Hávaði veldur lúmsku tjóni.

Mengun lofts og umhverfis af efnafræðilegum orsökum er ekki það eina sem steðjar að nútímafólki.

Hávaði virðist vera fíkn hjá mörgu fólki, sem veldur streitu, þreytu og andlegu álagi.

Gott dæmi um þetta er sú árátta á skemmtistöðum og veitingastöðum að demba yfir alla svo háværri tónlist að engin leið sé fyrir fólk að tala saman nema garga upp í eyrun hvert á öðru.

Aðeins nokkrir dagar eru síðan hávaði fór langt yfir mörk í heilu hverfi í nágrenni við tónleika í Laugardalnum.

Nú er nær ólíft á leikskóla vegna ærandi skarkala stórvirkra vinnuvéla alveg upp við skólalóðina.  

Á laugardagskvöld tók einhver í hverfinu, sem ég bý í, upp á því að fara að skjóta upp flugeldum og sprengja sprengjur í gríð og ergi eftir miðnætti.

Það vill þannig til að ég á góðar heyrnarhlífar og ég setti þær bara á mig svo að svefnsamt væri.

En aðrir hafa vart búið svo vel.

Stundum er hávaði svo mikill í bílum, sem ekið er um götur, að þungur slátturinn berst út úr bílnum, jafnvel þótt dyr og gluggar bílsins séu lokaðir.

Engu er líkara en margt nútímafólk sé jafn hrætt við þögnina og dauðann sjálfan.

Það verður jafnvel fyrir sjokki þegar það kemur út á land og getur ekki sofnað vegna hinnar ærandi þagnar, sem þar kann að vera.

Frummaðurinn var ekki skapaður til að lifa í stanslausum hávaða. Kannanir á mörgu sýna, að þegar við göngum gegn því umhverfi og lífi, sem okkur er áskapað að lifa og hrærast í í gegnum arf fyrri kynslóða, er það óhollt og til hins verra.

Margt bendir til þess að hávaðinn sé einn lúmskasti heilsuspillir andlega og líkamlega á okkur dögum.

Manneskja sem verður fyrir áfalli við að lenda í algerri þögn eða finnst hún ekki notið lífsins nema í sem mestum stanslausum hávaða e greinilega sködduð á sálinni og heilbrigð sál og hraustur líkami verða að fara saman.   

Á morgun stefni ég að því að fara í ferðalag til Egilsstaða til að lýsa háværri torfærukeppni þar. Þar verður auðvitað heilmikið stuð og hávær átök í brekkunum.

En jafnframt stefni ég að því í þessari sömu ferð að fara inn á Brúaröræfi og una um stund á Sauðárflugvelli þar sem þögnin og öræfakyrrðin eru alger, - upplifa það, sem ég hef reynt að túlka í þessum ljóðlínum lagsins "Flökkusál"

 

"...Inni´í þvargi borgarlífsins finn ég ekki frið, -

fer því upp til heiða þar sem þögnin gefur grið, -

sameinast þar náttúrunni og heyri hjartsláttinn

hreinsa sálina og lífsanda minn..." 

Ærandi hávaði á leikskóla

Athugasemdir

[Þorsteinn Briem, 26.6.2014 kl. 23:52]

Nú, ég hélt að það væru engin börn í Skuggahverfinu, að sögn Ómars Ragnarssonar.

Og nýtt að það sé hávaði á leikskólum.