Þarf ekki að loka Dynjandisheiði?

Sumir vegir lokast af sjálfu sér, eins og á Dómadalsleið, en um aðra hafa menn vélað.

Í haust eru 60 ár síðan ég fékk bílpróf og hef síðan þvælst hátt á aðra milljón kílómetra um íslenska vegakerfið. Oft hafa slóðir og vegir komið mér á óvart, en sjaldan eins og í gærkvöldi á einni af helstu stofnbrautum hins íslenska vegakerfis, Vestfjarðavegi, númer 60.

Á leið minni frá Ísafirði til Reykjavíkur á vespuvélhjólinu Létti (Honda PCX) með "einshjólssinfóníuhljómsveitina" lék flest í lyndi til að byrja með þótt það rigndi svolítið.

Það var fallegt að horfa til baka niður í Dýrafjörðinn áður en Arnarfjörðurinn tæki við. 

Fyrirfram hafði ég búist við að um 70 kílómetra malarvegarf kafli frá Þingeyri til Flókalundar myndi tefja mig eitthvað en ekki óraði mig fyrir því að töfin yrði alls ein og hálf klukkustund og ferðin tæki tvær og hálfa klukkstund.  

Allt virtist nokkurn veginn í lagi Dýrafjarðarmegin á Hrafnseyrarheiði, en Arnafjarðarmegin kom forsmekkurinn að því sem ætti eftir að versna á Dyjandisheiði, kaflar með samfelldum holum eða "öfugum holum", steinum sem stóðu upp úr veginum, af því að slitlagið var horfið.

Augljóst að vegurinn yrði ekki heflaður á steinaköflunum, einfaldlega ekki mögulegt.

En síðan tók Dynjandisheiðin við með samfelldri hálli leðju og öllum tegundum af vegarskemmdum.

Verstar voru þó steinbríkurnar á endum brúargólfanna á nokkrum smábrúm, allt að á að giska 15 sendimatrar ígilda hnífa til að skera í sundur hjólbarða eða brjóta felgur og hjól á fólksbílum.

Þarna var komin niðaþoka, og því þorfði ég ekki að stansa til að taka mynd af þessu, var í rauninni dauðhræddur um einhver kæmi og æki aftan á mig þegar ég var hvað eftir annað kominn niður á gönguhraða.

Svona ástand stofnvega er tilræði við vegfarendur. Þegar ég kom til Reykjavíkur hafði vatnsaustur á blautu malbiki ekki getað þvegið aurinn Dynjandisheiðar af hjólinu, - ég ók með hluta vegarins til Reykjavíkur!  

Er forsvaranlegt að hafa þennan veg svona á sig kominn án þess að hafa þar neitt aðvörunarskilti?

Uppgefinn hámarkshraði er 80 km/klst. Hvílíkt öfugmæli.

Þegar reynt var að komast hjá því að lagfæra Hvalfjarðarveg á þeim árum sem göngin voru á döfinni, var það afsakað með því að með því væri verið að kasta peningum á glæ, af því að vegurinn væri ekki framtíðarhluti af þjóðvegi eitt.

En slíku er ekki að dreifa á Dynjandisheiðí. Ákveðið hefur verið að vegur 60 liggi til frambúðar yfir þessa heiðí.

Því er það reginhneyksli hvernig ástand hans er.

Og mikið var maður feginn þegar komið var niður á malbikaða veginn sem liggur meðfram norðurströnd Breiðafjarðar með hluta hins vestfirska vegar meðferðis.  

Dómadalsleið opin aftur

Athugasemdir

[Þorsteinn Briem, 15.7.2017 kl. 00:33]

Hér í Minsk, höfuðborg Hvíta-Rússlands, eru gangstéttir við breiðstræti jafnbreiðar sjálfum götunum og sérstök rein ætluð hjólreiðamönnum.

Sjálfstæðisflokkurinn myndi æla ef hann sæi þetta.

Hér er þó mikil bílaumferð en bílstjórar eru ekki eins og hundar að þefa af afturendanum á hver öðrum eins og á Klakanum, þannig að undirritaður hefur enn ekki orðið hér vitni að árekstri.

Mörlenskir bílstjórar telja það hins vegar skyldu sína að aka niður þröngan Laugaveginn í Reykjavík í rassgatinu á hver öðrum og menga þar sem mest, enda þótt eina erindi þeirra þangað sé að kanna hvort þeir sjái þar einhvern sem þeir þekkja.

[Þorsteinn Briem, 15.7.2017 kl. 00:50]

Varla hægt að kalla þetta "Veg" númer 60, frekar "Viðbjóð númer 60" með viðeigandi skiltum.