"Sterkir leiðtogar" hagnast oftast á utanaðkomandi óvini.

Sagan geymir ógrynni dæma um það hvernig svokallaðir "sterkir leiðtogar" hagnast á því að það dúkkar upp utanaðkomandi óvinur. 

Winston Churchill var utangarðsmaður í breskri pólitík en tókst að "vígvæða" enska tungu í frægum ræðum sínum til þjóðarinnar og fylkja henni á bak við sig það sem eftir var stríðsins. 

En síðan komu fráhvarfseinkenni í stríðslok og þá sneri þjóðin við honum baki. 

Þegar Hitler útrýmdi hugsanlegri andstöðu við sig með því að láta strádrepa forystumenn SA sveitanna á hrottalegan hátt og fylgi þýsku þjóðarinnar var aldrei meira við hann en þegar hann hafði farið hamförum um Evrópu sumarið 1940, allt frá vesturströnd Frakklands norður á Nordkap og austur að Vislu í Póllandi. 

Dýrkun Rússa og kommúnista um allan heim á Stalín varð því meiri sem hann drap fleiri andstæðinga sína í her og flokki og hvar sem sjúkleg vænisýki hans heltók hann, og notaði meira harðræði við misskunnnarlausa iðnvæðingu og samyrkjubúavæðingu landbúnaðarins.

Talið er að Pútín muni hagnast á árásum hans á andstæðinga hans, sem eru einkum ætlaðar til þess að skjóta andstæðingum hans skelk í bringu, - til "skræk og advarsel" eins og Danskurinn segir, - og það að Skripal var ekki lengur bein ógn við Pútín gerir aðvörun hans til mótstöðumanna jafnvel beittari, - hver þeirra um sig getur hugsað: Úr því að Skripal var afgreiddur getur röðin alveg eins komið næst að mér. 

Um sinn kann staða Theresu May að styrkjast, því að það höfðar alltaf til Breta að styðja þá sem standa uppi í hárinu á utanaðkomandi ógn. 

Falklandseyjastríðið kom eins og himnasending til Margrétar Thatcher, tiltölulega auðunnið stríð fyrir breska flotann til að hrekja óvinaþjóð í burtu frá hinum smáu Falklandseyjum, sem Argentínumenn höfðu tekið af Bretum með hervaldi.  

Breytir engu um staðreyndir málsins