Hundar Pavlovs og besta stemningin.

Á þessari bloggsíðu hafa hundar Pavlovs stundum verið nefndir sem samlíking við það hvernig stundum verður tll þensla hér á landi bara við það eitt að skrifað er undir samninga um stóriðju- og virkjanaframkvæmdir, þótt framkvæmdirnar byrju kannski ekki fyrr en ári síðar. 

Þetta byggisgt á því að hundarnir fengu nógu oft gott að éta jafnframt því sem eitthvað annað, orð eða gerningur fylgdi með, tengdu þeir smám saman þetta tvennt saman, þannig að þeir fóru að slefa við það eitt að heyra orðið, þótt enginn kjötbiti fylgdi með.

Þegar ég var í menntaskóla þurftum við nemendurnir ekki mikið til þess að fara að hlæja og fyndni og grín var sjálfsprottið. 

Síðan liðu árin og þegar við hittumst á fimm ára fresti varð maður var við það að gamla sjálfsprottna grínið, glensið og hláturinn hurfu smám saman.

Maður fór að efast um það að við hefðum verið eins skemmtileg og hláturinn eins mikill og hann virtist hafa verið í minningunni.  

Síðan gerðist það í lautarferð á 45 ára afmælinu að hópur af körlunum settist sér niður í laut og teknar voru upp pyttlur og dreypt hressilega á, svo að menn urðu flestir vel hreyfir.

Brá þá svo við að menn urðu þetta litla skemmtilegir, spaugsyrðin og fyndnin leiftruðu sem og tilheyrandi hlátrasköll.

Já, við höfðum þá greinilega verið svona fjörug, fyndin og skemmtileg á menntaskólaárunum.

Það sem hafði breyst var að með árunum vöndust flestir þeirra, sem tóku sig saman um að setjast niður út af fyrir sig til að dreypa á víni og verða vel hreifir, á það að það væri ekki fyrr en búið var að komast á ákveðið vímustig að skemmtilegheitin fóru að lifna og dafna. 

Áfengið var hliðstæða orðanna, sem fengu hunda Pavlovs til að slefa áður en nokkur kjöt sást.  

Hjá áfengissjúklingum er þetta komið lengst og þeim finnstl að þeir verði helst að lenda á hressilegu fylleríí og æ meira fylleríi eftir því sem árin líða, til þess að verða nógu skemmtilegir, fyndnir og "hátt uppi".

Margir alkanna hafa lýst því hvernig svona ölvun var með árunum orðin að leiðinlegri kvöð og drykkjan orðin hundfúl þegar þeir voru orðnir langt leiddir af áfengisfíkninnni, auk þess sem þeir mundu ekkert eftir því þegar rann af þeim, hvað hafði verið svona skemmtilegt.

Þessu lýsti Flosi Ólafsson óborganlega í ræðu eftir að hann gerðist "þorstaheftur" og mín reynsla í 56 ár er sú, að það er auðveldara að skemmta edrú fólki en því sem ekki verður almennilega móttækilegt fyrr en á 3ja - 5. glasi.

Á hefðbundnum kvöldsamkomum Íslendinga er það stundum ekki nema innan við klukkustund um kvöldið sem bestur hljómgrunnur næst. Ef skemmtiatriðið er fyrr, er fólkið ekki komið í stuð, og ef það er á eftir þessari gullnu klukkustund, sem þarf að ná til fólksins með skemmtiatriði, er að það komið yfir strikið og farið að verða leiðinlegt.

Þetta hefur verið eitt helsta viðfangsefnið við að hitta á réttu stundina í 56 ár, en hefur raunar skánað aðeins hin síðari ár eftir að neysla sterkra vína hefur minnkað.  

Edrúfólkið er hins vegar jafn móttækilegt allt kvöldið.

Þegar ég hef þurft að raða niður á kvöldið stöðum, sem ég kem fram á, hafa "fylleríssamkomurnar" því oftast notið forgangs varðandi það að hitta á bestu stundina, en samkomur sem hafa verið meira edrú teknar annað hvort fyrr um kvöldið eða síðar um kvöldið.  

 

Miklu skemmtilegra án áfengis

Athugasemdir

[Þorsteinn Briem, 29.7.2014 kl. 20:42]

Ef fíkngenið væri tekið úr okkur öllum myndu öll hagkerfi heimsins hreinlega hrynja, því þetta gen stjórnar allri fíkn, til dæmis fíkn í áfengi, kynlíf, eiturlyf, sígarettur, sjónvarp, fótbolta, útivist, súkkulaði, ferðalög og skemmtanir.

Fíkn getur því birst í ýmsum myndum og við verðum að læra að hafa stjórn á okkar fíknsortum.

Maður sem er sólginn í útivist getur líka verið mikill kynlífsunnandi og þetta getur farið ágætlega saman en náttúrlega farið úr böndunum eins og dæmin sanna.

Og sumir verða að láta útivist alveg eiga sig, sem og áfengi.

[J. Smith (IP-tala skráð) 30.7.2014 kl. 14:50]

"Það er sumar, sumar, sumar og sól" . . . :)