Óhjákvæmilegur líknardauði er staðreynd hér á landi.

Skilin eru oft óljós á milli beins líknardráps, óbeins líknardráps eða fullrar og óskertrar læknimeðferðar til að viðhalda lífi, sem þó er augljóslega vonlaust að geta staðist til frambúðar.

Ég þekki það mörg dæmi um óbeint líknardráp og aðstæðurnar sem framkölluðu þau, að það er engin spurning um það að þau viðgangast og eru óhjákvæmileg, af því að tæknin við að viðhalda lífi í heiladauðu fólki eða fólki í langvarandi meðvitundarleysi er orðin svo fullkomin.

Eftir að hafa fengið athugasemd varðandi þennan pistil tel ég að breyta ætti orðalagi hugtaksins óbeint líknardráp, sem notað er í tengdri frétt um þetta mál, í óhjákvæmilegan líknardauða, veittan dauðvona manneskju af skynsamlegri mannúð.  

Dæmið sem ég þekki best var þannig, að sjúklingurinn lagðist í mjög erfiðri banalegu, þar sem honum var ekki hugað líf dögum og brátt vikum saman.

Megnið af þessum tíma lá hann í meðvitundarleysi og inn á milli milli svefns og vöku, en fékk meðvitund stund og stund og gat þá stunið upp nokkrum setningum í hvert sinn.

Honum var haldið lifandi á tæknilegan hátt sem byggðist í grunninn á að flytja honum næringu og lyfjagjöf í æð.  

Daglega var ástandi hans þannig að búast mátti við andláti og því var vakað yfir honum dag og nótt vikum saman.

Börn hans höfðu enga reynslu af svona ástandi og hvernig eigi að umgangast deyjandi mann, og engin fræðsla er veitt í skólum um þetta svo ég viti.  

Vitað var, að hægt var að framkalla óbeint líknardráp með því að draga úr meðferðinni eða skrúfa á markvissan hátt fyrir straum næringarefna og lyfja.

Niðurstaða barna hins sjúka var sú, að þau treystu sér ekki til og vildu ekki taka sér það vald, sem flest í því að gangast fyrir líknardrápi, heldur væri betra að biðja lækna og hjúkrunarfræðinga um að nýta sér sína reynslu til að meta, hvenær ljóst væri að það væri ekki væri aðeins tilgangslaust að halda meðferðinni áfram, heldur væri slík framlenging til tjóns og skaða fyrir alla.

Þegar og ef til þess kæmi, myndi andlátið bera að gagnvart börnunum eins og af völdum utanaðkomandi aðstæðna. Þetta var að sumri til og ljóst að það yrði tilviljun háð, hvort öll börnin gætu orðið viðstödd, þótt séð hefði verið til þess að alla banaleguna, dag sem nótt var einn eða fleiri aðstandandi við dánarbeðið.

Tvö barnanna voru viðstödd þegar andlátsstundin kom og hún fól í sér stutta helfró, sem lýsti sér alveg eins og þegar dauðvona manneskja tekur síðustu andvörpin.   

 

Er líknardráp réttlætanlegt?

Athugasemdir

[Húsari. (IP-tala skráð) 22.5.2014 kl. 05:20]

Sæll Ómar.

Miðað við það sem þú hefur vel gert kemstu tæpast öllu
hærra á nokkurn tind jafnvel þó reiknaður væri frá
berggrunni undir sjávarmáli í því sem betur hefði verið ógert.

Þú gerðir vel í því að kippa þessari grein út sem og athugasemdinni
því þetta er fjarri öllu lagi.

Sjálfum okkur til heilla og í þetta eina skipti ráðlegg ég að
kaupa ekki áskrift að Sýn!

Veit ekki af hverju í huga mér kemur sá maður sem tók sér það
fyrir hendur að skammast útí spegilinn fyrir að birta eftirmynd
af honum og hótaði honum öllu illu ef hann léti ekki af því
þegar í stað!!

Þá má ekki gleyma hershöfðingjanum sem sló staf sínum
við fót sér og gladdist svo mjög við tilvist hans að honum varð
þetta að orði: Nei, ert þetta þú! En gaman að kynnast þér!!!

Hreint ekki illa meint en hér skortir eitthvað uppá og
kannski er það bara best þannig.

[Eva Hauksdóttir (IP-tala skráð) 22.5.2014 kl. 18:01]

Nei Ómar. Þetta er ekki líknardráp.

[Ómar Ragnarsson, 22.5.2014 kl. 19:16]

Kannski er orðið ekki rétt yfir þetta. Réttara væri að kalla þetta líknardauða sem veittur er dauðvona manneskju af skynsamlegri mannúð.

[Ómar Ragnarsson, 22.5.2014 kl. 19:25]

Í samræmi við nánari athugun og athugasemdirnar hér að ofan hef ég ákveðið að breyta textanum í pistlinum varðandi nafnið á þessu, þótt ég henti það eðlilega á lofti úr fréttinni á mbl. is sem var tilefni pistilsins.

Faðir minn heitinn, sem vann í Breta- og Kanavinnunni á stríðsárunum, sagði mér frá því að þegar hjálparvana flugmaður stóð í ljósum loga í flaki hrapaðrar flugvélar hafi aðvífandi maður tekið upp byssu og skotið hann til að firra hann frekari þjáningum.

Það gæti flokkast undir "óbeint líknardráp" eða "óhjákvæmilegan líknardauða."  

[Erla Magna Alexandersdóttir, 22.5.2014 kl. 19:27]

Þetta er viðkvæmt mál og ekki hægt að færa allt undir sama hatt.

 Gamalmenni- sem hafa lifað lengi á einhverjum tækjmeðferðum og eiga enga framtíð eiga að fá að fara. Bara hætta að nota gangráða til að viðhalda lífi sem hefur ekki lengur neinn tilgang.

 Svo er önnur hlið.

 Ungt fólk sem búið er að skemma öll liffæri í vegna serstakra lagasetningra  vegna sparnaðar  og læknamistaka- drepið niður með drepandi lyfjum.

Á einni viku .

 Guð minn góður- er það í lagi ?