Hinn frækni sigur á Svíum hér um árið.

Fyrir hálfri öld voru Svíar taldir með annað af tveimur bestu landsliðum í heimi. Á sama tíma léku Íslendingar handbolta í litlum bragga við Hálögaland nálægt þeim stað þar sem nú er Glæsibær.

Fyrsti stóri sigur Íslendinga á Svíum á stórmóti var því afar óvæntur og skaut okkur upp á stjörnuhimin í þessari íþrótt.

Í hópi okkar bestu voru þá FH-ingarnir Ragnar Jónsson, Örn Hallsteinsson, Birgir Björnsson, Pétur Antonsson og Hjalti Einarsson, Framararnir Gunnlaugur Hjálmarsson, Ingólfur Óskarsson, Sigurður Einarsson og Guðjón Jónsson, KR-ingurinn Karl Jóhannsson og Ármenningurinn Hörður Kristinsson.

Íslendingar brugðu á það ráð að hvíla Ingólf í fyrsta leiknum og nota hann sem leynivopn á Svíana í næsta leik á eftir.

Þetta bragði tókst fullkomlega, Ingólfur skoraði hvert glæsimarkið af fætur öðru og varð sannkallaður Svíabani í fræknum sigurleik.

Leiðin til að spila í undanúrslitum á mótinu virtist vera galopin en í næsta leik töpuðum við fyrir Ungverjum, ef ég man rétt, og lentum í sjötta sæti á mótinu, sem var samt frábær frammistaða.

Ingólfur Óskarsson er nafn sem mér finnst of oft gleymast þegar menn minnast þessa upphafs gullaldar okkar í handboltanum.

Hann var lang markahæstur á Íslandsmótinu þegar sól hans skein sem bjartast, - en afrek hans þegar hann saltaði silfurlið Svían a var hápunktur ferils hans.    

Tæpur en frábær sigur á Svíum