Meðmælendasöfnun leynir á lúmskum hindrunum.

Það lítur fyrirfram ekki út fyrir að það sé mikið mál að safna meðmælendum á lista fyrir kosningar. 

En þetta er snúnara en að sýnist við fyrstu sýn, einkum þegar framboðin eru mjög mörg.

Þótt safnarar meðmælenda komi með tilskilinn fjölda í tæka tíð, eru furðu mörg meðmælin ógild, einkum vegna þess að hver kjósandi má aðeins mæla með einu framboði. 

Síðan kemur líka upp rugl með kjördæmamörk, heimilisföng og jafnvel kennitölur. 

Það virðist sérkennilegt við fyrstu sýn þegar framboð, sem fá örfá atkvæði, geta kosningar eftir kosningar safnað nægilega mörgum gildum meðmælendum. 

En þá er þess að gæta, að í meðmælum flest engin skuldbinding eða játning þess að kjósandinn muni kjósa listann. 

Enda væri það á skjön á það skýra ákvæði, að kosningin sjálf í kjörklefanum sé leynileg. 

Nafn á meðmælendalista þýðir eingöngu meðmæli með því að viðkomandi listi og fólkið á honum fái að vera í kjöri. 

Það er líkast til ólíklegt að öll þau 17 framboð, sem tilkynnt hefur verið um, muni standast kröfur um að fá að bjóða fram. 

Jafnvel þótt talan 17 sé heilög tala, eins og andvarpað var við talningu í dramatískri þögn 1978, þegar þáverandi meirihluta vantaði þá atkvæðatölu til að halda velli.  

Ellefu framboð skiluðu inn listum