Nýtt að það þurfi að leita að "kveikju að slagsmálum."

Ekkert lag mitt hef ég þurft að flytja eins oft á samkomum um ævina og "Sveitaball". Og enginn flutningur á lagi hefur reynst mér lífshættulegri.

Ég átti erfitt með að skilja þessar ítrekuðu beiðnir, en líklega hafa þær komið til af því að textinn innihélt býsna beinskeytta og raunsanna lýsingu á tíðarandanum, sem lá að baki því ástandi sem lýst er.

Áður og um svipað leyti og Sveitaball kom til sögunnar voru önnur vinsæl lög sem lýstu vel þeim ljóma sem virtist leika um "hetjur" þess tíma og lagið um Gústa í Hruna er ágætt dæmi um.

 

"Það var karl sem að kunni að

kyssa, drekka og slást.

Klammaríi hann kom af stað

hvar, sem hægt var að upprífa það.

 

Það var karl sem að kunni að

kyssa, drekka og slást,

enda sagði´hann það oft:

Það er ánægjan mín:

Ástir, slagsmál og vín." 

 

Og krafan um að sýna töffaraskap náði allt upp í skipstjórnarmenn sem báru ábyrgð á lífi og limum skipverja og skipinu sjálfu, samanber Skipstjóravalsinn:

 

"Oft er vandi að verjast grandi 

ef víðsjál reynist dröfn.

Þá fæ ég mér snabba ef karlarnir kvabba

og keyri sem hraðast í höfn.

 

Þar fæst dans og glens og gaman.

Gleðin heit úr augum skín.

Við duflum og dröbbum þar saman

við dýrindis veigar og vín.

 

Svo held ég aftur á hafið

í hættunni búinn til alls.

Við rattið þá í stórsjóum stend ég

og raula minn Skipstjóravals.

 

Já, því verra sem var í sjóinn og meiri hætta, svo að þurfti "að verjast grandi", því frekari ástæða til að detta ærlega í það.  

 Hvergi minnist ég þess í þessum söngvum að krafa væri gerð um "kveikjuna að slagsmálunum."

Slagsmálin voru takmark í sjálfu sér og ekkert alvöru ball nema það væri varðað af slagsmálum í bak og fyrir og allan tímann.

Línurnar um töffarana í Sveitaballi er einungis önnur útfærsla á Gústa í Hruna, hið viðurkennda norm:

"Sveitaball!

Já allir töffarar elska sveitaball.

Á bílum glanna þeir úr borginni

og bokkunni

þeir hampa hátt.

Sinn mikla mátt

þeir sýna meyjunum

og slást og slarka´og margur

sláni síðast skreið.

Svo draujað dauðum heim

svo dálítið sjatni í þeim..."

 

Svona mætti halda áfram að tína fram mörg fleiri dæmi. Aldrei gerð nein krafa um ástæðu, en nú stendur íslenska lögreglan greinilega frammi fyrir miklum vanda. Af því að útlendingar eiga í hlut verður að finna "kveikjuna að slagsmálunum" hjá þeim. Líklega til þess að hægt sé að reka þá úr landi og helst fleiri, - að ekki sé nú talað um að koma í veg fyrir að fleiri flytjist til landsins.

Og þá getum við unað vel við það að gamla íslenska slagsmálahefðin fái að lifa án truflana frá útlendingum.

Og sungið: "það er ánægjan mín: Ástir, slagsmál og vín!"

 

 

Kveikjan að slagsmálunum óþekkt

Athugasemdir

[Þorsteinn Briem, 9.2.2016 kl. 00:00]

"Spurður seg­ir hann lög­reglu ekki vana því að eiga við hópslags­mál þar sem full­orðnir menn eiga í hlut."

Lögreglan á höfuðborgarsvæðinu hefur greinilega aldrei verið á sveitaböllum.

[Þorsteinn Briem, 9.2.2016 kl. 00:23]

Bestu sveitaböllin voru í Svarfaðardal, þar sem samkomuhúsið var svo lítið að þegar gestir tróðu sér inn í húsið hrökkluðust aðrir út hinu megin í húsinu.

[Ómar Ragnarsson, 9.2.2016 kl. 01:33]

Sama gerðist hjá hljómsveit Svavars Gests í Aratungu. 1150 miðar voru seldir en fólkið þrýstist út um bakdyrnar þannig að margir keyptu sig tvisvar inn.

Á Hvoli í kringum 1980 hrundi milliþil í inngangi vegna þrýstings kaupenda. Þá var þegar búið að selja meira hátt í þúsund miða og eftir það var straumurinn inn stjórnlaus svo að enginn vissi hvort metið frá Aratungu var slegið.