"Ránsfengur" seldur, - ólögleg sala.

Samkvæmt reglum um íslensku fálkaorðuna ber að skila henni til ríkisins við andlát þess sem hana hefur fengið.

Annað er lögbrot af hendi aðstandenda hins látna og hlýtur að flokkast undir þjófnað. 

Mér skil hins vegar ekki þessa reglu enda virðist hún ekki halda, ef marka má ítrekaðar sölur á íslensku fálkaorðunni og þar með það að fólk geti orðið "þjófsnautar" eins og Gunnar á Hlíðarenda orðaði það. 

Þegar um er að ræða viðurkenningar eins og meistarabikara í íþróttum er eðlilegast að nafn þess, sem unnið hefur bikarinn sé grafið á stall hans.

Sé um farandbikar að ræða geta reglurnar verið mismunandi og miðað að því að takmarkaður fjöldi nafna sé grafinn á stallinn eða að honum fylgi sérstök gripur sem hver bikarhafi heldur eftir með nafni hans. 

Stundum eru reglurnar þannig að viðkomandi bikar vinnst til eignar eftir að hafa verið unninn þrisvar í röð eða fimm sinnum alls og fer þá annar bikar í umferð. 

Miðað við allan þann aragrúa margs konar viðurkenninga, sem er í umferð í þjóðfélaginu, skýtur það skökku við að ríkið eitt spari með því að innkalla viðurkenningar ef svo má að orði komast. 

Þótt orðan sjálf sé ekki stór, er hún þó stærri en giftingarhringur, sem nafn makans er grafið í. 

Það þætti einkennilegur sparnaður, ef trúlofunar- og giftingarhringar þættu það dýrir munir, að talið væri nauðsynlegt að engin nöfn væru á þeim, þannig að ný og ný pör gætu notað þá aftur og aftur, rétt eins og gert er við fálkaorðuna. 

Kannski eru reglurnar um fálkaorðuna þær sömu og gilda um svipaðar erlendar orður, en mér finnst þær ekkert skynsamlegri fyrir það. 

 

Fálkaorðan til sölu á eBay