Hver er skynsamleg röðun fólks við björgun ?

Enn einu sinni hefur álitamálið um það hvernig eigi að raða fólki við björgun komið upp við Costa Concordia slysið.

Margir álíta að reglurnar um konur og börn fyrst og skipstjórann síðastan séu leifar af riddaramennsku fyrri tíma. 

Af því mætti ráða að kannski ætti að endurskoða þessar reglur. 

En ég held að þvert á móti séu þessar reglur furðulega rökvísar ef á annað borð á að bjarga fólki í ákveðinni röð,  og að þær eigi að halda í heiðri. 

Ástæðurnar eru aðallega þrjár:

1.

Ef nota á kalt mat þess efnis að bjarga sem mestum verðmætum og mannauði og unnt er, er engin leið er að meta mismunandi verðmæti jafngamalla einstaklinga við þær aðstæður, þegar hver sekúnda getur verið dýrmæt í lífsháska. Eini tölfræðilegi mælikvarðinn sem tiltækur er, er aldur fólksins, - því yngra, sem það er, því meiri líftími er eftir að jafnaði hjá viðkomandi einstaklingi til að skila ævistarfinu. Þetta er tiltölulega einfaldur mælikvarði, sem auðveldast er að nota í tímahraki. Það þýðir að börnin eru verðmætust og í þágu þeirra er það að mæðrum þeirra sé bjargað, séu þær með í för. 

2. 

Alla jafna ættu karlmenn vegna líkamlegra krafta að eiga meiri möguleika á að bjarga sér en konur, verði þeir skildir eftir. Þess vegna er það eðlilegt og fljótlegt að láta konur hafa forgang og þarf ekkert að vera að tengja það við forneskjulega riddaramennsku. (Sem mér finnst nú samt alltaf dálítið heillandi og rómantísk) 

3. 

Um borð í viðkomandi farartæki er nauðsynlegt að fyrir hendi sé ein persóna, sem hafi til þess vald allan tímann að taka af skarið um nauðsynlegar ákvarðanir þegar svo ber undir allt þar til enginn er eftir. Af því leiðir einfaldlega að yfirstjórnandi farsins, sjófars, landfars eða loftfars, fari síðastur frá borði. 

Svo vill til að afar nærtækt atvik fyrir mig persónulega varpar ljósi á atriðið varðandi aldurinn og það æðruleysi og hetjuskap sem oft er sýndur í nauð. 

Þegar togarinn Vörður fórst 29. janúar 1950 sökk skipið í haugasjó og vondu veðri suður af Vestmannaeyjum og skipverjarnir fóru margir í sjóinn. 

Togarinn Bjarni Ólafsson kom að og reynt var að bjarga mönnunum við afar erfiðar, tafsamar og hættulegar aðstæður. 

Togarinn kom að Jóhanni Jónssyni vélstjóra, sem þá var um fimmtugt, og hefði alla jafna að geta átt kost á nokkurra áratuga lengra lífi, þar sem hann flaut í björgunarvesti í köldum sjónum, en í ekki langt frá Jóhanni flaut skipsfélagi hans. 

Þegar togarinn kom að Jóhanni kallaði hann til björgunarmannanna og benti í átt til skipfélaga síns: "Bjargið þið honum fyrst, hann er yngri!" 

Togarinn lagði þá frá og fór að félaga Jóhanns og bjargaði honum. Þetta tók tíma og þegar komið var á ný að Jóhanni var það of seint. Hann hafði fórnað lífi sínu með síðustu orðum sínum í þessu lífi. 

Meiri fórn færir ekki nokkur maður en að fórna lífi sínu fyrir annan mann, og vegna þessarar fórnar fékk ég aldrei tækifæri til að kynnast tengdaföður mínum.

Það er ekki ónýtt fyrir börnin mín að vita það að móðurafi þeirra vann þessa miklu hetjudáð á síðustu mínútum ævi sinnar.  

 

„Datt“ ofan í björgunarbátinn

Athugasemdir

[Stefán (IP-tala skráð) 18.1.2012 kl. 22:01]

Það er alltaf gott að ákveða í landi í ró og næði hvað er best að gera.

Það gæti orðið ansi erfitt að velja úr þá sem eiga að fara í björgunarbáta.  Þeir sem eru í röðinni eiga að vera næstir.  Ef það á að fara að sortera úr, þá getur myndast öngþveiti við björgunarbátana vegna þeirr sem hafa verið sorteraðir út.  Þar af leiðandi gætu færri bjargast en ella vegna þess tíma sem það gæti tekið fyrir þá sem aftar eru að komast fram hjá þeim sem hafa verið sorteraðir frá.

Kanski hægt að hugsa sér þetta ef flokkað væri eftir aldri og kyni inn á fótboltaleiki eða aðra viðburði.  Það tæki allt saman lengri tíma.

[Skuggi (IP-tala skráð) 18.1.2012 kl. 22:30]

Glæpsamleg hegðun er alls staðar eins.

Ef sú hegðun er íslendings, er það að sjálfs sögðu 

ekki svo.

[Þorsteinn Briem, 18.1.2012 kl. 22:40]

Ef jafnrétti hefði verið staðreynd árið 1912 hefðu þá kallarnir verið fyrstir í bátana með börnin og konurnar látnar fara niður með Titanic?

[Þorsteinn Briem, 18.1.2012 kl. 23:10]

Í öllum stéttum eru margir vitleysingar og gera verður ráð fyrir þeim í öllum útreikningum og áætlunum, eins og dæmin sanna.

Það sem mælir til að mynda helst gegn olíuhreinsunarstöð á Vestfjörðum er hætta þar á olíumengun, en fyrir utan þá eru uppeldisstöðvar helstu nytjastofna á Íslandsmiðum.

Hrygningarstöðvar þorsks eru aðallega við Suðurlandið og Suðvesturlandið, og þaðan berast afkvæmin með hafstraumum á Vestfjarðamið.

Hafstraumarnir fara einnig norður fyrir landið, og þar með olía af Vestfjarðamiðum, ef ekki væri hægt að koma í veg fyrir að hún færi í sjóinn, til dæmis af stórum tankskipum.

Hvort olíuhreinsunarstöð verður reist á Vestfjörðum kemur því ekki einungis Vestfirðingum við, heldur landsmönnum öllum, því olíumengun við Vestfirði getur lagt stærstu nytjastofna okkar í rúst á einni nóttu.

[Jón Logi (IP-tala skráð) 18.1.2012 kl. 23:44]

Konur eiga reyndar betri lífslíkur í köldum sjó heldur en karlar, og þess meiri séu þær örlítið holdugar. En það hefði nú þótt dónaskapur að segja slíkt árið 1912.

Konur og börn fyrst, í tíðaranda 1912, var rökrétt hugsun, - það voru jú karlarnir sem alla jafnan skipuðu fyrir.

Núna í dag snýst þetta bara um flóttaleiðir. Í flugvél sem "splassar" t.a.m. er þetta bara eftir því hvar rennan er og hver er framar og hver aftar.

Var það ekki annars Boeing sem Sullenberger lenti svo giftusamlega í Hudson, án mannskaða?

[Ómar Ragnarsson, 19.1.2012 kl. 01:24]

Að sjálfsögðu er ekki hægt að framfylgja helstu reglum um rýmingu eftir bókinni eingöngu, enda aðstæður afar misjafnar og stundum er það óframkvæmanlegt.

En hægt er að hafa þær í huga og erfitt er að sjá réttlætingu á því að stjórnandi farsins sé með þeim fyrstu sem fer frá borði.