Lyfin, bölvaldur íþróttanna.

Stundum hefur verið hægt að hafa það á orði, að sá íþróttamaður sem hefur besta lyfjafræðinginn á sínum snærum, sé sigursælastur. Þess vegna gæti verið ástæða til þess að þeir standi saman, íþróttafræðingurinn og lyfjafræðingurinn, á verðlaunapallinum til að taka við verðlaunum. 

Enginn veit nákvæmlega hve langt aftur í tímann lyfjanotkun nær. Einhvers staðar las ég fyrir mörgum árum Paavo Nurmi, einn frægasti íþróttamaður síns tíma og þjóðhetja í Finnlandi, hefði tekið einhver lyf til að bæta árangur sinn.

Aldrei verður skorið úr um það og því fásinna að velta vöngum yfir því.

Þegar Bob Hayes varð besti spretthlaupari heims um og eftir 1960, vakti það athygli hve vöðvaður hann var. Að því leyti til minnti hann á lyftingamenn sem nokkrum árum síðar fóru að bæta árangur sinn með steranotkun.

Úr þessu verður svo sem aldrei skorið, því að Hayes var uppgötvaður í ameríska ruðningsboltanum, en þar verða menn að vera með mjög öfluga alhliða líkamsbyggingu.

Frægasta lyfjahneyksli allra tíma er sennilega lyfjanotkun Ben Johnsons fyrir 100 metra hlaupið á OL í Seoul 1986.

Eftir að Johnson komst undir smásjána í þessum efnum náði hann aldrei sama árangri og fyrr.

Nú má sjá fjallað um það í fjölmiðlum, að nauðsynlegt sé að að beita miklu lengra og strangara keppnisbanni sem refsingu fyrir lyfjanotkkun en hingað til hefur tíðkast.

Ástæðan sé sú, að jafnvel þótt menn missi einhvern tíma úr til keppni, geti þeir nýtt hann til að byggja sig áfram upp, og geti notið afraksturins lyfjalausir eftir að þeir fái keppnisrétt, og jafnvel lengt afreksferil sinn og gert hann glæsilegri en hann hefði orðið án nokkurrar lyfjanotkunar.

Lyfjanotkunin hefur flækt svo allt umhverfi íþróttanna og gert það erfiðara viðfangs að segja má að lyfin séu orðin bölvaldur þeirra.

En það mikil synd, því að sú var tíðin að næsta óyggjandi mátti telja um að engin brögð væru í tafli.   

Lyfjahneyksli skekur Rússland