"...og eldingin mig lýstur..."

Ýmsar lýsingar hafa fengist hjá þeim, sem hafa farið "yfir" landamæri lífs og dauða eða að minnsta kosti allt að því, hvernig það hafi verið að lenda í slíku.

Upplýst hefur verið að fleiri en einn hafi lýst þessu augnablíki sem ólýsanlegri sælu í yfirgengilega miklum bjarma, nánast eins og eldingu. Aðrir hafa ekki haft frá neinu að segja.

Ég hef reynt að binda lýsingu hinna fyrrnefndu í orð í sálminum "Þar ríkir fegurðin" sem er bokkurs konar íslenska útfærsla á grunnhugsun ljóðsins "The last farewell" sem Roger Wittaker gerði lag við og söng óhemju vel og fallega.

3ja erindi sálmsins er byggt upp í kringum þrennt:

Moldunina, í öðru lagi hinn fyrrnefnda ofurskæra bjarma sem sumir hafa lýst, og í þriðja lagi tilvitnun í ljóðlínur Laxness í Heimsljósi um jökulinn og fegurðina:

Svona hljóðar þetta erindi.  

     ....Af moldu landsins kæra kominn er ég.

     Ég hverf til moldar og af henni rís.

     Til jökulsins og himinsins frjáls fer ég.

     Þar fegurð ofar hverri kröfu´er vís.

     Er líf míns hinsta andvarp af mér líður

     og eldingin mig lýstur, er það víst:

     Þar ríkir fegurðin,  -

     já fegurð alvalds ástar,

     fegurðin sem engin orð frá lýst..."

Margir hafa sökkt sér niður í andleg fræði varðandi hugsanlega tilveru handan jarðnesks lífs, og var Jónas Jónasson, útvarpsmaður og vinur minn, áhugamaður um slíkt.

Og af því að fyrrgreindur sálmur snýst fyrst og fremst um hið fagra, hugljúfa og glaðværa, sem hægt er að tengja jarðneskum dauða, læt ég flakka með létta sögu, sem vinur minn, Benedikt Árnason, leikari, sagði mér af því þegar hann fékk hjartastopp og "datt út".

Þegar hann byrjaði að fá meðvitund, liggjandi í sjúkrarúmi, kom hún mjög hægt, þannig að fyrsta skynjunin, sem tók við sér var ilmanin.

Að vitum hans barst guðdómlega sterkur, himneskur og, að honum fannst, yfirþyrmandi ilmur, sem umvafði hann.

Ilmurinn virtist eitthvað í ætt við afbrigði af Chanel Five en jafnframt birtist smám saman fyrir ofan hann óljós en stór dimmur hnöttur, sem ilmurinn kom frá.

Þegar myndin skýrðist frekar sá hann að þessi hnöttur var höfuðið á Jónasi Jónassyni, sem sat á rúmstokknum, beygði sig niður að Benedikt og sagði með dramatískum þunga, þegar hann sjá að Benni var að vakna til meðvitunar: "Sástu nokkuð?"   

Segist tvisvar hafa farið „yfir“

Athugasemdir

[Þorsteinn Briem, 19.2.2013 kl. 18:58]

Jónas Jónasson heimsótti Halldóru Bjarnadóttur á Blönduósi (sem varð 108 ára) og spurði hana í útvarpsviðtali hversu gömul hún ætlaði að verða.

"Tvö hundruð ára."

"Má ég þá heimsækja þig?"

"Þú verður dauður, þú verður löngu dauður!"