Þjóðhetjur smáþjóða.

Finnar hafa löngum haft lag á því að eignast stórkostlega afreksmenn í íþróttum sem hafa varpað ljóma á landið. 

Á öðrum og þriðja áratug síðustu aldar voru "Fljúgandi Finnarnir" Nurmi og Kolehmainen yfirburðamenn í millivegalengdar- og langhlaupum, einkum Nurmi, og vörpuðu ljóma á land sitt og þjóð, sem nýlega hafði fengið sjálfstæði og þurfti að sanna sig í samfélagi þjóðanna.

Á Ólympíuleikunum í Helsinki 1952 lyftu þeir saman kyndli til að kveikja Ólympíueldinn.  

Að því leyti var hlutverk þeirra svipað og hlutverk Clausensbræðra, Huseby, Torfa, Vilhjálms Einarssonar og Alberts Guðmundssonar, á fyrstu árunum eftir lýðveldisstofnun, þegar Íslendingar þurftu á því að halda að stimpla sig inn sem gjaldgeng þjóð á alþjóðavettvangi.

Á Ólympíuleikjunum 1972 vann Lasse Viren hug og hjörtu allra og endurvakti, ásamt rallökumönnum Finna, hugtakið "Fljúgandi Finnarnir" með því að falla á hlaupabrautinni í 10 kílómetra hlaupinu, og lenda aftast í hópnum, en standa upp og hlaupa fram úr öllum til sigurs og nýs heimsmets.

Á þennan hátt getur afreksfólk sem einstaklingar, eins og Björk Guðmundsdóttir, gert ómælt gagn fyrir smáþjóðir og örþjóðir eins og Finnar og Íslendingar eru.  

Stökkvari sem missti fótanna

Athugasemdir

[Þorsteinn Briem, 2.1.2015 kl. 15:06]

Kristján Jóhannsson frændi minn fékk svo góða þjálfun af því að hlaupa á eftir sauðfé í Hlíð í Skíðadal, sem nú er í Dalvíkurbyggð, að hann setti eina Íslandsmetið á Ólympíuleikunum í Helsinki árið 1952.

Og Finnar voru í svo góðri þjálfun árið 1966 að þeir handmokuðu fyrir hádegi allar götur í Helsinki, að sögn Ómars Ragnarssonar.

[jón (IP-tala skráð) 2.1.2015 kl. 19:13]

Það er alltaf vænlegt til vinnings að senda íslenska stráka á alþjóðamót rétt eftir heimsstyrjaldir.

[Þorsteinn Briem, 2.1.2015 kl. 21:01]

"I have the simplest tastes. I am always satisfied with the best."

Oscar Wilde