Draumur gamals vinar míns.

Einn af sérkennilegum vinum, sem ég hef átt í hálfa öld, varð á barns aldri svo hugfanginn og uppnuminn af eldi og rafmagni að fádæmi voru. 

Á yngstu árum varð að gæta þess vandlega að hann færi sér ekki að voða þegar hann sökkti sér niður í tilraunir á þessu sviði svo að eldur braust út. 

Hann var það sem kalla má misþroska og hefur ekki gengið menntaveginn né fengið atvinnu. 

Sem unglingur varð hann tíður gestur í gamla Sjónvarpinu við Laugarveg og gerðist brátt svo fróður um ýmis atriði ljósa, rafmagns og rafeindatækni í stofnuninni, að hann rak sérfræðingana stundum á gat, einkum í atriðum, sem fáir spá í. 

Varð frægt á vinnustaðnum þegar ljósameistarinn varð alveg kjaftstopp (sem yfirleitt gerðist aldrei) vegna spurninga um flúorisentljós, sem hann gat ekki svarað,  - en ungi sjálfmenntaði elds/rafmagns-sérfræðingurinn vissi upp á sína tíu fingur. 

Eitt sinn hitti ég hann nývaknaðan snemma morguns og honum var meira niðri fyrir en ég hafði áður orðið vitni að, - hreinlega stóð á öndinni af ákafa.

Ég spurði hvað gerði hann svona æstan og hann svaraði:

"Mig dreymdi skemmtilegasta draum sem mig hefur nokkurn tíma dreymt, en einmitt þegar dýrðin stóð sem hæst, vaknaði ég og varð alveg agalega spældur."

"Og hvað dreymdi þig sem var svona stórkostlegt?" spurði ég.

Það stóð ekki á svarinu og úr augum hans skein brennandi ástríðulogi: "Mig dreymdi að ég var lokaður og læstur inni í risavaxinni spennustöð og það stóðu eldglæringar út úr öllum spennunum!"

Þessi vinur minn, sem nú er um sextugt, myndi hafa elskað að vera lokaður og læstur inni spennistöð Landsnets í gærkvöldi þegar eldglæringarnar voru þar sem mestar.    

Glæður í spennistöð