Áramót eru hentugt viðmið.

Þegar líður á ævina áttar maður sig á því hvernig tíminn æðir áfram, þannig að liðnir áratugir virðast eins og nokkrir mánuðir í minningunni. Ástæðan er sú að hvert ár á efri árum er ekki nema 1,4% af þeim tíma, sem maður man eftir, en um fermingu var hvert liðið ár 10 sinnum stærri hluti af þeim tíma, sem munað var eftir þá.

Þessi breyting á meðvitundinni um tímann á gerist hægt og bítandi alla ævina og um síðir hefur meðvitundin um gildi tímans slævst, einmitt þegar hvert lifað ár verður æ stærri hluti af þeirri ævi, sem ólifuð er og þar af leiðandi mikilvægara.

Þótt gildi þess sé mikið að lifa sem best í núinu, af því að fortíðinni verður ekki breytt og ekkert fast í hendi með framtíðina, þýðir það þó ekki það að fásinna sé að hugsa um framtíðina, bæði til lengri og skemmri tíma og íhuga gildi reynslu liðins tíma.

Þá getur verið ágætt að fara yfir stöðuna um hver áramót og setja niður þau atriði, sem mestu skipta til þess að geta lifað sem best í núinu á hverjum tíma, það sem eftir er af lífinu.

Það, að bera saman stöðuna um hver áramót, getur verið hentugt og nauðsynlegt til að hrista upp í manni og brýna til verka. Það þarf ekki endilega að kalla þetta áramótaheit, heldur kannski frekar áramótaáherslur.

Þetta getur verið enn nauðsynlegra þegar mörg járn eru í eldinum og margt hefur verið á döfinni, kannski allt of lengi á döfinni án þess að klárast.

Og gott er, þegar litið er yfir það hverjar hafa verið áramótaáherslur liðinna áramóta, að átta sig á því hverju mætti miða hraðar þegar í ljós kemur og blasir við, hve margt hefur dregist úr hömlu vegna þess hvernig tíminn og æviárin æða áfram.    

  

„Hver í ósköpunum fann upp á þessari vitleysu“

Athugasemdir

[Þorsteinn Briem, 4.1.2015 kl. 13:24]

Best er að njóta hvers dags til fullnustu og hvers kaffitárs, í stað þess að lifa stöðugt í fortíðinni eða framtíðinni.