín var leiðin greið og líklegast hefði þetta verið hægt ef allt hefði þá verið gefið í botn. 

En Eisenhower sá ekki tilganginn í þessu úr því að hvort eð er var búið að ganga frá því á fundi bandamanna í Yalta hvernig skipting Þýskalands yrði og að línan yrði dregin talsvert fyrir vestan Berlín þannig að hún yrði inni á miðju hernámssvæði Rússa. 

Hann taldi að svona sókn gæti kostað stórauknar mannfórnir í her bandamanna upp á tugi eða jafnvel hundruð þúsunda og gat ekki varið það samvisku sinnar vegna að fórna svo mörgum mannslífum fyrir jafn hæpinn ávinning. 

Ekki er að efa að það hefði orðið táknrænt sterkt ef Vesturveldin hefðu náð Berlín á undan Rússum jafnvel þótt þeir yrðu að draga her sinn til baka eftir það, því að þá hefðu þeir getað gortað sig af því að hafa unnið land fyrir Rússa og staðið þeim framar. 

Miðað við það hvernig mál þróuðust eftir stríðið hefði þetta líkast til ekki haft nein úrslitaáhrif á útkomuna. 

Stalín var hvort eð er staðráðinn í því eftir missi 20 milljóna landa sinna af völdum innásar Þjóðverja að búa til breiðan varnarvegg leppríkja á milli Sovétríkjanna og Þýskalands og gera Þýskaland að landbúnaðarríki án þungaiðnaðr og hefði í engu látið það hagga sér þótt Bandaríkjamenn og Bretar næðu Berlín á undan honum. 

Hann var reiðubúinn til að fórna aukalega 2-300 þúsund hermönnum fyrir það að ná Berlín eins og gert var. 

Síðan höfum við dæmi um það þegar haukurinn hafði rétt fyrir sér en dúfurnar ekki, en það var þegar Churchill gagnrýndi ráðamenn Breta og Frakka harðlega fyrir friðarkaupastefnuna gagnvart Þjóðverjum sem beið endanlegt skipbrot 1. september 1939. 

Churchill hafði rétt fyrir sér af því að hann lagði rétt mat á Hitler og skósveina hans en þeir Chamberlain og Daladier ekki. 

Það er ekki sjálfgefið að dúfurnar hafi alltaf rétt fyrir sér en haukarnir ekki vegna þess að komið geta upp tilfelli þegar dúfurnar misreikna stöðuna. 

Á endanum er þetta alltaf spurningin um rétt stöðumat, sem leiði það af sér, að árangri verði náð með sem minnstum fórnum og minnstri áhættu bæði í lengd og bráð eins og gerðist í Kúbudeilunni. 

Geldur varhug við árás á Íran

Athugasemdir

[Jón Logi (IP-tala skráð) 11.11.2011 kl. 09:49]

"Stöðumat" er víst rétta orðið þarna. En það sem við má bæta er að Yalta ráðstefnan er haldin EFTIR að Operation Market Garden (Arnhem) fer úrskeiðis. Bandamenn komust ekki yfir Rín fyrr en eftir ráðstefnuna (Remagen).

Draumurinn var að með því að ná brúnni við Arnhem, þá væri stríðið búið um jól 1944 með falli Berlínar vestan frá, enda leiðin greið. En gráglettni örlaganna olli því að samansafn af óheppni og klaufaskap kom í veg fyrir að bandamenn héldu brúnni. Það munaði örlitlu.

Hefðu þeir náð yfir Rín haustið 1944, hefði leiðtogafundurinn snúist um allt annað. Þá hefði það verið borðliggjandi að Bretar og Bandaríkjamenn hefðu orðið á undan.

Hefði Market Garden farið enn verr (Þeir náðu jú öllum brúm nema þeirri síðustu) hefði fundarefnið líka getað breyst, og járntjaldið fallið enn vestar.

Yalta var reyndar vonbrigði fyrir Churchill, því þar gaf Roosevelt Pólland eftir til Sovétsins, - hann var jú oddamaður. Og það var nú Churchill sem réttnefndi "Járntjaldið".

Hans mat á Stalíns kónum var jafn glöggt og á glæpagengi Hitlers. Þá sem að Steini Jóns kallaði andsk. skúrka ;)

[Bjarne Örn Hansen (IP-tala skráð) 11.11.2011 kl. 17:18]

Bandaríkjamenn eru raggeitur, og verða alltaf.

Gyðingar standa að baki þessarar "áreitni" við að fara í stríð og gera úti um "kjarnorku" tilraunir Írana, sem í raun og veru er ekkert annað en bull á bull ofan.  Því að það úran sem þeir eiga, er ekki þess eðlis að hægt sé að búa til sprengju.   Alda gömul grýla, sem gerð er með því að hræða grunnhyggin almenning.

Bandaríkjamenn réðust á Afghanistan, til að halda áfram þeirri stefnu sem Sovétríkin höfðu fyrir sér, á sínum tíma ... og réðust á Îrak, vegna þess að þeir vissu mæta vel að þessi þjóð gat ekki varið sig.

Stríðið í Evrópu, var sama eðlis.  Bandaríkjamenn vissu mæta vel, að þjóverjar gátu ekki háð stríðið vegna skorts á olíu.  Þjóðverjar voru þá, eins og nú, í sífellu að reyna við aðra orkugjafa en olíu, en tókst ekki.

Hitler, var svikari ... og í raun, besti vinur Bandaríkjamanna.  Því án þessi skítablesa í Evrópskri mannkynsögu, væru Bandaríkin lítið annað en skítahola í Atlantshafinu.  Hindenburg var sá sem skipulagði málin, og Hitler er svikahrappurinn sem sleikir sér upp við ráðgjafana á kostnað almennings.  Eins og svo oft í sögunni.

Bandaríkjamenn, og handbendi þeirra, eru ofmetnaðargjarnir bjánar.  Þeir munu halda áfram sínu, þangað til að þeir ganga of langt.  Íran, er eins og Írak, ekki fært um að slást ... og hefur enginn kjarnavopnin, frekar en Írak hafði efnavopnin. 

Rússar eru frægir, og hafa alla tíð verið, fyrir hefndarhug sinn.  Ekki skal gleimt, flugvélinni frægu sem brotlenti í Sviss, og varð mörgum rússneskum börnum að bana.  Mannlega mistök, en sá sem olli þeim, dani ... hélt áfram starfi sínu, þar til meir en tíu árum seinna.  Að ein af feðrum þessara barna, bankaði upp á ... og tók kauða af lífi.

Þetta er sú framtíð, sem Bandaríkjamenn og handbendi þeirra ... þar með taldir Íslendingar, eiga fyrir sér.  Ekki er hægt að segja, að maður vorkenni ykkur heldur ... því að menn sem ganga og myrða erlenda ráðamenn, og skapa spila pakka með myndir af fólki á.  Eiga lítið annað fyrir framan sig, en að verða meðhöndlaðir á sama hátt.  Eins og segir í Biblíunni ... af sverðinu lifir þú, og af sverðinu muntu deyja.

Síðan getum við spáð í það, hvernig, hvar og hverjir munu ráða bandaríkjamönnum, bretum og íslendgum bana, og þá á hvaða hátt.

En eitt geta menn verið vissir um, að ef af þessu stríði verður ... eru örlög manna, afráðinn og verður ekki lengur aftur snúið.  Sama má segja um Íran að sjálf sögðu, þeir hafa engan möguleika á því að verja sig í þessu ... en síðan verður niðurlögum ykkar ekki ráðið, með hernaði heldur.  Þið munuð hafa álíka mikla möguleika á að verja ykkur, eins og aðrir hafa haft.

Þannig, að ef ég væri þið ... myndi ég vona að kaninn vaknaði til vits og rænu, sem fyrst.