Þegar fanginn skrapp örsnöggt eftir boltanum.

Það vekur athygli að lesa það sem sérstaka frétt árið 2014 að gera þurfi mannheldar girðingar í kringum ríkisfangelsi Íslands. Ráðamenn landsins hafa haft allan tímann frá byggingu fangelsins, sem nú er stjórnarráðshús, til þess að láta verða af þessu og varla seinna vænna 250 árum síðar en að fara að drífa í þessu.

Þetta vekur upp minningu um einstakan atburð á þeim tíma hópur þjóðþekktra manna með Hemma Gunn og Halldór Einarsson sem helstu forsprakka fór árlega á Hraunið til að spila vináttuleik í knattspyrnu við fangana.

Árum saman unnum við gestirnir knáu fangana auðveldlega. En eitt árið brá svo við, að í leiknum snerist allt við. Fangarnir voru svo miklu betri en við og í allt öðru og miklu betra líkamlegu formi en áður.

Þeim var auk þess stjórnað með harðri hendi og járnaga af leðurklæddum fanga, sem var í svörtum pönkaraklæðnaði með hanakamb, hringi og allt tilheyrandi.

Fangavörður, sem horfði á leikinn, sagði mér að þessi fangi hefði hrifið alla samfanga sína með sér í að byggja sig upp með hörðum líkamsæfingum, þar sem kraftur, snerpa og úthald skiluðu sér.

Og það blasti svo sannarlega við í þessum leik þar sem við fórum hinar herfilegustu hrakfarir.  

Henson hafði tekið með sér bandarískan vin sinn sem horfði agndofa á leikinn.

Þegar Henson fékk boltann eitt sinn í sæmilegu færi, ætlaði hann að reyna að minnka muninn og negldi tuðruna af öllu sínu þekkta afli svo úr var þrumskot,  en því miður var skotið of hátt og boltinn fór í háum boga út fyrir fangelsisgirðinguna.

Þá brá hanakambspönkarinn svartklæddi hart við, hljóp eins og eldibrandur að girðingunni, klifraði fljótar en köttur yfir hana, tók boltann, sparkaði honum til baka inn á völlinn þar sem leikurinn hófst samstundis að nýju, - en pönkaratöffarinn var kominn til baka yfir girðinguna á nokkrum sekúndum og stóð grafkyrr á sama stað og fyrr án þess að blása úr nös !

Þetta gerðist svo hratt og óvænt, að tveir fangaverðir, sem þarna voru, áttuðu sig ekki á því fyrr en gaurinn var kominn til baka og of seint að gera neitt í málinu enda leikurinn hafinn að nýju.

Bandaríski gesturinn átti ekki orð af undrun og trúði varla sínum eigin augum. Stundi bara upp að það væri ekki ofsögum sagt að Ísland og Íslendingar ættu sér enga hliðstæðu í veröldinni.  

Hafði reyndar heyrt af því áður, að fulltrúar frá Amnesty International hefði nokkrum árum fyrr valið tvo fanga í slembiúrtaki til þess að heimsækja í Íslandsferð og sjá hvernig aðbúnaður þeirra væri.

Þegar þeir komu austur á Litla-Hraun gripu þeir í tómt. Annar fanginn hafði fengið leyfi til náms í skóla og var í prófi, en hinn hafði fengið leyfi til að skreppa í bíó.  

Öryggi hert á Litla-Hrauni

Athugasemdir

[Sumarliði Einar Daðason, 11.1.2014 kl. 18:53]

Þetta er góður pistill og lýsir ef til vill hversu lítið landið er.
Hins vegar hefur heimurinn harðnað og það sem verra er að hættulegir fangar hafa fullan aðgang að Internetinu og eru í stöðugum samskiptum við umheiminn í gegnum það. Með þessum hætti er hægt að stjórna ótrúlegustu hlutum utan fangelsis. Jafnvel stjórna heilum fyrirtækjum eða glæpasamtökum ef því er að skipta. Ef það hefur tekið 250 ár að gera mannhelda girðingu - hvað tekur það langan tíma að loka á óleyfilega Internetumferð? Yfirmenn fangelsismála bera fyrir sig fjárskort, svona svipað því að girðingunni var alltaf frestað. En þegar einhver strýkur út fyrir girðinguna þá fer allt lögreglulið landsins af stað á móti því að þegar einhverjir eru að "stjórna" í gegnum netið - þá er bara yppt öxlum.

[Birgir R (IP-tala skráð) 11.1.2014 kl. 20:22]

Þetta er góð saga Ómar, virkilega góð. Ég brosti út í bæði munnvikin við að lesa hana. Takk fyrir það sem þú setur hérna inn.

[Ómar Ragnarsson, 11.1.2014 kl. 23:42]

Þegar gamla jeppanum mínum var stolið af bílasölu og hann eyðilagður fyrir tveimur árum var ég búinn að rekja málið það langt að aðeins tveir komu til greina varðandi þjófnaðinn.

Og þeir voru á snærum hins þriðja sem sat inni á Hrauninu og fjarstýrði sinni "starfsemi".

En lengra komst málið ekki.