Hvað er sem öllu líður er liðið breytt.

Það hefur komið fram í fjölmiðlum að margir erlendir handboltaleikmenn dáist að því hvernig íslensku landsliðsmennirnir fórni sér fyrir liðið og leggi sig fram í ljósi þess hve miklu lakari kjör sé hægt að bjóða þeim en landsliðsmönnum margfalt stærri þjóða. 

Smám saman hefur þessi liðsandi orðið þekktur og árangur liðsins á þessari öld talinn kraftaverki líkastur.

Stærðarmunur íslensku þjóðarinnar og annarra þjóða er í bilinu 15 faldur til 300 faldur.

Þetta á við jafnt um knattspyrnu og handbolta, jafnvel þótt miklu fleiri iðki knattspyrnu en handbolta. 

Þess vegna á það ekki að vera svo mikið erfiðara að komast inn á stórmót í fótboltanum en í handboltanum.

Vitað er hve mikið skipulagsstarf og yfirlega liggur að baki þjálfun handboltalandliðsins fyrir leiki og mót og hve mikið er lagt á leikmennina við það.

Þess vegna ætti vel að vera hæg að ná fram sama aga hjá landsliðunum í báðum greinum.

Hvort sem talið um takmarkaðan aga fyrr á tíð er ýkt eða ekki leynist hitt ekki, að eftir að Lars Lagerback tók við liðinu hefur það breyst smám saman til mikils batnaðar.

Liðið nýtur þess að vísu að vera þróað upp úr yngra landsliðinu, sem kom fram á sjónarsviðið fyrir nokkrum árum, en sú skýring hrekkur ekki til.  

Það býr áreiðanlega meira að baki, og sé svo, er það vel.  

Snerist um að djamma með strákunum

Athugasemdir

[Már Elíson, 17.10.2014 kl. 23:41]

Lars Lagerback er greinilega í miklum metum hjá strákunum í landsliðinnu. Minniir svolítið á aga Alex Ferguson við lestur á þessari grein, eða réttara sagt hvernig strákarnir agast við stjórnun þessara tveggja, Heimis og Lars.

[Þorsteinn Briem, 17.10.2014 kl. 23:52]

Verulega veikan hlekk,
var nú þar að finna,
lá því yfir Lagerbäck,
lengi sér að kynna.

[Gunnar Th. Gunnarsson, 18.10.2014 kl. 04:16]

Þið megið ekki gleyma einu. Hæfileikar leikmanna.

Til þess að eiga roð í bestu og hæfileikaríkustu fótboltamennina, af tug ef ekki hundruð miljóna iðkenda, þarftu að vera ansi sérstakur. Það er því tölfræðilega ólíklegt að við Íslendingar eignumst meira en einn til tvo heimsklassa leikmenn á hverjum áratug eða svo.

Í dag eigum við 3 heimsklassa leikmenn eða leikmenn mjög nálægt því, (Gylfi, Kolli og Alfreð) og 3-4 til viðbótar sem a.m.k. í alþjóðlegum klassa og jafnvel ofar á góðum degi (Birkir, Aron Einar, Emil, Jón Daði)

Þegar þetta margir hæfileikamenn eru saman komnir þá má ná ansli langt með aga, skipulagningu og baráttu.

Margir muna þegar Danir urðu Evrópumeistarar og engin reiknaði með þeim. Við getum látið okkur dreyma.

Færri vilja hins vegar muna þegar Grikkir urðu meistarar.

[Ómar Bjarki Kristjánsson, 18.10.2014 kl. 11:25]

Eg held að íslendingar ættu að passa sig mjög á því að ofmetnast ekki.

Jú jú, árangurinn undanfarin misseri mjög góður og líka ber að undirstrika að liðið er yfirleitt að spila allt öðruvísi en fyrr á tímum. Er að spila miklu meiri fótbolta, eins og sagt er. Það er miklu áhuguverðara að horfa á liðið leika en áður var. Sú þróun var byrjuð áður en Lars kom til og Óli Jó lagði ákveðinn grunn, að mínu mati.

Þá ber að nefna að liðið hefur aðeins meiri breydd en áður var. Liðið er jafnara, flestir á besta aldri og það er hægt að velja soldið úr nokkrum jafngóðum leikmönnum.

Það eru margir leikmenn sem fæddir eru á ákveðnu árabili sem hafa farið í gegnum miklan undirbúning og þjálfun alveg frá barnsaldri. Það er orðið mikið lagt í fótbolta á yngri stigum.

Margt fleira má tína til.

EN, en að maður hefur soldið á tilfinningunni að á sama tíma og Ísland á hápunkt fótboltalega séð - þá á sama tíma eigi önnur lið ekkert sérstaklega gott tímabil.

Td. má nefna að tyrkir eru ekki svipur hjá sjón miðað við landslið þeirra fyrir ekkert mörgum árum. Lettar voru bara eins og eitthvað 3. flokks lið í leiknum gegn Íslandi. Holland hefur oft, margoft, yfirleitt alltaf á síðustu tugum ára verið miklu mun betra o.s.frv.

Það er svona einhver tilfinning hjá manni, byggð á gögnum, að árangurinn sé of góður til að geta verið varanlegur eða að hann standi á pikkföstum grunni.

Eins og Kári sagði, að árangurinn er lyginni líkast.

Ef eitthvað er of gott til að vera satt - þá er það sennilega ekki satt.

Allaveg vara ég íslendinga við að ofmetnast útaf þessu. Gæti nefnilega verið fljótt að snúast við.

[Ómar Bjarki Kristjánsson, 18.10.2014 kl. 12:09]

Gott að líta til þeirra frænda okkar og vinna dana þessu viðvíkjandi enda danir líkastir íslendingum af öllum þjóðum sögulega, menningarlega og allrahandalega, að mínu mati.

Að þó það kæmi á óvart þegar danir urðu Evrópumeistarar 1992 - að þá kom sá árangur ekki uppír engu.

Danska landsliðið hafði frekar hægt um sig fram yfir 1980 - en þá tók við gullöld sem náði yfir talsvert tímabil.

Á Evrópumótinu 1984 urðu þeir í 3. sæti. 7.sæti 1988 og náðu svo alla leið 1992. Þeir komust í 16. liða úrslit á HM 1986 og urðu í 5. sæti 1998.

Þetta er stórkostlegur árangur fyrir svo lille land, eins og danir segja. Stórkostlegur árangur.

Og það sést líka þegar af framfærðum gögnum að árangurinn 1992 kom ekki uppúr þurru. Átti aðdraganda. Og danir gátu byggt á fyrri reynslu á stórmótum þegar stóra árangrinum var náð 1992.

Þetta er ekki öll sagan. Stóra sagan og það stórmerkilega við þá dani fótboltalega séð er, að þeir þróuðu eigin stíl. Stórskemmtilegan og léttleikandi bolta. Svona sambland af hollensku, þýskum og enskum bolta - jafnvel með ívafi af frönskum bolta.

Þegar af ofangreindu má sjá að langur vegur er framundan fyrir Ísland. Langur og strangur.

Meina danir eiga Allan Simonsen fótboltamann ársins 1977 (taka ber eftir hve þulirnir sem lýsa leikjum dana eru stundum líkir Bjarna Fel): http://www.youtube.com/watch?v=XoiiIlNIPm8

[Stefán Þ Ingólfsson, 18.10.2014 kl. 12:53]

Ekki má gleyma því sem mestu máli hefur skipt, en það er bygging knattspyrnuhalla eins og Kórins, Smárans og Egilshallar sem hefur stórbætt æfingaaðstöðu og gert mögulegt að æfa allt árið. Þetta má ekki vanmeta.

[Þorsteinn Úlfar Björnsson (IP-tala skráð) 18.10.2014 kl. 18:44]

Heyrði einhvern knattspyrnuspeking tjá sig í Síðdegisútvarpinu á föstudaginn að fyrir utan boltaskemmurnar væri Lars búinn að koma á skynsömum aga. Keppnisferðir væru ekki lengur svona einskonar frí frá félagsliðunum og tækifæri til að hitta strákana og fara á pöbbinn.

[Ómar Bjarki Kristjánsson, 18.10.2014 kl. 23:52]

Já. Eg held það sé gert of mikið úr þessu pöbbaatriði.

Það sem svíar kunna náttúrulega afar vel og eru frægir fyrir er skipulag á leikkerfum. Og ekki síst skipulaga varnarlega.

Lars hefur sett upp plan - og fylgir því svo algjörlega.

En það kemur auðvitað að því að önnur lið fara að leggja meira á sig til að lesa það og bregðast við. Hefur allt sinn tíma.

Eg held það skipti einna mestu máli núna varðandi árangurinn sé breiddin. Liðið er miklu jafnara en áður þekktist og það sem miklu skiptir er að á hliðarlínunni bíða nokkrir sem tilbúnir eru að koma inná. Þ.e.a.s., að samkeppnin er miklu harðari en áður var. Liðið var mestanpart sjálfvalið hér áður fyrr.

Auðvita skipta þessar innihallir einhverju máli - en meira máli held ég að skipti hve mikill stuðningur er við fótbolta, velvilji fyrirtækja, og hve foreldrar eru tilbúnir að leggja á sig til að koma börnunum, kornungum, á allskyns æfingar og keppnisferðir.

Flestir leikmanna ísl. liðsins hafa snemma farið erlendis og fengið reynslu þar o.s.frv. Ekki síst á Norðurlöndunum.