Hrímið í Húnaþingi var hreint og rammíslenskt í dag.

Hrímþokan sem lá yfir Reykjavík í gær olli því að hrím settist á jörðina og hvað sem var. 

Þess vegna kostaði það vinnu bæði í gærkvöldi og í morgun að skafa hrímið af fararskjótanum, sem ég fór á til Akureyrar til þess að árita ljósmyndasöngljóðabókina Hjarta landsins hjá Pennanum-Eymundsson og Nettó Glerártorgi. 

Á leiðinni bar margt fyrir augu, meðal annars alhvít jörð í Húnvatnssýslu af hrími, sem greinilega hafði sest þar á jörðina á alllöngum tíma. 

Myndin er tekin Miðhópinu af útigangshrossum með Skagastrandarfjöllin í baksýn. 

Og engin hætta á nein óhrein mengunarefni hafi verið í þessari rammíslenska hrímlagi.

Þetta var eini hluti leiðarinnar þar sem sem svona þykkt hrímlag var að sjá.  

Neðri myndin er af fararskjótanum, Suzuki Fox 410, árgerð 1988, komnum á leiðarenda. 

Það hefði verið ennþá meira stuð að fara á vespuhjólinu Létti (Honda PCX) eins og til stóð, en á síðustu stundu kom í ljós leki úr afturdekki og ekki tök á laga það í tíma. 

Segir þokuna í gær mengunarþoku

Athugasemdir

[Hábeinn (IP-tala skráð) 22.12.2018 kl. 20:23]

Svo hefði verið umhverfisvænna að spara það að spúa 150 kílóum af gróðurhúsalofttegundum út í andrúmsloftið með því að skella sér með rútu norður og til baka. Það er til lítils að ætlast til þess að venjulegt fólk taki að nota almenningssamgöngur ef postular meinlæta vegna loftlagsvár sjá ekki ástæðu til að gera það sjálfir. Gerðu eins og ég segi en ekki eins og ég geri, virðast vera skilaboðin.