Nokkuð líflegt á ásnum Hamarinn-Herðubreið.

Undir vestanverðum Vatnajökli, nánar tiltekið á ásnum Grímsvötn-Bárðarbunga, er miðja annars af tveimur svonefndum möttulstrókum jarðar. Hinn er undir Hawai á Kyrrahafi.

Afleiðingin er sú, að Grímsvötn eru virkasta eldstöð Íslands, þótt eldvirknin sé í nokkurra áratuga hrinum með rólegri tímabilum á milli.

Þannig var mjög rólegt tímabil frá 1937-1986, en þó byrjaði hægt og bítandi gostímabil, sem hefur skilað eldgosum 1986, 1996, 1998, 2004 og 2010.

Síðsumars 1996 varð snarpur jarðskjálfti í Hamrinum fyrir suðvestan Bárðarbungu. Síðar var talið hugsanlegt að þar hefðu orðið smávægileg eldsumbrot, og undanfari Gjálpargossins 1. október 1996 var snarpur skjálfti í Bárðarbungu. Skjálftar þar fylgja oft eldsumbrotum fyrir sunnan bunguna en auðvitað er Bárðarbunga ekki næst hæsta eldfjall landsins fyrir ekki neitt, - alveg er hugsanlegt að gjósi þar.

2007 hófst skjálftahrina suður af Öskju, rétt sunnan við fjallið Upptyppinga, sem færðist rólega norðaustur í Álftadalsbungu, en síðan til vesturs um Krepputungu og vestur í línuna frá Öskju norður til Herðubreiðar.

Að undanförnu hefur verið nokkuð líflegt við Herðubreiðartögl, sem eru rétt sunnan við Herðubreið og þar skelfur enn.

Þegar litið er á jarðskjálftakortið á vedur.is sést hvernig skjálftarnir raðast um þessar mundir á línu frá Hamrinum um Bárðarbungu og Kistufell og allt norður í Herðubreið.

Nú er jöklarnir að lækka, þynnast og léttast, og jarðfræðingar búast við vaxandi eldvirkni á næstu áratutugum ef hlýnunin heldur áfram, svipað því sem gerðist fyrir 1100 árum þegar jökullinn, myndast hafði yfir landinu á síðustu ísöld, hvarf. 

Merkja ekki gosóróa á svæðinu