Íslands þúsund ár

21.3.2013 | 13:06

Embættismannsfrúin lá afvelta á gólfinu !

Stundum koma þau atvik upp að hlátur yfirbugar fólk, svo að því verður illt og er að deyja úr hlátri. Einnig kemur það fyrir að vegna þessa lengist sýning eða atriði og vindur upp á sig vegna þess að það myndast stemning sem fæðir af sér hvert hlátursefnið af öðru.

1985 fór ég með "show" til Akureyrar frá Reykjavík sem hafði verið 2 klst og 30 -40 mínútur fyrir sunnan, en fyrir norðan vatt það' upp á sig og varð 3 klukkustunda og 40 mínútnar langt. Stemningin ræður öll, það hefur oft sannast.

Eitt eftirminnilegasta atvikið af þessu tagi gerðist á Eskifirði sumarið 1971 á héraðsmóti Sjálfstæðisflokksins.

Húsið var troðfullt af fólki og á fremsta bekk sátu meðal annarra embættismannshjón og var frúin alveg sérstaklega hláturmild og smitaði hlátur hennar út frá sér. Ekki skemmdi fyrir að hún var mikil um sig og dillaði svo að hún gekk í bylgjum.

Hlátur hennar og hreyfingar höfðu þau áhrif á Ragnar Bjarnason, þegar hann kom inn á sviðið í afkáralegum frakka til að leika danskan búfræðing, sem kominn var til að ráðleggja íslenskum bændum, að úr varð óviðjafnanlegur spuni Ragnars sem lengdi þetta atriði um að minnsta kosti helming og gerði það að alveg nýjum þætti, sem aðeins var fluttur í þetta eina sinn og aldrei aftur.

Það myndaðist sjálfsprottinn samleikur milli búfræðingsins danska og frúarinnar sem varð til þess að áhorfendur veinuðu af hlátri.

Þegar hlátrasköllin stóðu sem hæst var frúin umfangsmikla farin að emja og veina og hlæja svo mikið að hún datt úr sæti sínu niður á gólfið fyrir framan fremstu sætaröðina og engdist þar ósjálbjarga og afvelta svo að áhorfendur slepptu sér endanlega. Ragnar færðist enn meira í aukana og í lokin vorum við, sem urðum vitna að þessu orðnir áhyggjufullir um að vesalings konan myndi drepa sig á þessu.

Svo aðframkomin var hún þar sem hún lá og spriklaði, að hún gat ekki staðið á fætur né komist af eigin rammleik upp í sætið, svo að mannskap þurfti til að velta henni við, reisa hana upp og koma henni aftur upp í sæti sitt og varð það að sérstöku skemmtiatriði.

Ef ég hef nokkurn tíma á 54 ára ferli séð manneskju nær því að deyja úr hlátri, var það þarna.