Íslands þúsund ár

4.3.2015 | 23:24

Galli hve fáir gera þetta.

Auðvelt er með réttu aksturslagi að spara minnst 20% af eldsneytiskostnaði í akstri og heildarsparnaðurinn yfir árið nemur mörgum tugum þúsunda hjá hverjum bíleiganda.

Mesti vandinn innanbæjar er sá að hve fáir hugsa um þetta og hunsa boðorð vistakstursins sem er að fylgjast vel með umferðinni langt fram fyrir sig og skipuleggja aksturinn samkvæmt því.

Í rúmt ár hefur aksturleið mín að heiman oftast verið frá eystri hluta Grafarvogshverfis vestur Vesturlandsveg og Miklubraut. Við fyrstu tvö umferðarljósin byrjar vesenið strax.

Með því að fylgjast með ljósunum á löngu færi og skoða hvernig hægt sé að komast á grænu ljósi yfir þarf stundum að láta bílinn fríhjóla svolítið eða renna áreynslulítið áfram þannig að hann komi að vísu aðeins seinna en ella að gatnamótunum en fái samt örugglega grænt ljós og verði fyrir bragðið fljótari yfir, auk þess sem allir, sem á eftir koma, græða líka.

En það bregst ekki að þeir, sem eru fyrir aftan mann þola ekki að hægt sé á ferðinni, heldur böðlast fram úr manni með látum, jafnvel nokkrir í kippu, og þegar þeir koma að ljósunum, er græna ljósið ekki komið, svo að þeir verða að reka hemlana niður og stansa til þess eins að verða stopp og þurfa síðan að rykkja aftur af stað svo að allur hópurinn verður bæði fyrir seinkun og eyðir meira eldsneyti.

Á aðreininni til hægri inn á Vesturlandsveg er hún höfð í mjúkum aflíðandi sveigum svo að bílarnir á henni geti komið inn á ystu reinina á Vesturlandsvegi og runnið ljúflega inn í umferðina þar í því sem erlendis er kallað "rennilás" eða "tannhjól" á sama hraða og umferðin er þar.

En ef maður lendir á eftir bíl á þessari rein, virðast nær allir fara á taugum við það eitt að leiðin er ekki alveg bein, hemla og draga svo úr ferðinni í gegnum reinina að bæði gengur oft erfiðlega að komast inn í umferðina á Vesturlandsveginum, enda man ég ekki eftir að jafnvel þótt nóg rými hafi verið þar, hafi aðvífandi bílar fært sig yfir að miðju vegarins til að liðka fyrir þeim sem koma inn á.

Við umferðarljósin á gatnamótum Miklubrautar og Grensásvegar veldur svipuð ökuhegðun sífelldum og óþörfum töfum sem hafa mikil áhrif til þess verra á hina miklu umferð, sem þar er.

Ljósin er hönnuð þannig að ef beygja á til vinstri til suðurs inn á Háaleitisbraut eftir að komið er yfir Grensásveg, verður að aka rösklega upp brekkuna að ljósunum til þess að ná græna ljósinu.

En oftar en ekki drattast þeir fremstu ekki af stað fyrr en allt of seint og allt of hægt og koma með því í veg fyrir að nokkrir komist áfram á grænu, jafnvel ekki þeir sjálfir.

Það sem er svo fyndið er að tillitsleysið bitnar á miklu fleiri bílstjórum en þeim fáu, sem græða eitthvað á því í hvert skipti. Hver bílstjóri um sig tapar margfalt oftar á þessari almennu hegðun á ökuferli sínum en hann græðir.