Einu sinni voru í gildi lög um fundarlaun.

Fyrir hálfri öld var í gildi lagagrein um fundarlaun, þess efnis, að finnandi ætti rétt á 10% af virði hins fundna.  

Ekki veit ég hvort þessi lagagrein er enn í gildi. Hún bar ekki í sér skyldu til að eigandi hins fundna greiddi fundarlaun; aðeins það að finnandinn gæti farið fram á fundarlaunin en þó ekki meira en 10% af virði hins fundna.

Og að sjálfsögðu var eigandanum heimilt að bjóða betri fundarlaun en 10%. 

Tilgangurinn með lagaákvæðinu var að virkja hvetjandi á finnendur að skila hinu fundna til eigandans ef honum fannst sanngjarnt að honum yrði launuð ráðvendnin.

Misjafnt er hvernig hlutir eða fjármunir týnast. Stundum man eigandinn vel hvar hann skildi hlutinn eftir þannig að það eru augljóslega afar fáir eða jafnvel aðeins einn maður, sem getur verið finnandinn.

Í slíku tilfelli er matsatriði hvort fundarlaun eigi við þótt að sjálfsögðu sé þakkarverður sá heiðarleiki að halda hinu fundna til haga fyrir eigandann þangað til hann vitjar þess.

Öðru máli gegnir um fund eins og þann, sem greint er frá í tengdri frétt á mbl.is.

Í því tilfelli var finnandanum í lófa lagið að grípa til hverra þeirra ráðstafana sem hann kysi án þess að upp um það kæmist.

Að lokum þetta: Bílþök eða vélarhlífar á bílum eru verstu staðir til að setja hluti á. Af því hef ég afar slæma reynslu.

 

 

Skilaði 50.000 króna veski

Athugasemdir

[Kristján Sigurður Kristjánsson, 3.7.2014 kl. 13:43]

Ef eitthvað sem borgar sig ekki þá er það heiðarleiki. Finni maður peningaveski er þrennt best í stöðunni.

1. Láta það liggja.

2. Taka féð og henda rest.

3. Henda öllu.

Aldrei að skila veski, sá sem gerið það á yfir sé kæru fyrir þjófnað. mestar líkur eru á að eigandi kæri vegna þess að:

a) Hann er ágjarn.

b) honum minnti að meira fé hefði verið í veskinu.

c) undafinnandi tók hluta af fénu.

Sá sem er "heiðalegur" lendir alltaf illa í því.

[Þorsteinn Briem, 3.7.2014 kl. 16:33]

Sem sagt hið versta mál að finna eitthvað sem aðrir hafa týnt.

Og sá á hund sem finnur, eins og máltækið segir.

[Haukur Kristinsson (IP-tala skráð) 3.7.2014 kl. 17:10]

Fyrir mörgum árum setti ég veski með 15 dölum á þakið á mínum gamla Chevrolet, eftir að hafa tekið bensín í New Orleans (keypti skrjóðinn fyrir 400 dali og seldi svo tveimur árum seinna fyrir 120 dali, þá kominn til Pasadena.)

Anyhow, tveimur dögum seinna bankaði maður upp á hjá mér og skilaði veskinu, sem hann hafði fundið. Ein af mörgum ástæðum fyrir því, að mér er hlýtt til kanans.

Skil ekki þessi "bullshit" ummæli Kristjáns.

[Þorsteinn Briem, 3.7.2014 kl. 17:31]

"246. gr. Ef maður kastar eign sinni á fundna muni eða muni, sem án aðgerða hans eru komnir í vörslur hans, þá varðar það sektum eða fangelsi allt að 3 árum."

Almenn hegningarlög nr. 19/1940

[Kristján Sigurður Kristjánsson, 3.7.2014 kl. 17:44]

Liðir 1 er bestur láta það liggja.

[Þorsteinn Briem, 3.7.2014 kl. 17:54]

Opið bréf (frá kansellíinu) um meðferð á fundnu fé í kaupstöðum 8. júní 1811 (enn í gildi hér á Íslandi):

"Í opnu bréfi 28. september 1767, fyrir Kaupmannahöfn, er ákveðið: að fundnir munir skulu geymdir á skrifstofu lögreglustjóra, og skuli þar bókað, hver fundið hafi hvern hlut og hvar, og það auglýst í blaði og með uppfestri skrifaðri auglýsingu; að þegar eigandinn gefur sig fram og fær hið fundna afhent á skrifstofu lögreglustjóra, skuli hann greiða dálitla þóknun í fundarlaun, eftir verði hlutarins, atvikum og úrskurði lögreglustjóra og auk þess kostnað við birtingu í blaði; og loks að, ef eigandinn kemur eigi innan árs og dags, skuli selja hið fundna handa lögreglusjóðnum, og finnandi þá fá þriðjung þess í fundarlaun.

En með allrahæstum úrskurði, 5. júní síðastl., hefir Hans Hátign allramildilegast ákveðið, að fyrirmælin í ofannefndu opnu bréfi, 28. september 1767, skulu eftirleiðis einnig ná til allra annarra kaupstaða í báðum ríkjunum, þó svo, að í þeim kaupstöðum, þar sem engin blöð koma út, skal hinum fundnu munum lýst með uppfestum auglýsingum og bumbuslætti."

[Þorsteinn Briem, 3.7.2014 kl. 18:05]

Opið bréf kansellíisins um fundið fé í sveitum, 5. desember 1812 (enn í gildi hér á Íslandi): 

"(Ákveðið, að ákvæðin í opnu bréfi 8. júní 1811 skulu einnig gilda í sveitum í "báðum ríkjunum, þó svo, að fundi skal lýst af prédikunarstóli og með uppfestum auglýsingum".)"