Þetta kemur ekki á óvart.

Fyrir meira en viku var lýst eftir því í pistli hér á síðunni að landsmenn, þjóðin, sem er launagreiðandinn á sjúkrahúsunum, fengi upplýsingar um tölur varðandi áhættuna sem tekin er með því að fresta hjartaþræðingum og hliðstæðum skoðunum og mælingum sem nauðsynlegar eru til þess að sjúklingar fái viðunandi og viðeigandi meðferð með tilliti til áhættu gagnvart áföllum, sem annars væri hægt að sleppa við, svo sem ótímabærum dauðsföllum.

Í blaðafrétt kom fram nokkrum dögum síðar að með þeirri lengd biðlista varðandi hjartaþræðingar, sem var áður en verkföll fóru í gang væri áhættan sú, að 13-14% fengju þræðinguna ekki nógu snemma, heldur létust.

Með þessu er þeirri spurningu að vísu ekki svarað hvort þessum sjúklingum hefði hvort eð er ekki verið bjargað, en talan er skuggalega há, og raunar sláandi.

Verkfallið núna hefur fjölgað fólki á biðlistum upp í meira en 4000 og það blasir við, að yfirgnæfandi líkur eru á að þegar hafi tapast mannslíf af þeim sökum.

Og það sem verra er: Sumir biðlistarnir eru svo langir, að það kemur kannski ekki í ljós fyrr en seint á þessu ári hve mörg mannslíf biðin kostaði á endanum.

Í því tilfelli, sem ég þekki, var talið nauðsynlegt að gera ómskoðun af því að fylgjast þyrfti vel með ástandi veiks hluta líffæris, sem er óaðgengilegur til að hafa eftirlit með nema með þessari tegund skoðunar á þriggja til fjögurra mánaða fresti. 

Nú eru liðnir sjö mánuðir og hugsanlega mun líða eitt ár í staðinn fyrir 1/4 úr ári þangað til sést, hvort til dæmis krabbamein er á ferð. 

Svipað háttar til um þúsundir sjúklinga og þótt líkurnar á því hjá hverjum og einum séu kannski ekki miklar á því að biðin muni kosta þá lífið, verða heildarlíkurnar fyrir þúsundir fólks augljóslega svo miklar að málið snýst um það hve margir verði látnir eða dauðveikir í lokin, sem annars hefðu átt líkur á því að sleppa við þau örlög.

Hver og einn hugsar kannski: Það er litlar líkur á því að ég fari illa út úr þessu og það verður einhver annar eða einhverjir aðrir. En í þessu stóra máli verður að hugsa út frá heildinni þegar hinum ískalda líkindareikningi er beitt um líf eða dauða.  

 

Það er stundum talað um að verkfallsrétturinn sé heilagur. Það er kannski ekki rétt orðað heldur væri nær að segja: "Verkbanns- og verkvallsrétturinn er heilagur" því að deiluaðilarnir eru tveir. 

Enn það orðalag er kannski ekki lengur verjandi að nota heldur íhuga, hvort slíkt orðalag sé sæmandi ríku þjóðfélagi mannréttinda og velferðar.

Á maður að trúa því að verkbanns- og verkfallsrétturinn sé heilagri en rétturinn til lífsins?    

Kom verulega á óvart