Göfug íþróttagrein: Járnkarlskast.

Þegar ég byrjaði að fara norður í land í sveit 1950 ríkti mikill áhugi um allt land á frjálsum íþróttum og fleiri áhorfendur fóru þá á helstu frjálsíþróttamótin í Reykjavík en á helstu knattspyrnuleiki.

Aðstæður voru frumstæðar í sveitinni en vegna þess að við vorum rétt að skríða yfir 10 ára aldurinn, strákarnir, gátum við notað hrífusköft til að stökkva stangarstökk.

Frændi minn, Runólfur Aðalbjörnsson, sem þá var 15 ára, hafði smíða þríhyrnda stiku sem notuð var til að mæla nákvæmlega fyrir 60 metrum, 100 metrum og 400 metrum til að hlaupa, og var slóðinn sem lá heim á bæinn hlaupabrautin.

Einhverja kastíþrótt varð að stunda, og þá var járnkarlinn nærtækastur, og því varð járnkarlskast smám saman vinsætasta íþróttagreinin.

Við fundum út að hægt er að nota þrjá mismunandi aðferðir við að kasta járnkarli. Sú nærtækasta er að kasta honum eins og spjóti, en við vorum of litlir til þess að ná árangri á þann veg.

Fundum þá út aðra aðferð, sem er að nota báðar hendurnar, halda á járnkarlinum eins og haldið er á skóflu, þegar mokað er, og dugði sú aðferð best.

Hvammsmetið var 8,74 metrar ef ég man rétt, og átti ég það, en Birnir Bjarnason, "Dinni", átti stangarstökksmetið, 1,44 metra.

Löngu síðar, þegar við vorum báðir komnir yfir tvítugt, fórum við saman í Hvamm og kepptum þá að sjálfsögðu í járnkarlskasti.

Þá kom í ljós, að þriðji kaststíllinn reyndist best, að halda á járnkarlinum með annarri hendi við hlið sér og sveifla honum þannig að í stað þess að kasta "innan handar" eins og gert er í spjótkasti, var honum sveifðað "utan handar" upp á við og áfram.

Ég ól þann draum með mér að einhvern tíma gæti járnkarlskast orðið að viðurkenndri keppnisgrein í frjálsum íþróttum.

Vonir til þess fara eðlilega minnkandi úr þessu, en kannski mætti nota þetta sem þraut í aflraunakeppni.  

Er þetta skrýtnasta mótorsportið?