Hlaðborðafíklarnir.

Tvö eru þau fyrirbæri í íslenskum skemmtanaiðnaði sem hafa verið einna erfiðust við að eiga og bæði líða fyrir fíklana, sem sækja þau.

Annars vegar eru það vínbarirnir. Þar sem háttar svo til að barirnir eru í góðu kallfæri við sviðin sem skemmtiatriðin fara fram á, þarf ekki nema nokkra áfengisfíkla til þess að skemma stórlega fyrir því sem fram fer.

Ég minnist sérstaklega barsins í Átthagasalnum á Hótel Sögu. Um leið og fór að líða á kvöldið myndaðist þar hópur manna sem hékk á barnum og hélt uppi háværum samræðum, sem ollu því að fólkið á næstu borðum heyrði ekki í ræðumönnum og skemmtikröftum.

Blessað fólkið, sem sat næst barnum, gafst fljótlega upp við að hlusta og fór að skrafa líka, og þannig barst skvaldrið fram eftir salnum og stórskemmdi eða jafnvel eyðilagði fyrir þeim, sem komu fram.

Þegar Gullhamrar tóku til starfa uppi í Grafarholti ráðlagði ég eigandanum, Lúðvíki Thorberg Halldórssyni, að hafa barinn þar sem skvaldrið af honum heyrðist ekki inn í aðalsalinn. Hann gerði þetta og mikið var ég þakklátur honum.

Þegar hlaðborðin urðu vinsæl bættist við önnur jafnvel verri truflun. Þetta fer að vísu eftir því hve mörg átvögl eru á samkomunni, en oftast er það svo að ekki er með nokkru móti hægt að koma í veg fyrir það að hópur matarfíkla láti sig engu varða hvað er að gerast, heldur stendur í hóp við hlaðborðið, sama á hverju gengur.

Og það sem er verst við hlaðborðin er að þau eru venjulega í miðjum sal.

Það er að vísu mikið tillitsleysi  sem átvöglin sýna öðrum gestum, en tillitssemi verður víst seint talin til dyggða hér á landi.

Bannaður aðgangur fyrir að borða eins og svín

Athugasemdir

[Erlendur (IP-tala skráð) 3.10.2012 kl. 23:24]

Sem yfirleitt stoltum íslendingi sem búsettur hefur verið erlendis í mörg ár svíður það að þurfa að samþykkja að orðin íslendingar og tillitssemi eru útilokuð í sömu setningunni.

Glöggt er gests augað og þetta er afskaplega stingandi þegar ég kem til landsins.