"Bara einu sinni á ævinni."

Ævi okkar er safn minninga. Meira en 99% þeirra eru endurteknar í þúsundir skipta og renna saman í eitt með tímanum. En síðan er ein og ein minning þess eðlis, að hægt er að segja að við upplifum hana "bara einu sinni á ævinni."

Ein slík minning getur verið meira virði en tugir þúsunda venjulegra minninga um hversdagslega atburði og aðstæður.

Stundum byggist mikið virði einstakra minninga á því að þær voru hinar fyrstu af sínu tagi, "fyrsta ástin, fyrsti kossinn" o. s. frv.

Einnig minningar, sem voru hinar síðustu af sínu tagi.

Þetta vita slyngir sölumenn af öllu tagi.

Land okkar og náttúra þess býr yfir mörgum möguleikum til þess að ferðamenn geti upplifað eitthvað sem þeir upplifa "bara einu sinni á ævinni."

Sumir þeirra eru tilbúnir að borga hálfa milljón króna fyrir einn þyrlutúr, vegna þess að hann býður upp á eitthvað sem veitist honum "bara einu sinni á ævinni."  

Sumum kann að virðast að þessir möguleikar á Íslandi séu svo margir að ekki sjái högg á vatni þótt þeim sé fækkað.

Þess vegna sé allt í lagi að láta æ fleiri þessara fyrirbæra hverfa, eins og magnaða fossa eða dali og svæði sem sökkt er í gruggug miðlunarlón.

Eða að láta háspennulínur eða virkjanamannvirki þenja sig um svæði, sem áður voru ósnortin víðerni, en slíkt fyrirbæri er að verða að fágæti í okkar heimshluta.  

Kannanir sýna að erlendir ferðamenn koma fyrst og fremst til landsins til að þess að sjá og upplifa íslenska náttúru, eitthvað sem þeir sjá "bara einu sinni á ævinni."

Þeir koma ekki til landsins til þess að sjá mannvirki sem þeir þverfóta ekki fyrir í eigin löndum.

Ég hef séð erlenda ferðamenn skríða á jörðinni við að taka myndir af eyrrarrósum uppi í auðninni á Sprengisandi. "Melgrasskúfurinn harði, runninn upp þar sem Kaldakvísl kemur úr Vonarskarði" var meira virði í ljóði skáldsins en blómskrúð, "suðræn blóm, sólvermd í hlýjum garði."  

"Einu sinni á ævinni" getur verið afar lítilfjörlegur hlutur í sjálfu sér.

Einn slíkur hvað mig snerti persónulega var bara einfaldur bolli af kaffi.

Hvernig mátti það vera? Mér finnst kaffi vont og drekk það helst aldrei.

En þegar Gísli á Uppsölum bauð mér kaffi í skítugum bolla sem hann þurrkaði af með ennþá skítugri klút, gerði ég undantekningu.

Ég þáði bollann og drakk þetta ógeðslega kaffi. Sömuleiðis ferðafélagar mínir, Páll Reynisson og Sverrir Kr. Bjarnason

Af hverju?  Af því að svona lagað gerir maður "bara einu sinni á ævinni."

Kaffibolli Gísla varð miklu meira virði fyrir mig en tugþúsundir kaffibolla, ef ég væri mikið fyrir kaffi.  

Dýrar þyrluferðir ótrúlega vinsælar