Hefði verið betra að sá lúpínu þarna?

Í hjólaferðalaginu með plötusettið Hjarta landsins - náttúran og þjóðin ber ýmislegt athyglisvert fyrir augu. 

Nú ái ég skamma stund í Freysnesi og rétt áðan var brunað yfir Skeiðarársand.

Eftir hamfarahlaupið mikla niður á Skeiðársand haustið var hroðalegt um að litast á stórum svæðum á sandinum.   

Flóðið bar þykkan aur um allan sand og þegar hann þornaði og það hvessti geysuðu miklir sandstormar þar næstu misserin. 

Engan hefði órað fyrir öðru en þetta stóra flæmi yrði enn nöturlegra en nokkru sinni fyrr um ókomna tíð og að þar myndi aldrei þrífast stingandi strá. 

Sem betur fór voru flestir leirstormanna í þurrum norðanáttum og fljótlega kom að því að mest af aurnum hafði fokið burt. 

Á tímum mikillar ástar á lúpínunni og í ljósi mikils árangurs af henni á Mýrdalssandi hefði kannski verið talið heillaráð að nota hana í miklum mæli á Skeiðársandi. 

En nálægðin við þjóðgarðinn og Bæjarstaðaskóg varð kannski hemill á það að hafin væri þarna lúpínustórsókn. 

En þá brá svo við að birki fór að sá sér á sandinum í bland við vaxandi mosa. 

Þetta var algerlega á íslenska veginn, þótt hægt færi, og alls ekki eins hratt og lúpínan hefði gert.

Að vísu í litlum mæli í fyrstu en síðan hraðvaxandi. 

Nú er svo komið, að maður sér greinilegan hæðarmun á birkinu á milli ára. 

Ég smellti einni mynd áðan á sandinum en var ekki í góðri aðstöðu til að skoða árangurinn og sé nú að hún er ónothæf nema til að mynda afar grófgerða hugmynd um skóginn, sem er að vaxa þarna upp. 

Það vekur eina af spurningum sem kemur upp í deilum manna um lúpínuna, hvort það sé ævinlega eina leiðin til þess að land grói upp, að fela lúpínunni það einni. 

Og hvort ekki sé mikið verk óunnið í því að vaða áfram með hana skipulagslaust sem allra víðast án þess að efla stórlega þær rannsóknir og aðgerðir, sem geti komið böndum á stjórnleysið.