Íslands þúsund ár

16.6.2012 | 00:30

Theo Walcott, einn maður, breyttur leikur.

Nú var gaman, já, óvænt gaman, í leik Englendinga og Svía, þegar boðið var upp á hraða, sviptingar, spennu og dramatík, aðalsmerki þeirrar skemmtunar sem góð knattspyrna getur verið.

Minnisverðast úr leiknum var innáskiptingin í miðjum síðari hálfleik, þegar Theo Walcott var skipt inn á til þess að skerpa á sóknarleiknum, þegar Englendingar voru lentir marki undir.

Walcott skoraði fljótlega mark og lagði algerlega á eigin spýtur með hraða sínum og frábærri sendingu upp hið dramatíska sigurmark Danny Welbeck með hælspyrnunni.

Innáskiptingin leiðir hugann að því hve snjallt það geti verið að hvíla hraðan sóknarmann á bekknum þangað til leikmennirnir, sem búnir eru að puða í 60 mínútur inni á eru farnir að missa aðeins hraða og snerpu. Þá er einmitt rétta augnablikið til þess að setja hinn óþreytta spretthlaupara inn á, ekki hvað síst þegar staðan er þannig að það verður að herða á sóknarleiknum.

Dramatískt og afdrifaríkt var þegar Isaksson, markvörður Svía, hávaxnasti maður vallarinns, steig í ranga átt og missti langskotið yfir sig þegar jöfnunarmark Englendinga var skorað.

Þar með var lagður grunnur að útgáfu farseðlanna fyrir sænska liðið heim.

Eftir leikinn í kvöld eru allir búnir að gleyma hinum hundleiðinlega leik enska liðsins í leiknum við Frakka og nú kemur í ljós að sú varkárni, sem þá var sýnd, var grunnurinn að því að geta gefið í þegar í boði voru þrjú stig.