En - "this was his finest hour...". Það nægir.

Þegar menn eru metnir fer niðurstaðan eftir forsendunum sem gefnar eru. Sagnfræðingarnir sem komast að þeirri niðurstöðu að Winston Churchill sé einhver ofmetnasti maður mannkynssögunnar virðast gefa sér þá forsendu að nota nokkurs konar samlagningu af allri hinni löngu ævi Churchills til þess að stórlækka einkunnina sem hann fær.

Þessa aðferð nota menn á mörgum öðrum sviðum, svo sem við mat á íþróttamönnum og geta þá margir hinna frægustu þeirra lent ótrúlega neðarlega á listanum. 

Sem dæmi má nefna Mike Tyson, en til eru þeir sem telja hann ekki einu sinni komast í hóp 20 bestu þungavigtarhnefaleikara sögunnar og heldur ekki ofarlega á lista "best punchers".

Svipaðan dóma hafa sumir látið falla um Sonny Liston. 

Svona mat getur verið afar varasamt, svona álíka og að leggja saman einkunnir af námsferli manns og komast að þeirri niðurstöðu, að enda þótt hann í lok skólagöngunnar hafi fengið hæstu einkunn, hafi einkunnir hans fyrr á ferlinum verði svo lélegar að hann, sem námsmaður sé "stórlega ofmetinn". 

Ég tel meiru skipta geta viðkomandi þegar hann var á hátindi ferils síns eða það hvernig til tókst á öðrum timabilum ferils hans. 

Þegar litið er til getu Tysons þegar hann var upp á sitt besta á hann heima í hópi 12 bestu þungavigtarhnefaleikara sögunnar og svipað er að segja um Sonny Liston. 

Það sýnir vel hvað svona einhæft mat getur verið varasamt að í frjálsum íþróttum gengur það ekki upp, því að þar tala tölurnar frá hápunkti ferilsins sínu máli. 

Þegar ég útskrifaðist sem stúdent var stúdentum M.R. boðið til forsætisráðherra og biskups. Báðir höfðu þeir fengið á sínum tíma 3ju einkunn á stúdentsprófum og hefðu með samlagningaraðferð sem náði yfir allan æviferilinn fengið þann dóm að "vera stórlega ofmetnir". 

Var þáverandi forsætisráðherra þó einn af helstu og merkustu stjórnmálaforingjum Íslendinga á síðustu öld. 

Það má að vísu segja sem svo að ef Winston Churchill hefði verið veikur árin 1935-1945 og ekki getað sinnt stjórnmálum, þá hefðu hin 45 árin sem hann var í stjórnmálum ekki skipað honum lengra en upp á miðjan lista yfir stjórnmálamenn Breta á síðustu öld. 

Ástríðufull þráhyggja hans um óbreytanleika breska heimsveldisins í þúsund ár og dauðahaldið í yfirráð yfir nýlendunum, mistökin við Gallipoli 1916, lágkúruleg ummæli hans um bresta jafnaðarmenn 1945, - allt þetta voru merki um galla hans sem stjórnmálamanns. 

En þetta skiptir afar litlu máli þegar lagt er mat á framlag Churchills til stjórnmála síðustu aldar, sem fyrst tók á sig sína björtustu mynd þegar hann af innsæi og skarpskyggni sá í gegnum blekkingarvef nasista og varaði við hættunni af þeim. 

10. maí 1940 kom í ljós, að hann var réttur maður á réttum stað til að taka við forystu í að því er virtist vonlausri baráttu Breta gegn ofurefli nasista. 

Andlegt þrek hans, sem skilaði sér í undraverðu úthaldi manns sem fór ekki vel með líkama sinn, yfirburða mælska, baráttuvilji, hugrekki og forystuhæfileikar á ögurstundu vestræns lýðræðis munu engir sagnfræðingar fengið afmáð með dauðhreinsaðri samlagningaraðferð.

Sjálfur hitti Churchill naglann á höfuðið þegar stappaði stálinu í þjóð sína og bandamenn með meitluðum ræðum og fleygum setningum á borð við "The few", "We´ll fight them...", "...This was their finest hour".

Árin 1935-1945 voru "his finest hour" og gildi þess sem hann gerði þessi 10 ár af 55 ára ferli nægir til að skipa honum á stall með stórmennum sögunnar.  

 

 

. 

 

Churchill er ofmetinn

Athugasemdir

[Jón Logi (IP-tala skráð) 7.1.2012 kl. 13:28]

Aldeilis sammála.

En fræddu mig vinur aðeins betur um Gallipoli. Vissulega var það misheppnuð tilraun, en mikilvægið var mikið. Hvar var Winston gamli með puttana þar? Hann var jú á Vesturvígstöðvunum um það leyti, og meir að segja fljúgandi sjálfur kallinn og komst í hann krappann.

[Ómar Ragnarsson, 7.1.2012 kl. 14:54]

Winston Churchill var flotamálaráðherrann sem bar mesta ábyrgð á þessari misheppnuðu innrás sem byggðist meðal annars á grófu vanmati á getu Tyrkja auk þess sem landfræðilegar aðstæður voru Tyrkjum í hag.

Innrásin átti að létta af þrýstingnum á vesturvvígstöðvunum og veita aðþrengdum rússneskum bandamönnum aðstoð. 

Megintilgangurinn var því fínn á pappírnum en stóðst ekki prófið á vígvellinum, sem valinn var. 

Churchill var þrár, því að hann heillaðist af svipaðri hugmynd 1942 um að ráðast á "hinn hina mjúku magabumbu" Öxulveldanna með innrás í Norður-Afríku 

[Jón Logi (IP-tala skráð) 7.1.2012 kl. 15:40]

Ég er næstum viss um að Churchill var ekki flotamálaráðherra á þessum tíma, heldur seinna. En mig rámar í það að kall hafi þá þegar haft eitthvað með þetta að gera, en svo var hann innvinklaður á Vesturvígstöðvunum, og hafði eitthvað að segja um smíði fyrstu skriðdrekanna o.þ.h. Líka könnunarflug. En takist með fyrirvara.

Hitt er annað, að Gallipoli breytti sögunni, bæði í fyrra og seinna stríði. Hefði hertakan heppnast, hefði herfræðilegt landslag orðið allt öðruvísi. En þessi mislukkun lengdi óneitanlega fyrra stríð, og hafði óútreiknanlega áhrif á Rússland og tilurð Sovétríkjanna 1917.

Hitler hafði mikinn áhuga á þessari leið að maga Sovétsins 1940/41. Tyrkir voru enn fúlir út í Breta þótt hlutlausir teldust. Þeir voru heldur hallir undir Þjóðverja, og sköffuðu þeim m.a. mikilvæga málma fyrir hergagnaframleiðslu. Aðal þröskuldurinn var Gíbraltar, og af þeim ástæðum fór Hitler á fund Francos. Það bar ekki ávöxt, og breytti þar með sögunni, - innrás í Sovétið hefði getað hafist meira en mánuði fyrr (beint á Sevastopol, þar sem vorar góðum mánuði fyrr en í Moskvu, og veturinn 40-41 var vel frystur), þá væri opið inn á vatnaleiðir Rússlands og Úkraínu, og flutningsgeta á sjó er mun magnaðri en á hestbaki.

Hitler lagði ekki í að reyna áhlaup á Gíbraltar af sjó, - hann hefði aldrei haldið klettinum til lengdar hefði hann náð honum, og ein lexían til að skilgreina það var Gallípólí.

Skyldi Winston hafa haft puttana í því að halda Gíbraltar svona þungvopnuðu? Grunar það.......

[G.E (IP-tala skráð) 7.1.2012 kl. 23:44]

Churchill var "First Lord of the Admiralty" sem hefur verið þýtt sem flotamálaráðherra árið 1915 þegar ráist var á Tyrkja í aðgerð sem er kennd við Gallopoli.

Hann bar sem slíkur ábyrgð á þessu enda var þetta áætlun sem hann kynnti og skipulagði að einhverju leiti.  Þessi hernaðaraðgerð er talin vera einhver mestu hernaðarmistök sem gerð voru í fyrri heimstyrjöld. Er þá mikið sagt. 

Í kjölfarið hrökklaðist hann úr embætti og fór á vesturvígstöðvarnar sem yfirmaður í hernum. Það var ekki síst til að reyna að lagfæra orðspor sitt sem hann vissi að var í molum eftir Gallopoli

[Jón Logi (IP-tala skráð) 8.1.2012 kl. 17:39]

Ég er nú búinn að lesa mér aðeins til um þátt Churchills í sambandi við Gallipoli, og sé hvorki að hann hafi þar verið einn trónandi flotamálaráðherra (heldur í nefnd), og þótt eftirmálar nokkrir verið, þá var kallinn sprækur mjög, - sleit sig um tíma úr pólitík vegna þessa (líklega) og óð í svaðið á vígvöllum Frakklands með frækilegum árangri. Stjarna hans reis snarlega áður en fyrra stríði var lokið.

[G.E (IP-tala skráð) 8.1.2012 kl. 23:45]

"First Lord of the Admirality" situr ( eða sat ) í ríkistjórn. Hann gerði marga ágæta hluti á sínum tíma þar. Hann átti mikin þátt í því að flotinn var í ágætu standi í upphafi styrjaldar. Það er hinsvegar algjörlega óumdeilt að hann gerðist sekur um mistök við áætlunargerð fyrir Gallipol. Það er rétt að hann sat í ráði ( eða nefnd ) sem sá um skipulag innrásarinnar ( meðal annars ). Hann var þó yfirmaður ráðsins og sem ráðherra réði öllu sem hann vildi ráða. Flestir aðrir í ráðinu voru yfirmenn í flotanum og því auðvitað út úr kú að þetta væri einhver nefnd þar sem menn greiddu atkvæði á jafnréttisgrunni.

Ef þú lest þér til um churchill og Gallipoli  þá sérðu að það var óumdeilt að hann bar mikla ábyrgð á þessu klúðri. Hann missti líka embættið og fékk annað mun ómerkilegra en sat ekki lengi þar, heldur fór á vígvöllinn að berjast.

Winston churchill er merkilegur maður. það var mikil gæfa fyrir Breta að hann var forsætisráðerra þeirra í stríðinu. Hann var þó engin guðleg vera og gerði mörg mistök eins og vænta má af manni sem fer með mikil völd og þarf að taka margar erfiðar ákvarðanir.

Af bréfaskrifum og öðru má sjá að hann tók Gallipoli mjög nærrri sér. Hann var einnig stærri maður en svo að hann færi að breiða yfir mistök sín með afneitun í ætt við Árna Johnsen. 

[Jón Logi (IP-tala skráð) 9.1.2012 kl. 09:12]

Nú er ég aðeins búinn að grúska, og velta við steinum, og kemur þá ýmislegt í ljós. Og leiðir það til þess að ég tek til varna fyrir Winston kallinn.

- Hernaðarlegt mikilvægi svæðisins er óumdeilt, og var það enn í seinna stríði og er enn.

- Rétt er það að hann var einn af innstu koppum í búri skipulagsins, en oft er það svo að menn fá ekki allt sem þeir vilja....því:

- Kitchener setti bremsufótinn á það að það mætti færa lið af vesturvígstöðvunum til stuðnings innrásinni, og var það ekki gert fyrr en allt of seint. Þetta er nokkuð merkilegt í ljósi þess að fyrsta orrustan við Ypres var afstaðin, og tíðindalítið á Vesturvígstöðvunum yfirleitt. (Önnur orrustan um Ypres kom að vori, en Somme & Verdun ekki fyrr en löngu síðar)

- Það má því allt eins skrifa þetta á Kitchener, því ekki munaði svo miklu að tiltækið heppnaðist, og benda má á að mannfallið var svipað í beggja röðum, og þegar blásið var af planið var undankoma bandamanna mjög vel heppnuð.

En það er nóg eftir af sögu Churchills, og þær voru nokkrar bommerturnar með tíð og tíma. Það sem stendur upp úr mun þó líklega vera greining hans á nasismanum og hættunni af Hitler, sú uppbygging á hervörnum Bretlands sem hann rótaði fram hvað hann gat fyrir stríð, og svo viðbrögð hans við öllu kaósinu þegar hann tók við sem forsætisráðherra eftir að Þjóðverjat geystust inn í Niðurlönd 10 maí 1940. Ætli fyrsta ánægjulega fréttin sem hann fékk í embætti hafi verið árangursrík lending á Íslandi 10 maí 1940?

Það er reyndar gaman að lesa frásögn Thompsons af Churchill á stríðsárunum. Thorolfs útgáfu Smiths á ég enn ólesna.

[Ulfar bilddal (IP-tala skráð) 9.1.2012 kl. 12:27]

Stór mistök voru gerð við Gallipol

En 1944 mundi churchill eftri þeim og hann sá um að breski herin var með allan þann búnað sem hann þurti í Normandy.

Enda voru bretar með mikið betur búnir heldur en kannin

[Ásgrímur Hartmannsson, 9.1.2012 kl. 16:47]

Churchill var mikill skaðvaldur - bæði klúðraði hann nú Gallipoli, með hreinlega tærri heimsku, að því er virðist, og það varð oft að stoppa aðrar svipaðar hugmyndir hjá honum.

En svo ber hann ábyrgðina á tilveru Pakistan.  Það er alveg honum að kenna.  Þar áður leiddist honum ekki að svelta til dauða 2.5 milljón indverja, undir því yfirskini að það yrði að hefta framför Japana.  Það var gert með því að brenna stór flæmi af hrísgrjónaökrum sem hann vildi meina að Japanirnir kæmust þá ekki yfir.

Eina ástæðan fyrir að Churchill er álitinn "góði kallinn" er að hann var í vinningsliðinu.

[Jón Logi (IP-tala skráð) 9.1.2012 kl. 21:16]

Ég benti á að Kitchener hefði að bestu klúðrað Gallipoli, og með "svipaðar hugmyndir er stoppaðar voru" væri ég til í að uppfræðast.

Dæmið með hrísgrjónaakrana og sultardauðann þann hef ég ekki enn rekist á, en aðferðin var alþekkt, kölluð "sviðin jörð", og mest nýtt bæði hjá Þjóðverjum og Sovétmönnum. Meir að segja í Noregi og Finnlandi.Það væri gagnlegt að fá tilvísun þar í heimild.

"Fæðing" Pakistans sem sjálfstæðs ríkis á sér stað í sögunni þegar Churchill er EKKI forsætisráðherra.Það voru svptingar í breskum stjórnmálum við stríðslok, og fyrst kom Attlee, og svo Morrison, á hvers tíma Pakistan varð að veruleika.

Það með "góða kallinn" & "vinningsliðið" hef ég eingöngu séð svo orðað í texta nýnasista til þessa. Dæmir sig sjálfdautt.