Andófið gegn bílbeltunum tók toll.

Þegar að því kom að Íslendingar yrðu að feta í fótspor annarra þjóða og setja lagaskyldu á notkun bílbelta risu strax upp öflugir andmælendur þessa, sem tókst að tefja það mikið fyrir hinu óhjákvæmilega, að það kostaði mörg alvarleg slys og banaslys. 

Hörðustu andstæðingarnir töldu sig hafa pottþétt rök fyrir skaðsemi bílbelta og að þau væru hættuleg. 

Ein rökin voru þau, að "séríslenskar aðtæður" brattlendi og nálægð við sjó, ár og vötn, gerðu bílbeltin sérstaklega hættuleg. 

Þessum andstæðingum tókst ekki aðeins að tefja fyrir lögleiðingu beltanna, heldur einnig að fá fram undanþágur, sem áttu eftir að kosta mannslíf. 

Ein undanþágan var sú, þar sem ekið væri í bratta, yrði að leyfa fólki að vera óbundið, svo að það gæti kastað sér út úr bílnum, ef hættu bæri að höndum. 

Áður en þetta undantekningarákvæði var afnumið valt bíll í bratta, og af því að fólkið var óbundið, varð þarna banaslys. 

Bíllinn var alveg heillegur eftir veltuna og ef allir hefðu verið bundnir, hefði verið langlíklegast að meiðsli hefðu ekki orðið alvarleg. . 

Nýjasta dæmið um það hvað það þýðir að vera óbundinn, var í rútunni sem valt við Hof í Öræfum og tveir farþegar lentu undir bílnum og fleiri en þeir slösuðust fyrst og fremst fyrir það að vera ekki bundnir. 

Í byrjun var hörð andstaða á þeim forsendum að það væri svo seinlegt að spenna beltin. 

Á þessum tíma átti ég minnst bíl landsins, Fiat 126, og tók það til bragðs að láta setja hann inn í fréttasett og sýna í fréttaútsendingu hve langan tíma tæki að spenna beltin. 

Mig minnir að það hafi tekið tvær sekúndur. 

Eftir þetta sljákkaði í þessum mótmælendum. 

Á þessum tíma spurðist það út, að hinir harðsnúnu andstæðingar bílbeltanna töluðu um Ó-in þrjú sem mesta skaðvaldinn í málinu, þrjá óþurftarmenn. 

Auk mín voru það Ólafur Ólafsson landlæknir og Óli H. Þórðarson framkvæmdastjóri Umferðarráðs. 

Það var ekki amalegur eða dauflegur félagsskapur. 

Ein mótbáran var sú, að í stystu bílferðunum væri of tímafrekt að spenna beltin. 

En þegar gluggað var í tölur um þetta efni erlendis kom í ljós, að það var einmitt í stuttu  ferðunum innanbæjar, sem samtals taka lengstan tíma vegna þess að þær eru að meðaltali um 90 prósent af ökuferðunum, sem flest bílbeltaslysin urðu. 

Fljótlega eftir lögleiðingu bílbeltanna hitti ég kórfélaga í karlakór fyrir norðan, sem hafði farið í söngför til vesturstrandar Noregs. 

Hann sagði mér að sú för hefði alveg drepið fyrir sér um "séríslenskar aðstæður", snarbratta og sjó fyrir neðan. 

Að meðaltali hafa fimm manns látist í umferðarslysum hér á landi árlega vegna þess að bílbelti voru ekki spennt. 

Það gera 200 manns síðan fyrstu bílbeltalögin voru sett. 

 

Var undanþegin bílbeltanotkun og lést