Íslands þúsund ár

23.9.2016 | 11:19

Einu sinni var brottrekstrarsök að vera á íþróttaskóm.

Stundum verða til reglur um fatnað, sem eru börn síns tíma. Þegar ég kom á reiðhjóli í Menntaskólann í ullarsokkum og íþróttaskóm þótti það allt að því brottrekstrasök.

Verra varð þett þegar ég hóf að ganga fréttavaktir í Sjónvarpinu.

Fréttastjórinn var afar vandur að virðingu sinni, kallaði mig á teppið og setti mér stólinn fyrir dyrnar: Engum fréttamanni á hans fréttastofu leyfðist að fara til dæmis í viðtal eða upptöku hjá æðstu ráðamönnum þjóðarinnar svona klæddur til fótanna.

Ég var svo heppinn að fara til að skemmta í útlöndum skömmu síðar og tók þar dag í að leita dyrum og dyngjum að svartleitum íþróttaskóm.

Fann loks eina slíka, alveg nýja gerð, og fór að ganga í þeim heima.

Fréttastjórinn sá þetta álengdar og áttaði sig ekki á því að þetta væru í raun íþróttaskór og þannig slapp ég fyrir horn. Hef ég gengið í svörtum íþróttaskóm alla tíð síðan.

Hið hlálega við þetta var hins vegar, að gríðarlegar umbreytingar urðu í þjóðfélaginu á örfáum árum á áttunda áratugnum. Þéringar og fleira, sem talið hafði verið frágangssök að iðka ekki, lögðust einfaldlega niður.

Áratug eftir að hótað var brottrekstri fyrir að vera í vinnunni á íþróttaskóm voru langflestir komnir á alls kyns íþróttaskó en ég hins vegar orðinn einn af fáum sem alltaf var á svörtum og til þess að gera virðulegum skóm.

Er svo og verður þar til tærnar snúa upp hjá mér, en hefur í áratugi oft vakið undrun að slíkt skótau skuli notað hvar sem er, jafnt uppi á hálendinu sem í Hörpu og leikhúsunum.