Andlegur ávinningur, oft mælanlegur í peningum.

Á yfirborðinu sýnist líkamleg þjálfun snúast fyrst og fremst um einhvers konar dýrkun á þeim efnislegu gæðum, sem felast í stæltum líkama. 

Tilsýndar sýnist það jafnvel afar fábreytileg iðja og tímasóun. 

En þetta er ekki svona. 

Langflestir, ef ekki allir, sem iðka hreyfingu og stælingu líkamans kannast við það, hve mikið sá tími gefur það andlega sem eytt er í þetta.

Sjálfur hef ég reynt það á eigin skinni alla tíð, hve margar góðar hugmyndir spretta fram á þeim mínútum og klukkstundum, sem á yfirborðinu sýnast vera eingöngu notaðar til að sprorna gegn hrörnun og viðhalda þreki.

Jafnvel þótt hreyfingin sé af þeim toga, að maður sé tiltölulega léttklæddur, geta þessar hugmyndir, til dæmis um gefandi viðfangsefni og atriði í hugmyndarlega sköpun orðið svo margar, að það sé ágætt að hafa meðferðis lítinn penna og pappírssnifsi til að krota þær niður á, ef þær eru mjög margar.

Eða að þjálfa hugann með því að læra þær utanað jafnóðum.

Og meira að segja má mæla gildi slíkra atriða í beinum peningum. 

Þegar upp í hendurnar á mér barst rafreiðhjól fyrir þremur árum hélt ég fyrst, að vegna þess hve ég átti þá orðið heima langt frá vinnu- og viðskiptatöðum mínum í 7-10 kílómetra fjarlægð myndi tíma"eyðslan" verða of mikil við það að nota hjól í stað bíls.

Útreikningur sýndi að meða"tap" á tíma var 10 mínútur hvora leið.

En síðan áttaði ég mig á því að ef þessar 20 mínútur samtals voru reiknaðar sem lágmarksþörf fyrir daglega líkamlega hreyfingu hvort eð er, var tíma"eyðslan" í raun engin.

Í fyrra fékk ég mér síðan létt vespuvélhjól, sem hefur minnkað ferðakostnað og kolefnisfótsporið um 70 prósent, miðað við bíl.

Og útreikningur sýnir, að þær auka fjórar mínútur sem það tekur að ferðbúast vinnast upp með tímasparnaði á ferðaleiðinni og við það að þurfa aldrei að tefjast við að leita að bílastæði.

Mestur er tímasparnaðurinn á álagstímum þegar umferðarteppur eða tafir myndast, og hjólið hefur nýst á ferðum um allt land, vegna þess að það getur verið á fullum þjóðvegahraða.

Útivistin er hressandi og hreyfingin meiri en þegar setið er undir stýri á bíl.  

Ekki nóg að svitna, andinn þarf líka sitt

Athugasemdir

[Þorsteinn Briem, 27.4.2017 kl. 08:48]

Vitið tekur tímann sinn,
tossar við það slugsa,
ennþá ekki fundið Finn,
fíflin sjaldan hugsa.