Þegar ekki dugði að beygja frá.

Mynd á tengdri frétt á mbl.is minnir mig á skylt atvik á svipuðum slóðum, þar sem það atriði að forðast árekstur með því að beygja frá aðsteðjandi hættu.

Fyrir um 15 árum lenti ég í einhverjum sérkennilegasta árekstri sem hægt er að hugsa sér, einmitt í nágrenni Selfoss. 

Ég var á austurleið á Suðurlandsvegi í átt að Selfossi fyrir neðan Ingólfsfjall á Toyota Hilux á 38 tommu dekkjum. 

Á mjög grófri afstöðumynd kemur minn bíll vinstra megin frá, en annar bíll ofan frá. 

Fjólubláa punktalínan táknar þann feril, sem ökumaður hins bílsins taldi að ég hefði átt að aka. 

Þegar ég nálgaðist T-vegamótin þar sem vegurinn ofan úr Grafningi, Biskupstungnavegur, liggur niður að Suðurlandsvegi, kom stór jeppi þar niður á allmikilli ferð í átt að vegamótunum, þar sem honum bar að stöðva til að víkja fyrir umferð um Þjóðveg 1.  

Þessi jeppi kom að gatnamótunum vinstra megin, séð frá mér. 

Þetta var að vetrarlagi og snjóföl á Suðurlandsveginum, þannig að full hemlunargeta var ekki fyrir hendi en þó alveg næg til að geta beygt ef þess þyrfti. Djúpir skaflar fyrir neðan veg. Hiluxinn var á mjög góðum vetrardekkjum og virtist allt vera með felldu. 

Þegar ég er alveg að koma að vegamótunum sé ég allt í ainu, að hinn jeppinn hægir ekkert á sér heldur æðir áfram, þannig að það stefnir í harðan árekstur ef hann stansar ekki, eins og honum bar að gera. 

En það gerði hann ekki og nú var of seint fyrir mig að hemla í tæka tíð svo að ég brá á það ráð að beygja til hægri út af veginum fram af vegarbrúninni niður í skaflinn sem þar var. 

En þetta dugði ekki. Hinn jeppinn kom á fleygiferð beint áfram yfir veginn og "náði mér" utan vegar úti í skaflinum í allhörðum árekstri!

Þegar lögregla kom á staðinn fannst henni þessi árekstur illskiljanlegur, tveir jeppar klesstir saman eftir árekstur í skafli fyrir utan veginn!

Þegar við vorum yfirheyrðir hvor í sínu lagi, var ökumaður jeppans, sem elti mig út af veginum, staðfastur á því að ég ætti alla sök á árekstrinum!  

Sagði hann, að ef ég hefði beygt í hina áttina, þvert yfir veginn, líkt og fjólubláa punktalínan sýnir og inn á Biskupstungnaveginn, hefði hans jeppi rétt sloppið framhjá mér og enginn árekstur hefði orðið! 

Hann hefði haldið áfram yfir Suðurlandsveginn og lent þar úti í skafli og ég kannski í mesta lagi lent úti í skafli hinum megin. Allt í þessu fína.  

Þegar ég andmælti því að það hefði verið réttlætanlegt fyrir mig að þvera veginn og fara yfir á hinn veginn í stefnu á hans bíl, því að ég hefði alls ekki getað séð það fyrir að hann drægi ekkert úr ferðinni, heldur æddi í órétti inn á Suðurlandsveginn, sagði hann að víst hefði ég átt sjá, að hann væri í vandræðum og gæti alls ekki stöðvað sinn bíl, af því að það væri glerhálka á Biskupstungnaveginum! 

Það hefði blasað við mér að glerhálka á Biskupstungnaveginum ylli því að bíll hans brunaði áfram og myndi fara yfir veginn á fullri ferð. Það hefði ég átt að sjá og bregðast við því með því að beygja aftur fyrir hann í stað þess að beygja fram fyrir hann. 

Þegar lögregluþjónninn sagði mér frá þessum framburði mannsins, bað ég lögguna um að koma með mér á þann stað sem ég var, þegar ég sá allt í einu of seint að hinn jeppinn myndi bruna áfram. 

Spurði ég lögregluþjóninn hvernig ég hefðí átt að geta, frá þessari stöðu á Suðurlandsvegi, séð hálkuna á hinum veginum, margfalt meiri hálkun en á Suðurlandsveginum, og hvort það hefði ekki heldur átt að vera stjórnandi bílsins á Biskupstúnaveginum, sem hefði átt að sjá þessa hálku og bregðast við henni. 

Miðað við það hvað hinn ökumaðurinn var sannfærður um sekt mína bjó ég mig undir að þurfa að verja gjörðir mínar þegar málið kæmi til kasta tryggingafélaga bílanna, af því að sú hætta gæti, eins furðulegt og það hljómar en hefur þó gerst,  verið fyrir hendi að tryggingarfélögin, skiptu ábyrgðinni á tjóninu. 

Til þess kom þó aldrei. En það var sérkennilegt að vera nánast eltur uppi út af vegi í skafl til að klessa á mann og vera síðan sakaður um að vera valdur að þeirri sérkennilegu uppákomu.  

 

„Ósjálfráð viðbrögð að beygja frá“